Fréttablaðið - 29.03.2011, Blaðsíða 31

ÞRIÐJUDAGUR 29. mars 2011 23
Kammerkór Reykjavíkur flyt-
ur Messu í g-dúr eftir Franz
Schubert á tónleikum í Krists-
kirkju í kvöld klukkan 20. Á
tónleikunum verða einnig flutt
verk eftir Felix Mendelssohn
og Franz Liszt.
Nokkur íslensk verk eru
líka á efnisskránni í kvöld,
meðal annars eftir Þorkel
Sigurbjörns son, Atla Heimi
Sveinsson og Sigurð Bragason,
sem er jafnframt stjórnandi á
tónleikunum. Þá verður frum-
flutt verk í nýrri útsetningu
fyrir kammerkór og einsöng
eftir Oliver Kentish.
Einsöngvarar úr röðum
kórfélaga eru þau Bryndís
Guðnadóttir, Elín Halldórs-
dóttir, Erla Gígja Garðars-
dóttir, Gunnar Þorgilsson,
Hrafn Arnórsson, Páll Tómas
Viðarsson, Smári Vífilsson,
Særún Harðardóttir og
Vilborg Helgadóttir. Organisti
er Bjarni Þ. Jónatansson.
Kammerkór í
Kristskirkju
Leiklist ★
Farsæll farsi
Leikfélag Akureyrar
Höfundar: Philip LaZebnik og
Kingsley Day. Þýðing og stað-
færsla: Karl Ágúst Úlfsson. Leik-
arar: Edda Björg Eyjólfsdóttir og
Jóhann G. Jóhannsson. Leikstjóri:
María Sigurðardóttir
Farsæll farsi er bandarískur
gaman leikur sem hefur verið
íslenskaður og staðfærður af Karli
Ágústi Úlfssyni. Þýðingin er góð en
ekki eru hjónakornin mjög trúverð-
ug sem Akureyringar í borgarferð
fremur en aðrar persónur verks-
ins eru miklir Íslendingar. Það er
oft fremur hæpið að ætla að stað-
færa leikrit og í þessu tilviki er það
fremur hjákátlegt. Verkið sjálft er
svo þunnt og innihaldslaust að það
er skömminni skárra að ímynda sér
að sjónvarpskonan Ellý og aðrar
persónur séu Ameríkanar heldur
en Íslendingar.
Verkið segir frá hjónunum
Rebekku og Herberti, sem búa á
Akureyri en eru komin suður til
Reykjavíkur til að kynna afrakst-
ur tíu ára vinnu Herberts, bók-
ina Farsælt hjónaband, sem er
sjálfshjálpar bók ætluð hjónum sem
vilja viðhalda hamingju í hjóna-
bandi. Það sem áhorfendur sjá af
hjónabandi Herberts og Rebekku,
á hótelherbergi í Reykjavík eitt síð-
degi, er þó ekki jafn fullkomið og
bókartitillinn gefur til kynna.
Farsæll farsi er sem sagt hót-
elherbergjafarsi sem gengur út
á framhjáhald, feluleik og mis-
skilning á milli þeirra tíu pers-
óna sem í verkinu eru. Hlutverkin
eru öll leikin af leikurunum Eddu
Björgu Eyjólfsdóttur og Jóhanni G.
Jóhannssyni og þar liggja stærstu
mistök leikstjórans. Það þarf yfir-
náttúrulega hæfileika til að tveir
leikarar haldi uppi þeirri spennu
sem jafn innihaldslaust verk krefst.
Áhorfandinn veit að leikararnir eru
bara tveir og því myndast engin
spenna þó annað hjóna ætli inn um
forboðnar dyr þar sem þriðji aðili
á að vera inni. Það er meira spenn-
andi að vita hvort þeim tekst að
skipta um gervi í tæka tíð.
Leikararnir stóðu sig með ágæt-
um og hafa áður sýnt á sviði LA að
þau eru velhæfir gamanleikarar
sem og leikhússtjórinn María sem
hefur margsýnt að hún á fína takta
sem leikstjóri þó svo henni hafi
brugðist bogalistin að þessu sinni.
Sviðsmyndin er ósköp venjuleg.
Farsæll farsi er innantómt verk
sem kannski hefði verið hægt að
glæða lífi með fleiri leikurum, en
það er ógjörningur að tveir leikarar
nái að skapa þá spennu sem verk-
ið krefst til að hægt sé að brosa
Freyðandi undanrenna
að feluleikjamisskilningsbrellun-
um. Ekki veit ég hvað Leikfélagi
Akureyrar gengur til með að bjóða
bæjar búum og öðrum sem leikhúsið
sækja upp á aðra eins undanrennu.
Ef það vantaði farsa þá eru til góðir
farsar og það með boðskap. Nægir
þar að nefna ítalska Nóbelsskáldið
Dario Fo.
En við eigum líka til nóg af
íslenskum leikritum sem eiga
erindi við okkur. Það þarf ekki
að sýna farsa til að fólk flykkist í
leikhús og nægir að minna á gesta-
sýningu Þjóðleikhússins á Íslands-
klukkunni sem sýnd var hér fyrr í
vetur fyrir fullu húsi. Í efnahags-
þrengingum kallar fólk eftir góðri
list, í leiklist jafnt og öðrum list-
greinum og gott leikhús er eins
og spegill sem við speglum okkur
í. Spegill fortíðar, lífsins eins og
því var og er lifað og bendir okkur
á hvernig hægt er að lifa því. Í
kreppuástandi þarf fólk á áttavita
listarinnar og uppörvun að halda.
Við skulum vona að næsta leikár
Leikfélags Akureyrar verði metn-
aðarfyllra en það sem nú er að
kveðja. Sigurbjörg Árnadóttir
Niðurstaða: Innantómt verk og allt
of mikið lagt á tvo ágæta leikara að
reyna að ljá því líf.