Sameiningin - 01.06.1915, Síða 10

106
um þetta efni. Það gerir ekert til, eg vil aftur minnast
á mína fyrstu þjónustugerð við dánarbeð sjúks manns.
Það var gamall náungi, hörkukarl, og enginn klerka eða
kirkjuvinur, en þó raungóður og sæmilega skilvís mað-
ur; var þá ekkjumaður og bjó með gamalli ekkju annars
manns, og börn hans engin nærri. Þegar eg kom inn til
hans og heilsaði, hvesti hann á mig augun hörð og illúð-
leg, að mér þótti, en hendur lians fálmuðu ósjálfrátt til
og frá um ábreiðuna. Mér varð hálf bilt við, og sá að
maðurinn var kominn að andláti. Eg er enginn afreks-
maður, en heldur liefði eg þá kosið, að fást við einlivern
“fullsterk”, en fara með sakramenti á því augnabliki.
En þá segir karlinn: “Yerið þér velkominn!” Eg lét
liann ekki þurfa að tala fleira, því málfæri hans var
orðið meira en óskýrt, og eins og að mér væri hvíslað
livað við ætti, greip eg til versins:
“Visnað tré eg að vísu er.”
Og meðan eg söng, sá eg ljóma sló á svip mannsins
og hendurnar urðu grafkyrrar. Eg talaÖi svo nokkur
orð, sem eg man að mestu enn, t. d. þessi: ‘ ‘ Elskulegi
bróðir! Gruði sé lof fyrir þessa stund, þótt hún vrði
beggja okkar síðasta! Það er svo gott að deyja með
frelsaranum, liætta þessu krossstríði ogsegja: “Faðir,
í þínar hendur fel eg minn anda.”
Svo söng eg aftur:
“Alt liefi eg, Jesús, illa gert,
alt það bæta þú kominn ert.”-----
Svo fór eg í nokkuð aðra sálma og segi:
Ujartnæmasti sálmur Hallgríms okkar Péturssonar
held eg sé sálmurinn: “Stríðsmenn þá höfðu krossfest
Krist.” Hér tók sá deyjandi fram í, og er eg laut niður
að honum heyrðist mér hann segja: “Svngið, syngið !”
Hann hafði verið sönglaginn. Eg söng þá fyrst versið:
“Hentuglega féll hlutur sá”, o.s-frv.
Síðan mælti eg nokkur orð, og heyrðist mér hann
unda aftur, og söng eg þá versið:
“Heyri eg um þig, minn herra, rætt” o.s.frv.
Enn lá hann kvr og fögur ró yfir andlitinu; flýtti
eg svo þjónustunni, og síðan söng eg síðasta vers hins