Faxi - 01.05.1983, Blaðsíða 16

Anna Þorgrímsdóttir, Þorgrímur St. Eyjólfsson, Eiríka Ámadóttir, og Ámi Þorgrímsson.
mjölsverksmiöju ásamt Norð-
mönnum, starfrækti hana lengi áð-
ur en að nokkrir hér um slóðir
voru farnir að hugsa til þeirra
mála.
Þegar frystiiðnaðurinn kom til
sögunnar þá varð hann snemma
mjög spenntur fyrir þeim málum.
Eftir að hann sneri sér að þeim
fyrir alvöru þá má segja að hann
hafi helgað sig þeim málum, og vil
ég halda því fram að lengi búi að
fyrstu gerð eins og þar stendur, og
er það ekki síst Elíasi Þorsteinssyni
að þakka hvernig málum er háttað
á því sviði. Því maðurinn var frjáls-
lyndur, en ekki eigingjam. Hann
vildi leggja mikið á sig fyrir heild-
ina, og ég hygg að það séu fáir
menn, sem hafa offrað sér eins
mikið fyrir þann atvinnuveg hér í
þessu Iandi eins og hann gerði.
Hann átti sitt fyrirtæki með mér og
öðrum til hér í þessu byggðarlagi,
en samt sem áður gat hann eflt
þetta fyrirtæki því að hann var
mikið duglegri maður en við báðir
félagar hans sem þama vomm.
Hann helgaði sig samt störfum í
þágu almenings frekar heldur en
að sitja hér heima fyrir, hafa það
náðugra og bera peningalega á
þeim árum ábyggilega mikið meira
úr býtum. Þó að nú sé annað hljóð
í strokknum hjá frystihúsaeig-
endum. Mér er óhætt að segja
þetta frá þeim tíma. Þetta var
Hraðfrystihúsið Jökull. Við stofn-
uðum það árið 1937 og vomm lík-
lega 5. í röðinni af hraðfrystihús-
um á landinu þá. Þetta fyrirtæki
var aldrei mjög stórt í sniðum, en
það starfaði með blóma lengi
framan af og veitti mönnum á
þeim árum kærkomna atvinnu.
Þó að ýmis rígur kæmi nú upp
hjá mönnum eins og oft vill verða,
hjá atvinnuveitanda og vinnu-
þiggjanda þá er það nú annað mál,
og kemur þessari sögu ekki við.
Hitt er annað mál að ég hygg að á
þeim ámm hafi sú vinna, sem veitt
var hér verið vel þegin. Auðvitað
var hún einnig vel þegin af okkur,
því ekki hefðum við mikið gert án
þess að hafa starfsfólk til þess að
hjálpa okkur. Samvinnan á þessu
sviði eins og öðrum er náttúrlega
heppilegust.
Elías Þorsteinsson var einn af
frumkvöðlum í Sölumiðstöð hrað-
frystihúsanna, og var lengst af
meðan hann lifði stjómarformað-
ur í því fyrirtæki. Því fyrirtæki
helgaði hann sína krafta af mikilli
óeigingirni. Til marks um það má
geta þess að hann var heimakær
maður og vildi gjaman vera á sínu
heimili. Hann kom iðulega heim
að kvöldinu alltaf með áætlunar-
bílum og fór á morgnana með
fyrsta bfl til þess að vera kominn á
sinn vinnustað þegar opnað var.
Þannig var Elías á öllum sviðum.
Hann var mikið meira heldur en
þetta. Hann var hjálparhella
manna. Menn gátu snúið sér til
hans, og ég hef aldrei vitað greið-
viknari mann heldur en hann var.
A tfmabili var faðir hans í stjóm
Sparisjóðsins. Ég kasta engri rýrð
á hann þó ég segi þessa sögu, því
hann var greiðamaður mikill sjálf-
ur, en Elías var svo greiðugur, að
þegar menn komu t.d. og báðu
hann um að skrifa á víxla þá var
ekkert sjálfsagðara en gera það án
þess þyrfti að hafa fleiri orð um
það heldur en biðja um það einu
sinni.
Þorsteinn tók við beiðnum frá
mörgum. Hann var farinn að hafa
orð á því, að hann skyldi reyna að
kaupa víxil, ef honum litist á
manninn, en það var bara eitt skil-
yrði að Elías sonur sinn væri ekki á
honum.
Þú minntist þurna ú samskipti at-
vinnuveitenda og verkalýdsins.
Það má nú kannski segja að það sé
ekkert gaman að guðspjöllunum ef
enginn er í þeim bardaginn. Segðu
okkur frá samskiptum vinnuveit-
enda og verkalýðs hérna, svona rétt
á milli pistils og guðspjalls.
Ég man nú aldrei eftir því, að ég
Ienti nú í því að standa í samning-
um hérna við verkalýðsleiðtoga.
Minnisstæðastur af þeim mönnum
er mér að sjálfsögðu Ragnar Guð-
leifsson, gamall leikfélagi, skóla-
bróðir og ágætismaður í samstarfi.
Við höfum átt mikið saman að
sælda hér á langri ævi.
Ragnar er vel greindur maður.
Það var eitt með Ragnar, að ef
hann hafði tekið sér eitthvað fyrir
þá vildi hann ógjaman láta af því.
Það var eins í þessum deilumálum,
vinnudeilum og því um líku, að ef
hann hafði markað brautina þá
vildi hann ógjarnan hvika frá
henni. En sanngjamari maður en
hann held ég sé vart fundinn, og
hefur mér einkum fundist þetta á
seinni árum eftir að hefur linast um
þetta. Ég hef algjörlega horfið út
úr þessu, ekki staðið í neinum
þrætum. Ragnar lítið komið við
sögu þar. Þá finnur maður og skil-
ur ennþá betur hversu sanngjarn
maður þar hefur verið á ferð. Á
þessum árum var barist af mikilli
þörf, oft og tíðum, því að sannleik-
urinn var sá að ef að vinna brást þá
var vá fyrir dyrum, og mönnum
veitti ekki af því, sem þeir fengu og
svo kann að vera ennþá.
En baráttan var frá Ragnars
hálfu, ég minnist sértstaklega á
hann því að mér er hann minnis-
stæður maður frá þessum árum,
hún var alltaf á einn hátt. Hann
hafði markað sína stefnu og vildi
ógjarnan hvika frá henni, en hélt
henni til streitu án mikillar frekju
og þurfti ekki að vera með orð-
gnótt og tilbúna harðfylgi til þess
að koma sínum málum í höfn.
Þú hefur komið mikið við sögu
félagsmála hér í Keflavík, setið í
bæjarstjórn lengi, og hefur sjálfsagt
margs að minnast þaðan.
Mér finnst nú eiginlega, þegar
ég lít til baka, eins og það sé ekkert
stórmerkilegt við þetta allt saman.
Mér gekk vel að lynda við menn þó
þeir hefðu aðrar stjórnmálaskoð-
anir. Það þýðir ekki það að ég hafi
ekki getað verið ósammála þeim á
ýmsum sviðum. Einhvern veginn
fór það nú þannig í gegnum árin að
ég bar ekki óvild til nokkurs
manns, sem ég hafði samstarf við.
Framan af, meðan ég var í
hreppsnefnd, þá var það eins og
eitt gott heimili með rjómalogni.
Það var sest niður og málin voru
rædd, og það voru eiginlega allir á
einu máli um það, sem gera þyrfti.
Það sem helst var að á þeim árum;
það vantaði alltaf peninga til allra
hluta. Menn voru ekki eins stór-
huga og þeir eru orðnir nú. Það er
náttúrulega ýmislegt frá þeim
árum, sem má iðrast eftir að ekki
komst í framkvæmd. Eitt er það
mál, sem mér er ofarlega í huga og
ég hef oft hugsað um síðan. Það
var þegar Keflavíkurhreppi bauðst
til kaups eignimar hjá Duus, sem
h.f. Keflavík keypti síðan. Þá var
ég í hreppsnefnd og þá vorum við
ekki frjálslyndari eða meira stór-
huga þessir menn, sem í hrepps-
nefndinni vom, að okkur ofbauð
þetta, að leggja þessar byrðar á
herðar hreppsbúa. Ef við hefðum
verið heldur framsýnni þá hefði nú
margt verið öðruvísi héma en nú
er. Það var bara þetta kaupverð.
Tölumar voru of háar. Okkur
svimaði að steypa hreppnum í þetta
skuldafen, sem þama var. Tölum-
ar seinna, þegar lóðirnar voru
keyptar eftir matið, þær vom allt
aðrar og ískyggilegri, og verri skil-
málar á kaupunum heldur en ann-
ars hefði orðið.
Mér er einna minnisstæðastur
Daníval okkar Danívalsson eftir
að hann kom í hreppsnefndina.
132-FAXI