Sameiningin - 01.09.1919, Qupperneq 23

211
alloftast til þess aö varðveita glaðlyndið þó að eitthvað gengi
á móti; og ekkert óttaðist hún meir en það, að hún kynni að
verða send heim aftur, þegar þriggja mánaða reynslutíminn
væri á enda. pað var svo margt, sem þurfti að læra, og svo
margt, sem af henni var heimtað. Hún hafði skrifað bróður
sínum heima: “Hvernig fer, ef eg verð gjörð afturreka? pað
eru svo margir, sem hafa gætur á okkur, sem höfum verið tekn-
ar til reynslu. Dr. Meade, yfirlæknirinn, gjörir það, og yfir-
hjúkrunarkonan og læknarnir, og við þurfum að taka próf, og
hjartað okkar er rannsakað. 1 gær var ein aumingja stúlka
látin hætta, af því að eitthvað var að hjartanu hennar, og hún
grét svo sárt að eg kendi innilega í brjósti um hana; og þá
datt mér það alt í einu í hug, að hann langafi okkar dó úr
hjartasjúkdómi. Heldur þú að hjartasjúkdómar gangi í erfðir?”
En svo fór hún að gjöra að gamni sínu, til þess að bréfið yrði
honum ekki að áhyggjuefni. Hún sagði fólkinu sinu heima ekki
frá því, hve verkin voru erfið og oft ógeðfeld, né heldur frá
því, að hjúkrunarkonurnar höfðu það til að hlæja að því sem
henni varð á og henda gaman að því, hve sælleg hún var. En
sjúklingarnir, sem hún hjúkraði, hentu ekki gaman að henni,
því hún var svo blíð og nærgætin og þolinmóð við þá. Yfir-
hjúkrunarkonan, sem hafði fyrir skemstu komist í þá stöðu og
leit helzt til mikið á þá upphefði sína, var í vandræðum með
Jóhönnu; það var svo stutt síðan henni sjálfri hafði farist
ýmislegt klaufalega, að hún átti bágt með að umbera yfirsjónir
annara; og hún átti bágt með að skilja örgeðja manneskju eins
og Jóhönnu, því sjálfri hafði henni aldrei dottið í hug að gjöra
annað en það, sem fyrirskipað var.
Allir urðu forviða í spítalaeldhúsinu á Valentínsdag, þegar
Jóhanna tók sig til og skar brauðsneiðarnar eins og hjarta í
lögun handa sjúklingunum sínum, og batt lítil pappírs-hjörtu
við skeiðar þeirra, sem máttu ekki fá nema spónamat. Hinar
stúlkurnar hlógu að þessu tiltæki hennar, og Miss Flynn, yfir-
hjúkrunarkonan horfði kuldalega á það; slíkt hafði aldrei áður
komið fyrir undir stjórn hennar.
“Hún segir Dr. Meade frá þessu, og hann leggur það við alt
annað, sem þau hafa að þér að finna”, hvíslaði ein stúlkan að
henni, þegar Miss Flynn var farin út, og Jóhönnu fór ekki að
standa á sama. En hún gleymdi fljótt því áhyggjuefni, þegar
hún sá gleði sjúklinganna.
“Hvernig gatzt þú munað eftir þessum degi?” spurði einn
þeirra. “Dagarnir eru hver öðrum svo líkir hér, að mér er
ómögulegt að muna hver dagur vikunnar er.”
“Kannske eg hafi haft sama ráðið, sem hann bróðir minn
hafði til þess að muna eftir afmælisdeginum hennar mömmu”.
svaraði Jóhanna glaðlega. “Hann átti svo erfitt með að muna
eftir honum, og eitt ár tók hann það til bragðs, að nokkru á