Straumar - 01.12.1928, Blaðsíða 4

178
STRAUMAR
Aðfangadagskvöld.
Prédikun eftir sira Sigurð Einarsson.
Jóli. 1, 1—5. 14.
„Og orðið varð hold og hjó með oss fult náðar og
sannleika11. Þessi orð eru þrungin af leyndardómum. Alt
upphaf Jóhannesar guðspjalls er þrungið af leyndardómi
Vér heyrum það í ómi sjálfra orðanna. Vér skynjum það
eins og dularfullan nið bak við setningarnar. Vér sjáum
rofa til fyrir ókennilegum hugsunum. Og það sem gjörir
þessi orð ennþá dularfyllri, er það, að sjáll'sagt er nú eng-
inn lifandi maður á jörðunni, sem veit það til fullnustu,
hvað vakti fyrir sál hins innblásna guðsmanns, sem reit
þessi orð, hvaða sýnir hann fekk að sjá, og hvaða orð
hann fekk að heyra, Það er aðeins eitt, sem vér finnum
strax. Það er einn dýrðlegur, hátíðlegur fögnuður yfir al
vörusvip þessara orða, einhver dularfull helgidýrð, eins
og bergmál úr ósýnilegum heimi. Annað vitum vér einn-
ig. Það er fæðing frelsarans Jesú Krists og þýðing starfs
hans á jörðinni, sem guðspjallamaðurinn lýsir með þess-
um dularfullu orðum. —
Alt, sem er mikiifenglegt og stórt, er hjúpað leyndar-
dómum. Hafið er fult af þeim, háfjöll og eyðimerkur og frum-
skógar eru fullir af þeim, himingeimurinn er fullur af þeim.
Alt, sem er stórt, ber leyndardóm undursamlegrar sköpun-
ar að baki sér. Það bendir til Gfuðs. Leyndardómur þess
er leyndardómur hans. Og þó er það víst, að í mannin-
um sjálfum felast flestir leyndardómar og merkilegastir,
Hann er síðasti liðurinn í þeirri undursamlegu þróun, sem
vér köllum sköpun. Hann ber í sér leyndardóm uppruna
síns, tveggja heima eðli, tveggja heima þrá.
Þetta gildir um alla menn jafnt. En upp yíir meðal-
mál og meðalhæð allra inanna, gnæfir einn inaðurí óend
anlegri hæð. Ilann gnæfir svohátt, að það er alveg autt og
snautt af öllum sporum annara manna, þar sem hann
stendur. Yfir honum hvílir allur einstæðingsskapur ofur-
mennisins. Persónan er svo voldug og mikilúðleg, að liann