Íslendingur - 18.12.1958, Blaðsíða 5

Fimmtuclagur 18. desember 1958
JÓLABLAÐ ÍSLENDINGS 1958
5
Ég hitti Billy árið, sem hann skyldi taka emb-
ættispróf í læknisfræði. Ég varð þegar ástfangin
í honum og hann í mér.
Billy var hávaxinn og renglulegur, hafði skær,
brún augu, var freknóttur og klæddur slitnum
tveedjakka. Hann var fátækur og lét það ekki á
sig fá. „Ég á ekki grænan eyri,“ sagði hann, „og
ég ætla að verða skurðlæknir. Það tekur mörg
ár.“
„Ekki að hafa áhyggjur af peningaleysi,“
sagði ég og féll í faðm hans. „Það skiptir ekki
ináli.“
„Þú átt ekki heilbrigða skynsemi fyrir tvo
aura,“ sagði Billy. „Við höfum hvorki peninga
né fyrirhyggju og látum það í léttu rúmi liggja.“
Við vorum ástfangin og giftumst. Hjá því varð
ekki komizt. Það er óþarfi að segja, að engir væri
„Þú vilt elclci hafa mig hér vegna þess að útlit
mitt er verra en áður,“ sagði ég og fór að kjökra.
„Ég hef kvænzt stúlku, sem er eitthvað undar-
leg,“ sagði Billy og þrýsti mér að sér.
Þegar jólin nálguðust kom dálítil heimþrá í
mig. Jólin heima höfðu ætíð verið yndisleg.
Margir gestir komu og margir gamlir jólasiðir
voru í heiðri hafðir. Ég gætti þess að Billy yrði
ekki var við heimþrá mína. En skyndilega skaut
pabha upp í Cleveland undir því yfirskyni, að
hann væri þar í verzlunarerindum.
Pabbi bauð okkur að koma heim með sér. Billy
varð hrifinn og játaði tilboðinu.
Eg var næstum búin að gleyma því, hvernig
var að sitja við borð með snjóhvítum damask-
dúk á, hafa munnþurrkur og lifandi ljós, og stór-
an kalkún framreiddan. Eldurinn skíðlogaði á
„Við verðum hér og noturn peningana til nauð-
synlegra hluta.“
„Nei, það gerum við ekki,“ mælti Billy- „Þú
og Mick farið heim. Það eiga foreldrar þínir
skilið.“
„Fara frá þér? Aldrei, aldrei,“ sagði ég.
Við þrættum um þetta heila klukkustund. Ég
sigraði. Og svo fór að við fórum öll. En við
keyptum ódýrt far, vorum í sameiginlegum vagni.
Það vissi ég að föður mínum myndi líka illa að
láta barnabarn sitt ferðast eins og fátækling. Áð-
ur en við komum að brautarpallinum gengum við
inn í fyrsta flokks klefa og komum út þaðan.
Það var dásamlegt að vera komin heim aftur.
Mary systir mín var nýtrúlofuð, og pabbi og
mamma héldu mannmargt samkvæmi fyrir hin
nýtrúlofuðu í klúbbnum. Við Billy dönsuðum án
Margaret Cousins:
Hjortfl þitt tr htimili mitt
þessari giftingu andvígir. Ég þótti of ung, og of
langt yrði að bíða þess að Billy lyki framhalds-
námi. Pabbi var liinn reiðasti, og kvaðst hafa
eytt of miklum peningum til þess að mennta mig,
sem væri bæði vanþakklát og illa gefin.
Mömmu féll það illa, að brúðkaup okkar var
ekki áberandi. Eini ættinginn, sem Billy átti var
Helen föðursystir hans. Hún hafði alið hann
upp. Helen hélt því fram, að Billy liefði ekki átt
að gifta sig fyrr en hann hefði efni á að sjá fjöl-
skyldu farborða.
Þegar Billy hafði lokið embættisprófinu fór-
um við heim til foreldra minna og dvöldum þar
eina viku, áður en við færum til Cleveland. En
þar ætlaði Billy að stunda framhaldsnám. Billy
var afar hrifinn af húsi foreldra minna. Húsið
var stórt, en gamalt. í því voru mörg herbergi,
mikið af húsgögnum, bókum og myndum. Blóm
eru ætíð hvarvetna í húsinu og ilmur af góðum
mat.
Vinir og kunningjar koma margir daglega og
er vel tekið á móti þeim.
Billy sagði: „Ég hef samvizkubit af því að
fara með þig frá öllu þessu.“
Er til Cleveland kom var Billy látinn búa í
sjúkrahúsinu. Við leigðum þá herbergi með hús-
gögnum handa mér. Ég sá Billy einungis annan
hvorn dag, og leiddist að vera ein.
Kaup Billy var því miður afar lítið. Við kom-
umst ekki hjá því að eyða af peningum þeim, er
okkur höfðu áskotnazt í brúðkaupinu. Svo varð
ég þess fullviss, að ég var barnshafandi. Mick
var ekki langt undan landi.
Er þetta fréttist heim, var þess krafizt, að ég
færi til foreldranna og dveldi hjá þeim þar til ég
liefði fætt barnið.
„Ég álít að það sé bezt að þú farir heim,“ sagði
Billy. „Mér þykir vænt um að þú getur dvalið á
stað, þar sem allt er fyrir þig gert, og þér mun
líða ágætlega.“
„Fara frá þér?“ sagði ég. „Ertu genginn af vit-
inu?“
„Viltu ekki fara?“ spurði Billy. „Það er
heimskulegt.“
arninum. Það var dýrðlegt að vera heima um
jólin.
Mick fæddist á nýársnótt. Billy ætlaði að rifna
af gleði og monti.
Hann komst ekki hjá því að fara aftur til
sjúkrahússins þegar eftir nýár. Ég fór á eftir hon-
um er ég hafði náð mér eftir barnsfæðinguna.
Pabbi var því mjög mótfallinn að ég færi með
dótturson lians af heimilinu. En ég fór eigi að
síður.
Billy hafði fengið ofurlitla launahækkun vegna
þess að hann var nú fastráðinn kandidat.
Við flultum í eins herbergis íbúð og fylgdi
því lítið eldhús. Þar gat ég haft afdrep með Mick.
Við vorum illa stödd fjárhagslega. Billy skrif-
aði þá föðursystur sinni og bað hana um ofur-
lítið lán.
Hún svaraði með þessum orðum: „Það fór
eins og mig grunaði. Hvað sagði ég?“ Hún átti
við það að engum eyri væri vert að hætta í fyrir-
tækið Billy og mig.
„Hún er gömul norn,“ mælti ég.
„Hún hefir aldrei haft mikið dálæti á börn-
um,“ sagði Billy.
Billy seldi blóðbankanum blóð. Ég komst að
því og varð hin versta. „Ef þú gerir þetta aftur,
fer ég frá þér,“ hrópaði ég.
Hann sagði: „Vertu svo góð að segja mér,
hvenær þú ferð. Ég ætla að fara með þér.“
Svo hlógum við.
Billy var svo heppinn að fá vinnu í efnarann-
sóknarstofu sjúkrahússins alla frídaga sína. Það
bætti fjárhaginn dálítið. En það hafði það í för
með sér, að ég sá hann næstum aldrei.
Þegar við hittumst föðmuðumst við og studd-
umst hvort við annað eins og börn í fellibyl Færi
ég til dæmis fram í eldhúsið til þess að sækja
pelann hans Mick, kom Billy á eftir, þótt þar
væri tæplega rúm fyrir okkur bæði.
Svo nálguðust jólin aftur. Mamma skrifaði og
sagði, að okkur bæri að koma heim og halda upp
á afmæli Mick. „Ég sendi tékka. Engar mótbár-
ur,“ sagði hún í bréfinu. „Það er jólagjöf,“ sagði
hún.
afláts. Við höfðum ekki dansað í langa herrans
tíð. Allir sögðu að útlit rnitt væri prýðilegt.
Áður en snjórinn var bráðnaður var Billy kall-
aður í herinn. í fyrstu fylgdumst við, ég og Mick,
með honum til ýmissa staða, og bjuggum í alls
konar herbergjum, þ. e. a. s. við leigðum herbergi
með húsgögnum til þess að geta verið saman við
og við. Billy var óánægður yfir því að ég flækt-
ist þannig og vildi að ég færi heim. En ég var því
mótfallin.
Hann mælti: „Ég áleit að þú værir stúlka, en
ekki asni, þegar ég kvæntist þér.“ Hann var ör-
væntingarfullur og vildi ákafur að ég færi lieim.
„Ætli þú getir kysst asna?“ sagði ég. Og því
neitaði Billy.
Þá kom skipun um, að Billy ætti að fara til
Kóreu.
„Ef til vill get ég farið með þér,“ mælti ég til
þess að hressa hann. „Ég gæti orðið stríðsfrétta-
ritari.“
„Viltu nú fara heim til foreldra þinna, elskan
mín?“ spurði hann.
»Ég mun hugsa um það,“ sagði ég.
Daginn sem hann fór tókst mér að vera stillt,
þar til lestin fór að hreyfast. Billy stóð við klefa-
gluggann. Mér leið eins og búið væri að skera
sundur slagæðina og mér væri að blæða út. Ég
liljóp fram með lestinni með Mick í fanginu, og
reyndi að brosa til Billy.
„Hæ,“ hrópaði ég. „Þú gleymir dálitlu, sem
þú hefðir átt að fara með.“
„Hvað var það?“ hrópaði hann undrandi.
„Ég,“ hóstaði ég bg átti erfitt um mál.
Það var gott að lestin jók hraðann, þar sem ég
varð mjög sorgmædd og fór að gráta. Mick liá-
skeldi. Fátt fleira man ég. Hjúkrunarkona frá
hernum náði í sjúkravagn. Mér var ekið í sjúkra-
hús og hringt til pabba og mömmu.
Ég hafði fengið lungnabólgu og Mick fékk
mislinga. Það leið langur tími þar til okkur var
batnað og leyft að fara heim.
Billy var næstum tvö ár í Kóreu. Mig vantaði
ekkert. Ég bjó við allsnægtir og ástúð. En hið
eina, sem ég hugsaði um var litla lélega íbúðin í