Straumar - 01.12.1928, Qupperneq 6

180
STRAUMAR
það raerkilegasta og dýrðlegasta, sem enn hefir sést á jörðu.
Orð Jesú Krists, þessi fáu ár, eru umfangsmesti boðskapur
andlegs efnis, sem boðaður hefir verið. Verk hans eru
risavöxnustu afrek sem sézt hafa, persóna hans glæstasta
ímynd guðdómlegs manns. Við komu hans í þenna heim
og starf hans í honum hefur alt útsýni lífsins breyzt. Eng-
inn lifandi maður, hvort sem hann er trúaður eða van-
trúaður, — í nokkru landi, þar sem nafn Jesú Krists hef-
ur verið nefnt, er sami maður eins og liann hefði verið,
ef Jesús hefði ekki fæðst. Við afskifti Jesú Krists af hög-
um vor mannanna er eins og upp renni bjartur dagur eft-
ir dapra og langa nótt, nótt vanþekkingar, vonleysis, villu
og syndar. En með honum hverfir hveli þessa mannkyns
til sólar. I stað myrkurs kemur ljós, í stað ótta kemur
von, í stað sorgar kemur fögnuður. Þúsundir, miljónir
manna hafa eignazt þann fögnuð á öllum öldum fyrir komu
Jesú Krist. Þúsundum manna hefur hann verið eina verð-
mæti lífsins, í þrautum og þrengingum, þúsundum manna
hefur hann orðið hjartaskjól, þegar brott var sólin. Von-
lausar, þjáðar hafa þúsundir manna leitað „í líknarskjólið
undir Jesú Krossu og fundið þar frið. Hvers vegna gat
Jesús alt þetta ? Það er leyndardómur allra leyndardóma,
sá, sem guðspjallamaðurinn lýsir á þessa leið: „Og orðið
varð hold og bjó með oss fult náðar og sannleika. Og vér
sáum dýrð hans, dýrð sem eingetins sonar frá föður“.
Og mönnum hefui orðið starsýnt á þennan leyndar-
dóm, svo starsýnt, að þeim hefur gleymst að fagna yfir
sjálfri komu frelsarans. Það er hættulegt að stara of mikið
inn í leyndardóma. Þá fer sálina að sundla og hún grípur
í ofboði til einhverra skýringa og þorir ekki að sleppa
þeim síðan, þorir ekki að sjá neitt annað en skýring-
una. Stundum hefur menn rekið eftir skipbrot með stirðn-
aðar hendur, kreptar um einhvern h)ut. Það er margur
andlegur skipbrotsmaður, sem velkist dáinn með andlausa
sk^ringu í kreptum höndum. Eg veit ekki til þess að
neinn hafi skýrt persónu Jesú Krists svo, að hann hafi
ekki minkað hana, gert hana litla við sitt hæfi, eða stækk-
að hana, þangað til liann hafði engin tök á að skilja hana.