Sjómaðurinn - 01.03.1939, Síða 27

SJÓMAÐURINN
19
þessi liafa margar „doríur“ (báta) með sér og
er fiskað frá þeim, eins og tíðkast hefir frá þvi
emlur fyrir löngu. Síðan er liaklið sömu leið lil
baka, og þessum ferðum'haldið áfram þar til
liið mikla fljót St. Lawence frýs og verður ó-
skipgengt af þeim orsökum, en það er um 1. des.
ár hvert. Þá tiggja teiðir okkar, segir Bjarni, til
heimsborgarinnar New York, Halifax, og siglt
þangað yfir vetrarmánuðina, eða þangað lil sól-
inni hefir tekizt að bræða svo ísinn á St. Law-
rence-fljótinu, að það er siglingafært, sem er
venjulega um 1. maí ár tivert.
Skipshöfnin á e.s. Belle Isle er fjörutíu manns.
Skipstjóri, þrír stýrimenn, ]irír vélstjórar, reikn-
ingshaldari, tveir brytar, ein hjúkrunarkona og
annað eftir ]iessu. Helmingur skipshafnarinnar
eru matsveinar, þjónar og annað þjónustufólk.
Á sigtingaleið okkar eru þokur tíðar, einkum
á vorin, og mikið um Grænlandsís og ísbjörg á
sama tíma. Einu sinni mældum við eitt slíkt
bjarg og reyndist það vera 213 fet yfir sjávarflöt
og slóð það á 100 faðma dýpi.
Lifnaðarliættir Nýfundnalandsmanna eru lik-
ir okkar Islendinga, og lifsharátta þeirra lík
okkar að því leyti, að hvorirtveggja verða að
sækja björg í skaut Ægis við óblíða náttúru, þó
liafa skógarnir og vinnsla þeirra raskað þessu
dálítið í seinni tíð.
Þannig farast Bjarna orð. Eftir að lvafa dval-
ið liér um skeið með konu sinni og titilli dótlur,
og lieitsað upp á kunningjana og dvalið með ásl-
vinunum, tiéll Bjarni skipstjóri aftur til starfs
síns með Goðafossi, hurt frá föðurlandinu, til
starfsins, frá æskuminningunum — til alvöru
lífsins, að stjórna stóru skipi og skipshöfn á
vandasömum leiðum. Velfarinn til starfa þins,
Bjarni — velkominn heim aftur sem fyrst. —
Þannig munu allir mæla, er lil þekkja.
Fyrsta otj einasta barkskipið- Frh. af bis. 13.
á með suðaustan golu, beint á eftir. Jók nú kald-
ann, og komumst við nú vestur fyrir eyjarn-
ar, á rúmsjó. Nú fengum við það besta leiði á
allri ferðinni; strekkings-vind af SA, beint á
eftir. Var réll á takmörkum, að liægt væri að
liafa ötl segl uppi, svo að ekki væri ofmikið siglt.
En þarna setli gamli Eos sitt met í ferðinni, 9
sjómílur á klukkutíma. Vindurinn hélst sá sami
alla nóttina og fram undir kvöld daginn eftir;
lygndi ]iá og gekk nú smátt i nokkra daga, en
attaf færðumst við i áttina, þótt lítið gengi með
köflum. Nú fórum við að nátgast landið, og feng
um við nú rokstorm af NA, og urðum ])á að sigla
með stormseglum. Var þá moldarmökkur vfir
landinu og ill skygni. Storminn lægði nú, og loks
kom að þvi, að við við sáum Eyjafjallajökul,
tignarlegan, rísa úr sjó, svo kom Portland fyrir
stafni, og Vestmannaeyjar á hakborða. Var nú
náð i eina hálsmjóa, og skálað fvrir Islandi.
Einn dag lágum við i logni í Eyjafjallasjónum,
fengum svo austan kalda. Var þá tekin stefn-
an í sundið milli Stórhöfða og Suðureyjar. Þessi
austan kaldi skilaði okkur svo i gegnum Húllið.
Var svo slagað fyrir Garðskaga og alla leið inn
á Hafnarfjörð, og vorum við 1)á búnir að vera
i 40 sólarliringa i ferðinni. frá þvi að við fór-
um af stað frá Halmstad. Var nú skipið affermt
i Hafnarfirði og Reykjavik, siðan dregið i fjöru
i Hafnarfirði og hreinsaður botninn. Kom þá
i l.jós. að botninn var þakinn sæmilega stórum
kræklingsskeljum, og entist það körlunum i
Hafnarfirði um allangan tíma í beitu. svo að
engann þarf að undra, þó að Eos gamli hafi ekki
reynst neinn liraðsiglari i liessari ferð. Skömmu
seinna fór ég alfarinn i land af skipinu.
Þannig lauk þessari fyrstu ferð fvrsta og eina
harkskipsins, sem Islendingar liafa átt.
Einar Jónasson.