Sameiningin - 01.06.1913, Side 11

107
testamentinu ? SpyrjiS fyrsta Gyðing, sem þér hittið, hvort það
sé ,ekta‘ gySingdómr. En ef nú gyöingdómrinn er ekki byggör
nema á fyrra hluta ritningarínnar, þá er „mótsagna“-mál þetta
hjá yðr falliS um sjálft sig; því ef hafnað er helmingnum af
hinum opinberaöa sannleik, hvernig getr þá veriö meira en hálfr
sannleikr eftir? Og er ekki hálfr sannleikr oftastnær villandi?
Eg vil taka eitt dœmi, þessu til sönnunar: I>ér muniS
sjálfsagt eftir setningu þessari hjá Páli postula: „Laun synd-
arinnar er dauSi, en náSargjöf guSs er eilíft líf í Jesú Kristi,
drottni vorum.“ Setjum svo, aS einhver maSr myndi sér trúar-
bragða-kenningar út-af fyrra hluta þessarrar setningar, án þess
aS taka tillit til sí'S’ara hlutans. Myndi slík kenning geta orSiS
annaS en hálfr og villandi sannleikr, jafnvel þótt byggS væri á
orðum úr óskeikulli ritning? Sannleikrinn er ekki fólginn í
hvorum helming setningar þessarrar út-af fyrir sig, heldr i báö-
um til samans. Fyrri helmingrinn flytr boSskap gamla testa-
mentisins, en síSari helmingrinn boSskap nýja testamentisins.
Og það er einmitt kjarninn í fyrra 'helming setningar þess-
arrar, sem gySingdómrinn hefir bundiS sig fastan viö allt frá
dögum Krists fram-á þennan dag. En síSari helmingrinn, náðar-
boöskapr Jesú Krists, hefir verið útilokaSr þaðan. Rangt væri
þó aS segja, aö enginn bjarmi náöarboöskaparins finnist i
gamla testamentinu, heldr er hinu um aS kenna, aö gyðingdómr-
inn er ekki nema aS nokkru leyti byggSr á ritum þeirrar bókar.
Einsog þér hafiö sjálfsagt lesið í nýja testamentinu, þá
fann Jtesús að því viS GySinga, hversu mjög þeir ónýttu guös
orS forS gamla testamentisinsj meS mannasetningum; hvemig
þeir fœrSu þann boðskap úr lagi með því aS gjöra auka-atriSum
hærra undir höföi en aSal-atriöunum; hvernig þeir hugSúst rétt-
læta sjálfa sig fyrir gtiöi meS því a'Si fylgja þeim auka-atriSum
og viðauknum manna-setningum út-í yztu æsar; hvernig þeir
litu meS skynhelgislegri fyrirlitningu niSr-á alla þá, sem brot-
legir voru orðnir, og gleymdui eiginni þörf sinni á náS guðs og
miskunn. Nú viti'ði þér sjálfsagt, aS Kristr taldi gamla testa-
mentið allt guöinnblásiS orð, og kvaSst ekki vera kominn til
þess aS ni'Sfbrjóta lögmáliö og spámennina, heldr til þess aS
fullkomna þaS. Hann var því ekki að ráSast á gamla testa-
mentiS, heldr á afbökun þess, þegar hann andmælti þessum hálfa
og villandi sannleika gyðingdómsins.
Hár er þá öll mótsögnin, sem lúterskan gjörir sig seka ír
Hún byggir kenning sína um gildi gySingdómsins á orðum Krists
sjálfs — lítr á þann trúarlærdóm sem hálfan sannleik og vill-