Sjómaðurinn - 01.03.1939, Qupperneq 20

12
SJÓMAÐURINN
NV beint á móti. Síðan gerði NV kalda og svo
stormbrælu, og var nú alll af slagað sólarhring
eftir sólariiring, en alltaf var þokusúld, svo að
ekki sá til sólar. Eftir 14 daga siglingu frá Halm-
stad vorum við komnir undir Skotland, Þá lá og
tundurduflabelti um Norðursjóinn frá suðurodda
Sbetlandseyja og suður undir Skotland, allt frá
Marstenen i Noregi að norðan og að Hvitingsö að
sunnan, svo að fara varð annaðhvort innan skers
i Norcgi, eða vestur undir Skotland og norður
með Orkneyjum að austan og út sundið bjá Fair
Isle. Við tókum siðari kostinn.
Við komumst að raun um það fljótlega, að Eos
gamli sigldi mjög illa. Eg bafði i Ilalmstad talað
við menn, sem þekktu skipið, og öllum kom
saman um það, að Eos væri gott siglingaskip.
Það var því bersýnilegt, að botnskröpunin i
Halmstað bafði verið algerlega ófullnægjandi
og komið að engum notum. En svo búið varð að
standa, og ekki hægt að bæta úr þvi. Nú varð
ntíaður að taka á þolinmæðinni, vona að fá bag-
stæðan vind og vinna með tið og tima. Það fór
nú að nálgast, að maður sæi fyrir endann á binu
svokallaða hættusvæði, en það náði til Fair Isle
sundsins.
Við böfðum oft siglt fram hjá tundurduflum,
sem voru á reki, en sloppið við að lenda á þeim.
Einn maður var alltaf hafður á verði fram á til
að svipast eftir tundurduflum. Eitt sinn sánm
við ferlíki, á við stóran lóðarbelg, koma undan
bógnum „lil kuls“ um lcið og skipið hjó áfram
í háru. Þegár þetta færðist aftur með sáum við
að þetta var enskt tundurdufl, sem hoðaföllin
frá skipsskrokknum báru burtu.
Við vorum nú komnir nálægt suðvesturodda
tundurduflabeltisins og að norðausturodda Skot-
lands. Vindur gekk nú til suðvesturs og fengum
við síðuvind og stefndum fvrir hornið á tundur-
duflabeltinu. Það var strekkingiskaldi, þannig
að öll segl gátu staðið, þokusúld og smáregn
og illt skvggni. Nú fóru tundurdufl að verða líð-
ari á leið okkar og flest voru þau af svokallaðri
þýzkri gerð. Þessi tundurdufl voru miklu stærri
en þau ensku, broddarnir á þeim lengri og fleiri
og voru þau enn hættulegri en þau ensku. Seinni-
hluta lönguvaktar sáum við lierskip, sem kom
á eftir okkur, það var ameriskt. Þegar það nálg-
aðist okkur, sáum við að það var með merki um
að við nálguðumst hættu. Merkinu var svarað
frá okkur og skipið beðið um að koma i kallfæri
og var það gert. Herskipið gaf okkur stefnu fvr-
ir tundurduflabeltið og var sú stefna 1 striki
vestar og 5 sjómilur kváðu skipverjar, að við
ættum eftir að sigla i þessa stefnu, en þá kæm-
um við að ljósbauju. Eftir að bafa gefið okkur
þessar bendingar, kvaddi skipið okkur og hélt
til suðurs. Nú sigldum við hinar 5 mílur út en
ekki sást baujan. Það bafði líka syrt meira að
með þoku. Vindurinn fór heldur vaxandi og
gekk lítið eitt meira til vesturs, þannig að nú
var sigldur beitivindur. Við sigldum út 3—4 sjó-
mílur meira með sömu stefnu, en ekki sást ljós-
bauan. Var nú um tvennt að gera, að taka stefn-
una beint í sundið við Fair Isle og reikna með
því að við værum komnir vestur fj'rir oddan á
tundurduflabeltinu eða að venda suður um og
halda sér við um nóttina, eða þar til rofaði til,
en við böfðuni nú mætt svo mörgum tundur-
duflum á reki þá um daginn og mér fannst ekki
glæsilegt að fara að svamla innan um þau um
nóttina. Eg tók því fyrri kostinn, að halda áfram
og taka stefnu á sundið og treysta á guð og lukk-
una. Yrði heppnin mcð, vorum við lausir við
hættusvæðið eftir nóttina. Var nú siglt með öllu
til setlu og böfðum við góðan vind. Sama þokan
var þó og myrkrið og sást varla út fvrir borð-
stokkinn. Þannig var baldið áfram alla nóttina.
Kl. 4—5 um morguninn heyrðist í vitanum á Fair
Isle á stjórnborðskinnung og miðuðum við hljóð-
ið og reyndum að ákveða fjarlægðina. Það tókst
sæmilega og um kl. 8 birti lil og sáum við þá
evjuna aftur út á stjórnborða. Vorum við því
komnir gegnum sundið og sloppnir yfir hætlu-
svæðið. Var því fagnað með þvi að laka tapp-
ann úr einni koniaksflösku og gefa öllum „einn
litinn"
Vindur fór nú minkandi, og lvgndi cr leið að
bádegi. Höfðum við svo logn i næstu tvo sólar-
hringa. Að lokum kaldaði af NV. Sigldum við
])á beitivind, með vindinn á bakborða, eða bak-
borðs hálsi, með stefnu um Færevjar. Vindur
gekk til N. og NA, er við nálguðumst eyjarnar.
Var nú slagið (krusað).
Einn dag, er við láum i logni, austur af Fær-
eyjum, sáum við línuveiðara, sem var skamt
frá okkur. Var þá islenski fáninn dreginn upp
á gaffalhnokka, og um leið sett upp merki um
að linuveiðarinn væri heðinn að koma i kall-
færi. Merki okkar var svarað með ])vi, að upp
kom norski fáninn á linuveiðaranum, og kom
hann svo til okkar. Kallaði eg nú til hans, bvort
hann gæti selt okkur nýjan fisk, og sagði hann
það vera. Ég lét nú setja bátinn i sjóinn, fór nið-
ur og stakk á mig einni flöslui af Ákavíti, og