Sameiningin - 01.06.1913, Blaðsíða 3

99
á opinberum spilaliúsum, né lieldr á því, bvort um smá-
muni var spilað ellegar um stórar fjáruppliæðir. Hann
var þess fulltrúa, að sá, sem legði það í vanda sinn að spila
á þennan hátt, veiklaði með því athœfi siðferðilegan mátt
sinn, og áðr en eg var orðinn fimmtán ára liafði liann mót-
að hugarfar mitt svo, að eg fékk megnustu andstyggð á
spilamennsku allri, og sú andstyggð helzt lijá mér enn.
Eg lít svo á, að spilamennska sé enn meir spillandi en
nautn áfengra drykkja. Mann, sem verulega hefir tamið
sér spilamennsku, er að ætlan minni erviðara að lækna en
langt leiddan drykkjumann. Áhrif þau, er eg varð fyrir
af hálfu föður míns, hafa að stórum mun ráðið því, livern-
ig eg seinna á æfinni snerist við mörgum opinberum mál-
um og eins framkomu minni andspænis þeim og þeim
manni.
1 þriðja lagi varð eg fyrir áhrifum beggja foreldra
minna í einu. Þau unnu sameiginlega að því að innrœta
mér algjört bindindi. Ekki get eg tilgreint daginn, þá er
eg í fyrsta sinni reit nafn mitt undir það heit að neyta
ekki áfengis; en nær er mér að lmlda, að þá hafi eg í fyrsta
sinn sett nafn mitt á pappír sjálfr. Eg liefi trú á að gjöra
slíkt lof orð skriflega með eiginhendi; eg em til þess búinn
að vinna þannig lagað heit hvenær sem vill og hvar sem
vera skal, ef mér getr tekizt að fá einhverja mannlega
veru aðra til að vera þar með mér. Stundum er mér sagt,
að í því sé auðmýking að lofa því skriflega, að maðr skuli
ekki neins áfengis neita; en svar mitt er, að í því er ekki
meiri auðmýking en í heitorði því, sem brúðhjón vinna
livort öðru við hjónavígslu. Eg hefi trú á þannig löguðu
hátíðlegu lieiti af því það er þeim, er það vinnr, styrkr, og
af því að eftirdœmi það, sem þar er gefið, styrkir aðra.
Mig uggir, að vér, sem köllum oss kristna menn, gætum
ekki nógu vel að eftirdœminu, sem vér gefum öðrum.
Hinn mikli postuli sagði: „Ef matr hneykslar bróður
minn, skal eg um aldr og æfi ekki kjöts neyta, til þess eg
ekki hneyksli bróður minn.“ Hann var fús til að halda
sér frá ánœgju þeirri, er sú nautn, sem þar er um að rœða,
var honum, ef eftirdœmi það, sem liann gaf öðrum, hafði
á þá ill áhrif. Víst lilýtr því lítið að vera um bróðurkær-
leik lijá þeim manni, sem leyfir sér að fá sér í staupinu af