Sameiningin - 01.11.1916, Síða 6

262
“Aftansunna þegar þýð
um þúsundlitan skóginn
geislum slær og blikar blíð
bæði um lönd og sjóinn.”
Á haustin er eins og' alt iáti liöfuð drúpa í rólegri bæn til
Drottins síns:
“Mitt liöfuð, Guð, eg- hneigi,
að hjartað stíga megi
í bljúgri bæn til þín.”
Og loks kemur veturinn, árstíð kuldans og myrkurs-
ins, sú árstíð, er vér nú höfum verið að heilsa á næstliðn-
um dögum. Ömurlegur finst manni veturinn, sérstaklega
fyrst í byrjun, en ef til vill er liann tignarlegastur allra
árstíða. Það er hátignar svipur á náttúrunni, þegar
“Á fjalla tindum fríðum
fönnin hvíta skín.”
Það er hrikaleg dýrðarmynd, þegar
“Yfir laxa lóni—liggur klaka-þil
hlær við hríðarbyl— hamragil. ”
Það er fagurt að sjá náttúruna ganga til hvíldar, breiða
ofan á sig ábreiðuna hvítu, sofna örugg í skjóli hins al-
máttuga og bíða róleg dýrlegrar upprisu sinnar. Þá er
eins og' alt krjúpi á kné til kvöldbænar:
“Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo eg sofi rótt. ”
Hver árstíð er annari nauðsynleg, og á milli þeirra
er heilagt samband, þær eru tengdar saman þráðum, sein
Guð hefir spunnið. Og alt miðar að því eina, að veita
öllu, sem til er, óþrjótandi blessun. En live vís sá er og
sæll, sem alt þetta hefir í umsjón sinni og lætur aldrei
neinu skeika.
Þegar maður hugsar um árstíðirnar, getur maður