Útvarpstíðindi - 09.12.1940, Side 11

„S æ t t u s t ! — Biddu guð fyr-
ir þér! Nei, þá byrjaði fyrst fjand-
skapurinn í fullri alvöru. Nei, þeir
s æ 11 u s t ekki í þessu lífi“.
Oddur þagnaði, en var svo und-
arlega kímileitur, að það var eins
og hann væri að líta yfir heila ævi,
heilar raðir af ýmislegum atburð-
um, ýmislegum minningum, sumum
skoplegum en sumum alvarlegum.
Loks mælti hann:
„Ég er nú samt á því, að fjand-
skapurinn hafi ekki átt djúpar ræt-
ur, þótt hann væri óvinnandi á yfir-
borðinu.
Það furðaði margan, hvernig
Jónas sálaði komst af með allt sitt
skyldulið. Það hefði varla farið svo,
hefði ekki einhver staðið honum ná-
lægur.
Ekki svo að skilja, að G r í m u r
rétti honum hjálparhönd! Nei, mik-
il ósköp! Til þess mátti hvorugur
þeirra hugsa.
En það eru til margar krókaleðiir.
Alls staðar barst Jónasi einhver
hjálp að, jafnvel þaðan, sem hann
átti sízt von á henni. Hann var að
vísu vinsæll sjálfur, en þó voru
menn honum ótrúlega greiðviknir.
Það var nú í þá daga talað margt
um leyniþræði milli þeirra, sem
mesta þægð gerðu Jónasi, og Grá-
feldseyrar.
Og skuldirnar hans. — Það vissi
enginn hvað um þær varð. Þær
hurfu, — gleymdust, voru „stryk-
aðar út“ eða týndust.
Og hver heldurðu, að hafi tekið
börnin, hvert eftir annað jafnóðum
og þau komust upp, og stutt þau til
menningar? Konsúllinn gerði
það. Það var frábær ættrækni! —
Eða hvað finnst þér?
K o n s ú 11 i n n kostaði dætur
Jónasar í kvennaskóla, hann
hjálpaði Þórarni syni hans til að
komast í stýrimannaskóla í Noregi,
hann kQstaði Jón, sem nú er í
Naustavík, til þess að læra á orgel.
— En allt saman í mesta pukri. Því
að ekki mátti G r í m u r fyrir
nok kurn mun komast að því!
Jónas grunaði a 1 d r e i, hvern-
ig í öllu lá.
Og síðast, þegar Jónas heitinn lá
banaleguna, — það var ekki nurl-
að við neglur, sem þá var hjálpað
upp á heimilið. Og þegar hann var
dáinn, gerði Grímur sér ferð yfir
um til ekkjunnar en — það var auð-
vitað í hreppstjórnarer-
i n d u m !
Nei, lagsmaður! — Það þarf
sjaldgæft lundarfar til þess að
halda við óbætanlegum fjandskap
á yfirborðinu, beygja sig aldrei,
sættast aldrei, kannast aldrei við
það, sem menn hafa ofgert •— en
vera óvini sínum jafnan ósýnilega
nálægur, leita uppi allar þarfir hans
til þess að bæta úr þeim, vaka yfir
velferð allrar fjölskyldu hans, en
h a f n a gersamlega þakklæti hans,
— uppskera aldrei annað en fjand-
skap og illindi frá hans hálfu.
Slíka menn langar ekki til þess
að s ý n a s t betri en þeir eru. —
En nú skulum við ýta við for-
manninum okkar, lagsmaður. Ég
vona, að nú sé eitthvað skriðið á
lóðina okkar“. Endir.
Vizkukorn
Rabindranth Tagore:
Öxi skógarhöggsmannsins bað tréð um
skaft. Tj-éð varð við ósk hennar.
... Sérhvert barn, sem fæðist, ber þess
vott, að enn hefur guð ekki gefið upp alla
von —• um manninn.
ÖTVARPSTÍÐINDI
123