Straumar - 01.12.1928, Qupperneq 22

196
STRAUMAR
fél. hér i sumar og- voru sumir þess mjög fýsandi að við sameinuðum
ki-afta okkar. Allir höfðum við reyndar til þess nokkura löngun, en
að athuguðu ráði, þá virtist okkur þaö naumast mundu verða fram-
kvæmanlegt. Þótt við fengjum einhverja deild af blaðinu heima, þá
kéemi það alt hingað eftir dúk og disk . . . Það sem við þyrftum
helzt að ræða hér, eru ýms fólagsmál, birta skýrslur af safnaðafund-
um hingað og þangað o s. frv. Mundu menn á Islandi liafa litinn
áhuga á þvi. Sömuleiðis eru ýms deilumál heima, sem menn fylgjast
ekki ineð i hér . . . Auðveldara mundi að gefa út annað rit hér.
Varð það úr, að boðsbréf skyídi verða sainið að sliku mánaðarriti i
svipuðu broti og „Straumar", og undirtekta leitað um áskrifendur.
Ekkert ákveðið i bráðina . . . Við höfum verið að bollaleggja það
mcð okkur, að það væri gróflega skemtilegt, ef einliver samvinnu-
vottur gæti þá orðið . . . A eitt er að lita, sem mér hefir verið
bent á: Hvort mundu „Straumar" cigi bíða tjón heima af samband-
inu víð okkur: Unitaranafnið? Eg er alveg á inóti því, að við sláum
nokkurn tima af okkar sannfæring til að dekra við alinenningsálitið.
Það er enginn vafi á þvi, að hér eigum við hreina sainherja, og'
styrkur allra liggur i að skilja það. Mór finst hór hátt undir loft og
í'úmt um mig. Mun eg kunna þvi vel“.
E. II. Kvaran, Morgiinn, 1928, bls. 127: „Hinar nýju trúmála-
hugsanir, sem standa i sambandi við sálarrannsóknir og nýja guð-
fræði, hafa staðið alveg einkennilega að vigi hér á landi, af því að
vér höfum átt mann eins og sira Harald Nielsson. Það var e.kki ein-
göngu, að hann aðhyltist hinn nýfundna sannleika. Hann bar líka i
brjósti hinn mesta ræktarhug t.il kirkjunnar. Hann vildi veita hinuin
nýju hugsunum inn i kirkjuna, henni til styrktar, og hann vildi láta
kirkjuna efla hinar nýju hugsanir. . . . Þvi fer l'jarri, að allir sálar-
rannsóknarmenn og spiritistar ha.fi hugsað til kirkjunnar likt og
Haraldur Nielsson. Margir gera það. Fullyrt er, að mikill sægur
sé af mönnum á Englandi, sem hafa veitl hinni nýju opinber-
un viðtöku og eru kyrrir i sinum kirkjudeilduin. Ekki allfáir eru
prestar eftir sem áður. En hinir eru lika margir, sem liafa sagt skil-
ið við kirkjuna og stofnað nýja söfnuði. I'eir söfnuðir skifta nú
hundruðum á Englandi. Sumpart er það fyrir það, að kirkjurnar
liafa amazt við hinum nýju skoðunum, svo að mennirnir hafa ekki
t.alið sér þar vært. Sumpart er það vegna þess, að mennirnir hafa
ekki getað unað þvi, að lifsskoðun þeirra "æri alls ekki te.kin ti)
greina, eú haldið að þeim kenninguin, sem þeir telja á engu reistar
og rangar. Og nokkru hefir uin valdið megn vantrú á það, að kirkj-
an sé hentug til þess að gera nýjan sannleika verulega aröberandi
að hættan sé svo mikil við það, að alt stírðni þar i kreddum“.
Póstkröfur, sein sendar voru út með síðustu blöðuin, eru kaup-
endur beðnir að innleysa sem fyrst.
Prentsmiðjan Acta — 1928.