Sameiningin - 01.06.1915, Blaðsíða 17

113
enginn skilningur á því, að þeir eigi í öllum hlutum að
beygja sig fyrir liinu guðlega. Þeir virðast ímynda sér,
að þeir geti að ósekju fótumtroðið og fyrirlitið annað-
hvort alt guðlegt, eða þá sumt af því. Af einhverjum á-
stæðuni sinna sumir menn boðum Guðs í sumum atrið-
um, en líf þeirra er að öðru leyti í hræðilegri mótsetn-
ingu. En þetta er einmitt það, sem menn þurfa að
skilja: Guð kemur þér við í öllu. Og eg vil segja:
Hver sá maður, sem ekld leitast við að lifa þannig,
hann liefir ekki í verulegiun skilningi, í djúpi sálar sinn-
ar, í hjartans alvöru beygt sig fyrir Guði.
Lotningarleysi fer ekki á mis við liegningu, og hegn-
ingin veiður ætíð: meira lotningarleysi; fyrirlitning
fyrir Guðs boðum í einu atriði, leiðir til fyrirlitningar
fvrir boðum Guðs í fleiri atriðum.
Fyrirlitning fyrir landslögunum hefir hræðilega
komið í ljós í seinni tíð meðal margra fslendinga. Alt
slíkt stafar af lotningarleysi fyrir Guði.
Þegar eg þess vegna ræði um lotningarleysi, er eg
ekki að tala um það, sem á sér stað að eins í fjarlægum
heimsálfum, eða mannkynssögu fyrri alda, heldur um
kýli með viðbjóðslegum ódaun, sem beint er til hjá oss.
Það fer hryllingur um mig, þegar eg hugsa um alt það
lotningarleysi, sem fyrirlitningin fyrir öllu guðlegu hjá
fólki, sem engu kirkjulegu vildi sinna, þóttist hafið yfir
alt þessliáttar, þóttist ekki þurfa að bevgja sig fvrir
neinu; fyrirlitning fvrir guðlegum hlutum í kirkjulífinu
sjáifu, með margvíslegri léttúðarfullri framkomu, þeg-
ar helgar athafnir hafa verið framkvæmdar. Og ekki
get eg heldur sagt, að skóli vor liafi verið algerlega laus
við lotningarleysi.
Þetta er alvörumál.
Ekkert ráð A'ið þessu get eg gefið betra en ]>að, sem
felst í textanum: lítið á hellubjargið, sem þér eruð af
höggnir. Að kannast við það, að alt sé frá Guði og
þess vegna tilheyri honum alt, hann komi oss við í öllu.
að alt vort líf á að vera lotning fyrir honum, er það, sem
felst í því að líta á hellubjargið.
En eins og allir, sem læra að þekkja hinn eilífa föð-