Faxi - 01.06.1964, Blaðsíða 13

áleiðis, svo það varð ekkert úr að þessi
ráðagerð yrði framkvæmd.
Kl. 3—4 um daginn vorum við komnir
það nærri landi út af Hvalsnesi, að sést
hafði til okkar frá Bæjarskerjum, eftir því,
sem við síðar fréttum, og um dimmumót
um kveldið erum við komnir það áleiðis
að við sáum til Sandgerðis og höfðum þá
stefnu laust við Garðskaga, var þá kominn
nokkuð þungur vindur austlægur. Hugs-
aði ég til að halda norður undir Skaga-
röstina og venda þá, vorum við allir á
dekki. Heppnaðist þessi hugmynd, gekk
vendingin að óskum þrátt fyrir illar að-
stæður. Var nú haldið suður og væntum
við að ná fljótlega heim. En „Kóngur
vill sigla, en byr hlýtur að ráða“, því er
við litum í átt til Skagavitans, eftir vend-
inguna, sáum við sjóinn allan í einni roku
og um leið lagðist báturinn á lunningu
undan rokinu, svo snögglega skall of-
viðrið á af suðaustri. Nú varð fyrst fyrir
að fækka seglum, því þar sem Trausti var
kjölfestulaus, óttaðist ég að hann stæðist
ekki hamfarir stormsins með öll segl uppi,
voru því öll segl tekin niður.
Tókum við nú upp nýjan hátt, voru
nú teknar tvær tómar olíutunnur, sem um
borð voru, og slógum úr þeim sponsin,
brugðum utan um þær akkerisfesti og
bundum með tógi, sem bezt við kunn-
um, og var þessu rennt útbyrðis ásamt 30
föðmum af keðju við hvora tunnu og þá
sett fast. Þetta verkaði sem drifakker.
Sponslausar tunnurnar fylltust af sjó og
urðu þannig, ásamt keðjunni, ágætt drif-
akker, sem stýrði því að báturinn horfði
upp í hverja kviku. Þessi rokhryna stóð
til kl. 10—11 daginn eftir, þá lygndi, en
sjór var svo úfinn, að varla var stætt á
dekkinu. Var sjólag einna líkast því, að
syði í grautarpotti. Um nóttina vorum við
alltaf tilbúnir með olíubrúsa til að hella í
sjóinn, ef með hefði þurft. Nú fórum við
að reyna að innbyrða drifakkeris-útbúnað-
inn og notuðum til þess handsnúið akkeris-
spil eins og þá tíðkaðist i öllum báturn,
en verkið gekk seint og erfiðlega. Vorum
við að streitast við þetta í á að gizka 3—4
klst. Þegar það var loksins búið, voru aftur
sett upp segl og siglt suður.
Nú loksins, þegar maður gaf sér tíma
td að líta upp og skyggnast um, þar sem
oveðrinu hafði slotað og sjór var tekinn
að stillast, sá ég ekkert annað en skipsreyk
1 vesturátt, sem við töldum vera úr togara.
Var nú slagað og siglt í þrjá til fjóra
tima á hvorn bóg það sem eftir var dags-
ms, alla nóttina og fram undir kveld dag-
inn eftir, þá sáum við ljós í austur af okk-
ur, en ekki vissum við, hvaða ljós það voru.
En þegar leið á nóttina, sáum við hvers
kyns ljós þetta voru, þetta voru togarar
að líkindum milli 20 og 30 og giskuðum
við á að þeir væru í Akurnesingaforunum.
Meðan á þessu ferðalagi stóð leið mann-
skapnum vel, við höfðum náð nokkrum
krókum af línunni og á þeim 2—3 fisk-
um, svo við höfðum nægan mat og einnig
vatn og gátum sofið til skiptis.
Er hér var komið, datt mér í hug að
reyna að vekja á okkur eftirtekt með því
að kynda bál því við höfðum nóg efni til
þess. Gerðum við nú þetta, en hver tog-
ari, sem við nálguðumst var fljótur að
fjarlægjast. Hafa sennilega verið nærri
landhelgi og ekki viljað eiga neitt á hættu.
A eftir sá ég mest eftir að hafa elt togarana
undan vindinum og þannig tapað því,
sem unnizt hafði við siglinguna, þar sem
vindur var alltaf austlægur. Hélt ég, að í
dögun mundum við sjá hvar við vorum
staddir. Kom það á daginn að í dögunina
rofaði svo til, að við þekktum Akrafjall
og Skarðsheiðina, en „Adam var ekki
lengi í paradís“, því að svo sem hálftíma
liðnum var kominn svarta bilur. En
nú vissum við hvar við vorum staddir.
Nú var siglt suður og stefna sett þannig,
að ég áleit að við mundum stefna nálægt
Gerðahólma. Nú líður nokkur tími, ekk-
ert sérstakt að gera, vindur þægilegur og
hagstæður, en alltaf svarta bylur. Ég stóð
við stýrishúsið i skjóli fyrir vindi, studdist
upp við það og horfði út í bylinn, sé ég þá
allt í einu koma út úr sortanum togara á
fullri ferð og renndi hann svo nærri hekk-
inu á Trausta að við lá að skipin næmu
saman, veifaði rórmaðurinn í brúnni um
leið og hann fór hjá, en mér brá svo við
atburð þennan, að mig tók drjúga stund
að jafna mig eftir, því ekki rnunaði þarna
nema sekúndubroti, að ekki yrði stór slys.
Var þetta íslenzkur togari á leið til Reykja-
víkur hlaðinn afla, var ég nú viss um að
vera á réttri leið. Rétt eftir að þetta atvik
skeði, stytti upp snjókomuna og vorum
við þá komnir langleiðina að Gerðahólma
og héldum við að landi við Gerðar. Kom
þar bátur um borð frá Guðmundi Þórðar-
syni, lítgerðarmanni Trausta, urðu menn
fegnir að frétta að öllum leið vel um borð.
Bað ég nú um að síma til Sandgerðis og
fá bát til móts við okkur og draga Trausta
inn á 'höfnina í Sandgerði. Sigldum við
nú suður fyrir Skaga og vorum dregnir
inn á höfn, og var hrakningi okkar þar
með lokið. Þetta mun hafa verið daginn
fyrir Þorláksmessu 22. des. Höfðum við
þá verið í þessum hrakningum í 4 sólar-
hringa.
Þegar fólki í landi þótti sýnt, að eitt-
hvað mundi hafa komið fyrir Trausta, var
„Islands Falk“, danska varðskipið hér við
land fenginn til að leita okkar. Hafði hann
komið inn á höfn í Sandgerði og fengið
um borð Hákon Halldórsson, formann á
Svaninum, átti hann að vísa leiðina út á
miðin þar, sem bátarnir höfðu verið að
veiðum, svo höfðu þeir reiknað með því
að Trausta hefði rekið til hafs og hagað
leit sinni samkvæmt því. Hafði það því
verið reykur úr leitarskipinu, sem við
sáum, er veðrinu slotaði um morguninn.
Hafði „Fálkinn" svo siglt upp undir Snæ-
fellsnes og suður með Mýrum til Revkja-
víkur. Vorum við því dæmdir dauðir og
þess vegna svo sem úr helju heimtir, er við
náðum landi“.
Hér lauk frásögn Arna Magnússonar
af þessari sjóferð. Við hana er engu að
bæta, en hún sýnir, að lengi má finna ráð
til bjargar, þótt erfitt sýnist, ef kjarkur
ekki bilar, en kjarkurinn hefir löngum
verið aðalsmerki íslenzkra sjómanna.
Innlánsdei ld
kaupfélagsins greiðir yður hæstu fáanlega vexti.
Ávaxtið fé yðar hjá oss.
Kaupfélag Suðurnesja
F A XI — 93