Sameiningin - 01.06.1915, Qupperneq 16

112
ir, að liann er hellubjargiÖ, sem vér erum allir af
brotnir.
Nú þegar vér lítum á hellubjargið og athugum, til
þess að sjá samband vort við það, hlýtur tvent að verða
augljóst: Pyrst það, að eðli vort, í óspiltu ástandi, er
líkt eðli Gruðs, því “Guð skapaði manninn í sinni mynd”;
hitt, að liann hlýtur að koma oss við í öliu. Hann gaf
oss alt, sem vér eigum, því “sérhver góð gjöf og sérhver
fullkomin gáfa er ofan að og kemur niður frá föður
ljósanna.” Vegna þess, að Guð er Guð, er ekki eitt ein-
asta atriði í lífi voru honum óviðkomandi, ekki eitt ein-
asta augnablik, sem lionum á ekki að vera helgað.
Grundvallar-atriði í þssu máli er þetta: trúum vér
á Guð I Að sjálfsögðu segja langflestir menn “já.”
En sýna þeir það þá? Trúa menn á Guð með fram-
komu sinni? Trúa þeir á Guð í daglegri vinnu sinni, í
kaupinu, sem þeir gjalda verkafólki sínu, í afskiftum
þeirra af neyðinni umhverfis sig? Trúa þeir á Guð í
skrifstofunni, ekki síður en í kirkjunni, á heimilum sín-
um, á strætinu, í skólanum, í liópi kunningja sinna? Eru
þeir allstaðar Guðs dýrkendur, menn, sem í livívetna lifa
þessa bæn:
“Bæði í livíld og verk mitt við
veri hann mitt stefnumið. ’ ’ f
Eða er trúin á Guð fólgin í því, að segjast trúa. Að
staðhæfa, að slík trú sé engin trú, ætti að vera algerlega
óþarfi; en það er þó atriðið, sem mannheiminum virðist
erfiðast að skilja, að hann eigi að trúa á Guð allstaðar.
Og lvkillinn að þeim ófullkomleik lijá oss virðist mér
vera lotningarleysi. Menn liafa að vísu alist upp í
kristni, en kristindómurinn hefir, í sumum tilfellum,
annað livort alls ekki náð til hjartans, eða þá að liann
liefir að eins náð hinum ytri liervirkjum þess. Fjöldi
þeirra, sem játa kristið nafn, beygja sig ekki í sál sinni
fyrir hinum eilífa Guði. Það er ekkert tilbeiðslualtari.
Þaðan stígur ekki upp neitt “Faðir vor, þú, sem ert á
himnum”, enginn gluggi sálarinnar er opinn gagnvart
hinu himneska, engin virðing er þar fyrir Guðs orði,
engin tilfinning fvrir því, að Guð komi þeim neitt við;