Sameiningin - 01.09.1919, Blaðsíða 2

190
Gamla búslóðin gengur úr sér, og sumt er ekki far-
andi með í nýja húsið. Bezt að selja öyðingunum skranið
og fá sér nýja muni, sem eru við bæfi nýja hússins.
En hvernig reiðir kirkjunni af í flutningnum? Yerð-
ur hún flutt með inn í nýja tímann ? Eða verður hún seld
Gryðingunum með gamla skraninu ?
Enginn vafi er á því, að kirkjan verður flutt með öðru
' nytsömu inn í nýja tímann — en hve veglegan sama-
stað liún fær og mikið verk að vinna, það fer eftir því,
hve vel hún sjólf getur búið sig til ferðar og komið með
nothæf verkfæri til að vinna með í nýja tímanum.
Og henni ætti ekki að vera það ofraun, kirkjunni, að
sníða sér stakk eftir samtíðinni, svo hún fái í nafni
Drottins þjónað sem bezt mannfélaginu. Hún hefir svo
mörgum sinnum gjört það áður á liðnum öldum. Með
því hefir hún sýnt yfirburði sína yfir allar stofnanir
aðrar. Hún hefir sýnt, að hún á jafnt við allar tíðir og
að ytra formi getur hún yngt sig upp eftir þörfum tfrnans
1 brjósti sér ber kirkjan eilífan anda Guðs; hjarta
hennar er Jesús Kristur. Þar fyrir er kirkjan ódauðleg,
eilíf og óumbreytanleg að innra eðli. Sá andi sloknar
ekki, það hjarta kólnar ekki. Það eru einungis fötin
hennar sem mennirnir ráða yfir. Þeir hafa stundum fært
hana í ljót föt, svo í bili hafa margir fyrirlitið hana. Ekki
eru fötin aðalatriði, en eigi að síður eru þau nokkurs
virði. Stundum er svo mikið borið í klæðnaðinn, að
lifandi manneskjan, sem í honum er, varla sézt. Svo fara
menn stundum með kirkjuna — færa hana í svo margar
fiíkur mannasetninga, fræðigreina og játninga, að hún
ætlar sjálf að kafna. En heilagur andi lætur ekki menn-
ina kæfa sig. IJann slítur utan af sér fötin manngjörðu
þegar þau fara að þrengja að, og íklæðist nýjum búningi.
svo hann fái umgengist alla menn.
Að einhverju leyti hefir andi kirkjunnar óefað fata-
skifti við flutninginn inn í nýja tímann. Enginn skyldi
hræðast það. Margir gleðjast yfir því, sérstaklega vegna
þess, að margt bendir til þess að búningur kirkjunnar
verði í nýja tímanum miklu líkari því, sem var í upphafi;
fatasnið hennar verði svipaðra því, sem var þegar Krist-