Sameiningin - 01.05.1927, Qupperneq 21

147
stundar-þjáningar konunnar, sem fæÖir lífið af sjálfs sín holdi og
blóði, en ekki móSursælunnar himinblíSu, sem stundarhryg'Sin
ummyndast til.
AS sönnu er dauSastríÖiÖ oftast ógurlega hart. GuS komi
til meS okkur öllum, þegar aS þvi kemur aS viS eigurn þaS aS
heyja. Og þaÖ er sárt þegar maSur verÖur aS vita vini sína í því
stríSi og horfa á ástmenni sín berjast viS dauSann. En Jesús
varpar birtu yfir þessa miklu hrygS, svo mikilli birtu, aS hrygSin
blátt áfram breytist í fögnuS. DauSastríSiS er fæSingarhríðir.
sem ekki vara nema stutta stund ; svo kemur sæla hins nýja lifs.
Dauðinn er fœðing. EæSingunni er samfara stundar-þraut og
hrygS, en eftir þaS himneskur fögnuSur, sem sjálf sæla móÖur-
hjartans er ekki meir en óljós vísbending um. FögnuSurinn er
svo miklu meiri. DauSinn er fæSing til eilífs lífs. Hann er fæS-
ing okkar inn í heima dýrSarinnar. í hve óumræSilegan fögnuS
munu ekki fæÖingarhriÖir dauSans 'breytast. Þetta vill vor bless-
aSi vinur, Jesús, kenna okkur. Hann vill með þessari dásamlegu
samlíkingu útskýra þaS fyrir okkur, aS dauÖinn sé miklu sælu-
ríkari, en æðsta sælan, sem þekkist í jarSnesku lífi, óendanlega
sælli en sæla hins sælasta móSurhjarta; aS dauSinn sé faÖmur
GuSs, í dauSanum séum viS lögS eins og lítiS barn upp aS brjósti
GuSs, og viÖ vöknum upp viS það, aS sjá aS andlit GuSs beygir
sig yfir okkur og GuS brosir til okkar. Okkar fyrsta verk í ei-
lífSinni verSur þá og þaS aS brosa til GuÖs.
Og þegar eftir fæSinguna, öSru nafni dauSann, fáum viS að
koma inn í föSurhúsiS himneska og sjá þar frelsarann. ÞaS er
skýlaust loforð hans, aS hann komi til móts viS okkur þegar er
viS komum. Ef til vill verðum viS ósjálfbjarga sem nýfædd börn
í þvi himneska dýðarlífi, en hann sem ungbörnin tók sér í faSm,
þegar hann var á jörSu hér, mun eins leggja hendur yfir okkur
og blessa okkur, þegar viS fæSumst inn í eilífSina, leiSa okkur og
leiSbeina okkur, sýna okkur margt og hjálpa okkur til aS þrosk-
ast til þróttmikillar þátttöku í heilögu lifi himneskrar fullkomn-
unar. Hann sýnir okkur áreiSanlega fööurinn, og eg held hann
láti ekki dragast aS sýna okkur líka sem fyrst, þaS alt annaS, sem
okkur langar mest til aS finna. Eg held hann visi okkur þegar
þangaS, sem okkar elskulegu vinir eru í föSurhúsunum.
Þetta, vinir mínir, er þá efni guSspjallsins í dag: Hann, sem
dýrlegur reis frá dauSanum, hann sem meS okkur er nú sem góS-
ur hirSir og varSveitir okkur, hann heitir okkur því, aS innan
skamms skulum viS fá aS koma til hans og sjá hann í dýrSinni,
og dauÖann, sem flytur okkur þangáð, þurfum viS sízt aS óttast,