Morgunn - 01.07.1974, Qupperneq 29

DUI.ARGÁFUR OG DULTRTJ
27
ráði Haralds konunps. Hann kom auslur að Horni og skaut þar
fyrir borð öndvegissúlunum og bárust þær á land í Hornafirði,
en hann rak undan og vestur fyrir land. Fékk hann útivist
harða og tók loks land í Leiruvogi á Nesjum. Var hann þar
hinn fyrsta vetur, þá frétti hann til öndvegissúlna sinna og fór
austur að leita þeirra. Var hann annan vetur undir Ingólfs-
fjalli. Síðan fór hann austur í Ilornafjörð og nam land austan
frá Horni til Kvíar.
Þannig blasa þessar staðreyndir við okkur á fyrstu blaðsíð-
um Landnámu. I fyrsta kapítula hennar er sagt frá því, að
Garðar Svavarsson hólt í norðurveg að leita Snælands .,að til-
vísun móður sinnar framsýnnar“, og þegar við flettum blöðum
íslendingasagnanna, rekur hver frásögnin aðra, jafnvel draum-
ar skipa þar öndvegissess, og var mikið mark á þeim tekið í
daglegri önn hversdagslífsins, og enn sogir Landnáma: Hrafn-
kell hét maður Hrafnsson, hann kom út síðla landnámstíðar.
Hann var hinn fyrsta vetur i Breiðdal, en um vorið hélt hann
til fjalls. Hann áði i Skriðudal og sofnaði. Þá dreymdi liann, að
niaður kom að honum og bað 'hann upp standa og fara braut
sem skjótast. Hann vaknaði og fcr braut. En er hann var
skammt kominn, þn hljóp ofan fjalliS allt, og varð undir skrið-
unni göltur og griðungur, er hann átti. Helgi magri, sá er nam
Ejrjafjörð, er sagður hafa gengið til fundar við Þór, þá, er Is-
land reis úr hnfi og spurt hann hvar land skyldi taka, en frétt-
m vísaði honum norður um landið og var því ráði hlýtt. Hrólf-
ur sonur Helga mun hafa verið því vanur að faðir hans ráðg-
aðist við dulræn öfi og hlýddi þeiin, því að hann spyr i hálf-
kæringi, hvort Helgi myndi halda norður i Dumbshaf, ef Þór
vísaði honum þangað, „því að skipverjum þótti mál úr hafi og
áliðið mjög var sumars“. En Helgi lét ekkert aftra sér, hélt
norður fyrir land, reisti þar bú, kenndi bæ sinn við Hvita Krist
og bjó í Kristnesi til æviloka.
Á fyrstu öldum íslandsbyggðar hefur skyggnigáfan liklega
verið tiltölulega algeng með forfeðrum okkar, þvi að oft er sagt
lrá ófresku fólki, en svo voru þeir menn nefndir, er sáu það
sem öðrum var að jafnaði hulið, og ]ió hefur áreiðanlega fæst