Austurstræti - 27.07.1938, Blaðsíða 23

AUSTURSTRÆTI
megi virðast, fanst Kingston
einhver annarlegur friður og ró
færast yfir sig. Það var eins
og hættan sem yfir þeim vofði
hefði engin áhrif á hann. Ó-
skiljanleg vellíðan gagntók
hann og streymdi yfir tilfinn-
ingalíf hans eins og hlýr regn-
skúr yfir skrælnaðan akur. —
Þegar hendi ungu stúlkunnar
snerti axlir hans til að fá stuðn-
ing greip hann takmarkalaus
gleði, sem hann hafði ekki orð-
ið var við öll hin löngu ár í út-
legð sinni. — Drengjaleg kát-
ína greip hann og hann hló
glaðlega.
„Jú — jú, — Abdullah vissi
hvað hann söng, eins og fvrri
daginn“, tautaði hann upphátt
við úlfalda sinn eins og venja
hans var í einverunni.
„Vissi Abdullah hvað hann
söng. — Við hvað eigið þér?“
spurði unga stúlkan undrandi
og hálfhrædd. Hún var farinn
að óttast að hann væri ekki með
öllum mjalla fyrst hann gat
hlegið á þvílikum augnablik-
um.
Hann hrökk saman við orð
hennar. Svo sagði hann: „Ég
lá veikur fyrir nokltru síðan og
Abdullah sá hvað að mér
geklc“. Svo bætti hann við dá-
lítið vandræðalega. „Það er orð-
inn ávani hjá mér að tala upp-
hátt við sjálfan mig. Haldið
þér yður með báðum höndum,
svo það fari betur um yður“,
bætti hann við og tók þéttara
utan um hana um leið og hann
rak sporana í Jessabel.
I rúma klukkustund riðu þau
ákaft án þess að mæla orð frá
vörum. Og fyr en hann varði,
var hann farinn að dreyma um
landsetur heima á Englandi
með snotrum rósagarði og ungri
yndislegri konu. — En þegar
svo langt var komið, reif hann
sig út úr draumum sínum og
tók aftur til máls:
„Við verðum að reyna að
ná yfir klettahálsana sem við
sjáum framundan“, sagði hann.
„Hinumegin við þá eru dálitl-
ar vinjar og þar bíður mín lítill
herflokkur í kvöld.
„Ó, — þá erum við frelsuð
að klukkustund liðinni“, hróp-
aði hún fagnandi.
„Að klukkustund liðinni“,
svaraði Kingston, brosandi.
„Hvað haldið þér að þessir bláu
87
L