Sameiningin - 01.05.1927, Qupperneq 25

þó þú sért umkringdur af vinum og lifir auð og alls nægtir,
þá óskar þú samt að þú værir annarsstaðar, eða ættir eitthvað
sem þú hefir ekki eignas't ennþá? Heimurinn kallar það met-
orðagirnd. Læknarnir kalla þaö tauga-æsing. Vinir þínir kalla
það kviklyndi. Eg kalla það hungur■—djúptækt, skerandi, óseðj-
andi hungur. Það byrjar með fæðingunni og sefast ekki fyr en
við finnum Guð. Það er þessi leit, þessi gröftur, þessi þrá, þessi
barátta, þessi ráðslögun og eftirsókn eftir einhverju, sem við öðl-
umst ekki. Auðurinn segir: “Það er ekki hjá mér. ” Vísindin
segja: “Ekki hjá oss.” Heimslofið segir: “Ekki hjá mér. ’
Hvar er það þá að finna? Hjá hvaða vatnslindum leynist það? I
hvað lundi hvilir það? Hvar er það borið fram í orustu? Eða
finst það á einhverjum dánarbeði? Segið mér, er ekkert til, sem
fullnægi vængjuðum og ódauðlegum anda mannsins?
í samneyti við Guð, í óbifanlegu og eilífu trausti á honum,
þar er algjör fró. Salómon lýsir því hnossi; líkir því við fráan
hjört, við legubekk konungsins, við Krókus og Kalamus; við
hvitar tennur, við hendur hlaðnar gullhringjum; við fílabeinsturna
og skrautmyndir;—en Kristur kallar það brauð ! Ó, þú hungraða
sál, sem þó ert ódauðleg, hví kemur þú ekki og þiggur það?
Þangað til syndir þínar eru fyrirgefnar, finnur þú enga fró. ViS
vitum ekki hvenær að því kemur, að hundarnir veitast að okkur.
Við búum í kastala og vitum ekki hvenær hann muni verða um-
setinn. En þegar við í eirðarleysinu gefum gaum að friðandi rödd
Jesú Krists, þá sefast óróleikinn að eilífu. En hjálpin kemur ekki
frá þessum heimi.
Verzlunarmaður í Antwerpen lánaði Karli keisara hinum
finita' geysimikið fé og tók veðbréf fyrir. Einn góðan veðurdag
bauð kaupmaður þessi keisaranum til máltíðar, og á meðan þeir
sátu undir borðum og veizlugestirnir með þeim, lét húsráðandi
kveikja eld á fati á miðju borðinu. Svo tók hann veðbréfið,
sem keisarinn hafði gefið honum, og hélt því í loganum, þangað
til þa'ð var brunnið upp. Keisai'inn hrósaði happi og gestirnir
samglöddust honum. Þegar skjalið brann, var enginn stafur
framar til fyrir skuldinni.
Við erum veðsettir guðlegu réttlæti; erurn í skuld við Guð,
svo stórri að hún verður aldrei borguð. En Drottinn býður dkk-
ur í veizlu fagnaðarerindisins, og leggur skuldaskjalið í loga kross-
kva'anna; og það er að eilífu brunnið upp. Svo fór fyrir ræn-
ingjanum á krossinum, sem var að því kominn að gefa upp önd-
ina í örvæntingar-myrkri; dómurinn var f ram undan; sálin var