Sameiningin - 01.12.1916, Blaðsíða 20

306
afli, sem varið hefir verið til þess að s i g r a 1 deilumálum
af hverju helzt tagi sem var, hefði verið beint að því einu,
að vera sporgöngumenn frelsarans á jörðu, þá væri trú-
málum vorum betur borgið en nú er raunaleg raun á orðin.
Jólin verða fyrir oss fyrst og fremst iðrunarstund og
sjálfsprófunar. Englarnir sungu “Dýrð sé Guði í upphæð-
um.” Er markmið kirkju vorrar það og það eitt, að taka
undir þá yfirlýsingu með allri hinni kirkjulegu starfsemi
vorri? Englarnir sungu “frið á jörð.” Höfum vér leyft
Guði að veita oss þann frið, sem þeir sungu um, til varan-
legrar eignar? Englarnir sungu um velþóknan Guðs, eða
réttara þýtt: írið yfir mönnum, sem velþóknan er á. pókn-
ast Guði starf vort? Vitringarnir frá austurlöndum færðu
honum gjafir. Hvað höfum vér að færa honum í jólagjöf ?
pó búi’ eg hér við blíðheims sól,
í blómalundi fríðum,
Eg þrái íslenzk úthafs-jól
Með ísum, frosti’ og hríðum.
úr borg, er hér eg bezta veit,
f bláum fjalla sölum,
Mig fýsir h e i m,—í feðra sveit,
í fósturjarðar dölum.
Um jólin fýsir flesta heim,
pó fátækt sé í ranni;
Svo eg er að eins einn af þeim —
pó örlög heimför banni—,
Er mitt í heimsins mesta auð
Og munað, skort sinn finna,
Og langar h e i m í lífskjör snauð
Á landi feðra sinna.
Eg veit í heimahögum enn
Er heilbrigt líf—í sorgum;
f afdalskotum kristna menn,
En krókarefi’ í borgum.
f ljósadýrð, með lífsins auð,
Að lýðir ráfa’ i villu,