Sameiningin - 01.12.1916, Qupperneq 22

308
hann gengið lengi dags, án þess nokkuð hallaði undan fæti.
—Hann var viltur og vissi ekki hvar hann fór. Hann hafði
haft storminn á hlið allan daginn frá því er hann ætlaði að
snúa við heimleiðis; þá hafði hann tekið glögt eftir veður-
stöðunni. Stormurinn hlaut að hafa snúið sér, og Sigurð-
ur sá, að hann myndi vera á rangri leið. preytan var líka
farin að þjaka honum, og hann treystist ekki til að bjóða
sfom'imnm birginn. pess vegna sneri hann til hliðar og
hélt beint undan óveðrinu. Honum varð þá auðveldari
gangan, og áður langt leið, fór að halla undan fæti. Svo
kom hann niður á jafnsléttu. En óveðrið hélzt hið sama
og fannkoman.
Sigurður var hraustur maður og harðger, en þreyta
og kuldi sóttu hann nú svo fast, að hann varð að gefast upp
0v lpn-on'ast fvrir í sm'ónum. Hann hafði oft hugsað um
það áður um daerinn. að leggjast fyrir og láta skefla yfir sig,
en hræðslan við svefninn í snjóhúsinu hafði aftrað honum
frá því. Hann hafði heyrt svo marga segia, að þá, sem
græfi sig í fönn, sækti svo fast svefn, að þeir fengi varla
staðist, og að ef þeir sofnuðu, vöknuðu þeir aldrei til þessa
lífs framar. En nú var vonin um að ná til bæja algerlega
þrotin og þreytan og kuldinn sigruðu svefnóttann.
Stormurinn stundi og emiaði, hvein og öskraði, þyrlaði
dnfunni í hring mörgum sinnum og slepti henni svo að
lokum riður í hH við hæðina, þar sem Sigurður lá. Sigurð-
ur naut augnabliks hvíldar í þessu hlé. Hann lokaði aug-
unum og lá hreyfingarlaus. Veðurþyturinn lét eins og lík-
fararsöngur í eyrum hans. pað seig doðadrungi á allan lík-
amann og það var sem farg legðist fast að hverium lið.
Svo fór alt í einu hrollur um hann allan, og þá mundi hann
eftir hvar hann var staddur. Hann gat varla náð and-
anum.
Svefninn! Dauðinn!
Hann svifti af sér snjófarginu og reis upp í ofboði.
L'ós! Liós!—eins og stjama á himninum.
Vó að Simivður væn þrevttur, limir hans dofnir af
kulda og andlitið alt klökugt, þá fann hann ylinn streyma
um sig aúan. LHsvonin var vakin og hiartað sló hraðara.
pað var þó ekki eingöngu af gleðinni yfir því að sjá til bæja,
heldur var sem eldingu slægi niður í hjarta hans. Hann
mintist þess alt í einu, að það voru jólin. Diúpt í fylgsnum
huga hans var fólgin sagan um jólastiömuna. Mamma
hans hafði svo oft sagt honum söguna um fæðingu frels-