Sameiningin - 01.09.1919, Page 16

204
gjöra; en af því hann var að flýta sér, gáði hann ekki að því,
að hann fór einni tröppu of langt. Stiginn stóð við hér um bil
6 feta milligerð, og steyptist hann yfir hana á einu augnabliki.
par var trésmiður við vinnu sína og hleypur til George og
spyr hann, hvort hann hafi ekki meiðst fjarska mikið. “Nei”,
segir George, “eg meiði mig ekki oft, því almáttugur Guð varð-
veitir mig frá slysum.” George var vanur að lesa bænir sínar
á hverjum morgni og biðja Guð að varðveita sig. Hann gleymdi
því aldrei.
Degi seinna er George að vinna uppi á palli við sömu
byggingu. Smiðurinn rekur sig þá á þverslá, sem hélt uppi
pallinum, og meiddi sig í andliti. Verður hann fokvondur og
ryður úr sér ljótum orðum og guðlastar, eins og þeim er títt,
sem formæla á ensku, og segir, að það hefði verið slæmt að
George hefði ekki fótbrotnað, þegar stiginn datt með hann.
George spyr með kýmni, því hann vorkendi manninum: “Hvað
hefðir þú grætt á því, þó eg hefði fótbrotnað?” Hinn svaraði:
“pá hefðir þú ekki orðið orsök í því, að eg meiddi mig.” George
Svaraði: “Eg ætla að segja það eitt, herra, að þú lítur út fyrir
að vera maður, sem ekki er orðum eyðandi við.”
Upp frá þessu gat smiðurinn ekki litið upp á George, því
hann var svo sneyptur. Hann hefir hlotið að finna til þess, að
George var meiri maður.
Sá er meiri maður, sem stjórnar geði sínu vel, heldur en
sá, sem vinnur margar borgir.
Siiimudagsskólakennaj'i
Orð frá íslandi.
(Linum þessum fylgdu mörg vinsamleg ummæli um “Sam.” —
Höfundinn þekkjum vér ekki. — Ritstj.)
Sjá það Guðs lamb, sem burt ber heimsins synd.—Jóh. 1, 29.
Hver trúir því sem vér kunngjörum? Og armleggur
Drottins, hverjum er hann opinber orðinn? Hann rann upp
eins og runnur fyrir hans augliti og sem rótarkvistur úr þurri
jörðu. Á honum var engin fegurð, ekkert glæsilegt, að oss gæfi
á að líta, ekkert álitlegt, sem oss fyndist til. Hann var fyrir-
litinn og af mönnum yfirgefinn, unairorpinn harmkvælum. auð-
kendur af sárum, líkur manni þeim, er menn byrgja fyrir and-
lit sín, svo fyrirlitinn, að vér mátum hann einkis. pó bar hann
vor sár, og lagði á sig vor harmkvæli; en vér álitum hann refs-
aðan, sleginn og lítillættan af Guði. Og þó var hann vegna
vorra misgjörða særður, og fyrir vorra synda sakir lemstraður;
hegningin lá á honum, svo vér hefðum frið, og fyrir hans
benjar urðum vér heilbrigðir. Vér fórum allir villir vegar, sem
sauðir, hver vor stefndi sína leið, þó lagði Drottinn á hann
syndir vor allra. Sektin var krafin, og hann leið, hann lauk
ei upp sínum munni, sem lamb það, er til slátrunar er leitt;