Morgunn - 01.07.1974, Síða 34

32
MORGUNN
lega saumað að hverjum fyrir sig, svo eigi mætti haggast. Svo
mikið var fé þetta, að það gerði meira en að gjalda útfararkostn-
að hins látna. Það sem af gekk var gefið Reykjakirkju. Hver
hinn látni ferðalangur var, spurðist aldrei. Var hald manna,
að hann hefði verið langt að kominn og verið einn af umferða-
mönnum þeirra tíma, sem hvergi áttu fastan samastað.
Á 19. öld tel ég að 'hæst dulrænna manna á landi hér beri
Þorleif í Bjarnarhöfn, sem fæddur var árið 1801 og ótal sögur
hafa geymst um, bæði sem mikinn mannkostamann, dugandi
bónda og farsælan formann, en hið merkilegasta í fari þessa
sérstæða manns eru án efa hinir geysimiklu dulrænu hæfileik-
ar hans. Lækningar hans reyndust svo óbrigðular og farsælar,
að sjúklingar sóttu til hans langar leiðir úr öðrum landsfjórð-
ungum, og getum við ímyndað okkur hvernig þau ferðalög
hafa verið eins og samgöngum var þá háttað á landi hér. En
þar fór enginn bónleiður til búðar, sem nokkra lífsmöguleika
hafði. Fræg er sagan um það, þegar Bólu-Hjálmar kom árið
1843 ríðandi norðan úr Skagafirði vestur á Snæfellsnes til Þor-
leifs, til að freista þess að fá lækningu á sjúkdómi, sem hafði
þjáð hann lengi og lýsti sér í þunglyndi, aðsvifum og máttleysi.
Hafði hann víða leitað sér lækninga, en árangurslaust. Prestur
einn í Skagafirði hafði ráðlagt honum að létta á huga sinum
með því að yrkja sálma og myndi honum þá batna. Hjálmar
orti sálma og lagði í það andríki sitt og orðkynngi þá, sem hann
var svo frægur fyrir, en allt kom fyrir ekki. Hann hélt til Ak-
ureyrar og leitaði læknis, en eftir þá ferð versnaði honum svo
alvarlega, að heimilisfólk hans óttaðist, að hann myndi fyrir-
fara sér, væri hann nokkra stund einn. Þá varð það að ráði að
halda til Þorleifs og freista þess hvað hann gæti gert fyrir hinn
þjáða mann. Er ekki að orðlengja það, að þar fékk Hjálmar bót
meina sinna á nokkrum vikum og fékk hann góða heilsu og
lifði í 30 ár eftir þetta. Um Þorleií mynduðust þjóðsögur þegar
í lifanda lífi, og er það ekki undarlegt, svo undrandi sem menn
voru yfir óskiljanlegum lækningamætti hans og dularfullum
opinberunum. Ein sagan er á þá leið, að huldukona hafi gefið
einum forföður Þorleifs gullhring í þakklætisskyni fyrir hjálp,