Sameiningin - 01.09.1919, Side 26

214
safnast ryk á hann, aumingjann, og eg er svo hrædd um það
á hverjum degi, að >au finni hann. Eg vildi óska að eg mætti
taka >ig upp og bera >ig fram, svo að >ú gætir séð hann. Eg
gæti borið >ig, en eg er hrædd um að Miss Flynn kynni að sjá
til okkar, og >á færi illa fyrir — kongulóarvefnum.”
Konan, sem hét Miss Agatha Bradbury, horfði á glaðlega,
kringluleita andlitið, sem var svo nálægt henni, og hló og hló
>angað til hún táraðist af hlátri.
“pú barst mig >angað fram”, sagði hún, >egar hún gat tal-
að fyrir hlátrinum. “Eg sá hann, já, eg sá hann depla augun-
um, og eg veit ihann hjálpar mér á meðan eg verð að liggja
hér og horfa á alt >etta mjallhvíta, sótthreinsaða hreinlæti í
kring um mig. Eg ætla að biðja um að >ú verðir látin koma til
mín á hverjum eftirmiðdegi, og >ú verður að segja mér hvað
vini okkar, kongulóarvefnum, líður.”
“En—■ >ú veizt kannske ekki, að eg er hér til reynslu”,
sagði Jóhanna hikandi, >ví henni fanst mjög girnilegt til >ess
að hugsa, að eiga að fá að koma >angað á hverjum degi.
“Við erum öll hér til reynslu”, svaraði Miss Bradbury al-
varlega. “Eg hefi rétt nýlega lokið einu reynslutímabili, og
mér er sagt að framundan séu mörg ár; eg vildi óska að eg
hefði ekki lifað >að af. Eg er svo >reytt á öllu, og mér finst
>að ekki >ess virði að hafa fyrir >ví,”
Jóhanna skildi ekkert í >essu. Að nokkur gæti verið leiður
á lífinu, sem átti fegurð og auð og vald til >ess að láta gott af
sér leiða, — >að var henni ráðgáta. Og raunalegt var >að.
Henni ihafði verið sagt margt af þessari fögru og auðugu konu,
— >ví jafnvel hjúkrunarkonurnar voru ekki yfir >að hafnar,
að hafa gaman af >ví að masa dálítið við og við. Konan hafði
orðið fyrir miklu mótlæti; og >eir sem hún treysti, höfðu brugð-
ist henni, svo að hún varð tortryggin, og svo bættust veikindin
ofán á alt saman. pað gjörði henni ekki mikið til, >ó að hún
hefði orðið fyrir fjártjóni fyrir óráðvendni annara, >ví nóg átti
hún samt. En >að var erfiðara að bæta úr hinu, að hún gat
ekki trúað mönnunum og var orðin leið á lífinu.
“pú getur ekki sett >ig í mín spor”, sagði hún við Jóhönnu,
“>ví >ú hefir ekki >olað mótlæti og heilsuleysi.”
“Nei”, svaraði Jóhanna blíðlega; “eg á >au próf eftir enn.”
“Próf?” sagði Miss Bradbury og horfði á hana spyrjandi
augum.
“Já, við >urfum að leysa af hendi ýms próf á reynslutím-
anum, sem eiga að sýna hvort við erum starfinu vaxnar. Ef
til vill hefir >etta mótlæti og veikindi, verið partur af prófinu
>ínu. Eg finn til >ess á hverjum degi, að eg gæti gjört meira
fyrir >á sem líða, ef eg skildi >á betur. pví eg hefi altaf verið
svo hraust og ánægð.”
“Já, eg gat séð >að á svip >ínum, að >ér >ykir vænt um líf-
ið”, svaraði Miss Bradbury. “pú barst >að með >ér jafnvel