Útvarpstíðindi - 09.03.1941, Blaðsíða 8

inum, stingur Gísli þessari vísu í lófa
hans:
Stúlkur þáðu kærleikskraft,
kvölds í bráðu þrautum.
Þær hafa áður aldrei haft
yl frá ráðunautum.
Um þetta námskeið kvað Stefán
Vagnsson, er menn voru að spyrja
Pál Z., hvort kýr létu ekki lilla við
olíukökum, er Páll var að ráðleggja
bændum að gefa hámjólka kúm:
Fóðursálma söng hann hér,
sízt það tálmar rökum,
en gömlu Hjálmu óglatt er
af olíu- og pálmakökum.
Ragnar Ásgeirsson hélt fram á-
gæti Eyvindarkartöflunnar til útsæð-
is. — Um það kvað Stefán:
Sízt er Ragnar seinvirkur
né svaraloðinn.
Hjá honum er þó Eyvindur
ei enn þá soðinn.
Og þetta um Helga:
Helgi er á velli vænn
— það veit ég sérðu —
og ekki líkt hið innra grænn
sem utanverðu.
Hrafna hreiðrið.
Einhverju sinni sátu þeir Gísli Ól-
afsson og Jón Pétursson frá Eyhild-
arholti að kaffidrykkju hjá Friðriki
Hansen kennara á Sauðárkróki. Var
þá látið fjúka í kveðlingum eins og
títt er þar um slóðir — en heldur
þótti iðjan ganga stirt, því þetta var
á bannöldinni og Bakkus í sárum.
Segir þá Gísli Ólafsson:
Mundi vakna vorsins þrá
og vaxa gróður nálar,
drypi frjódögg einhver á
eyðimörku sálar.
Þá kveður Jón Pétursson:
Að oss gleði er hér veitt
ávextirnir sanna.
Hérna legg ég eggið eitt
endurminninganna.
Friðrik Hansen kvað þá:
Veit ég það, að vor og skúr
vona blómum hlynna,
en hvenær kemur unginn úr
eggjum ljóða þinna.
Jón hugsar sig nú um litla hríð
meðan hinir skemmta sér við, að nú
sé hann kominn í klípu. Svo segir
hann:
Litla stund, ef ligg ég á
lýðir vænta mega,
að þeir fái alla að sjá
ungana mína fleyga.
Ólína JónascLóttir.
Einhverju sinni sagði ísleifur
Gíslason við Ólínu Jónasdóttur (syst-
ur Hallgríms kennara við Kennara-
skólann).
Aldrei sé ég ættarmót
með eyrarós og hrafni.
Ólína botnaði:
Þó er allt af einni rót
í alheims gripasafni.
Nokkru eftir að Ólína varð ekkja,
bjó hún á bæ, þar sem íbúðarhúsið
var úr steini, en það var þá fátítt í
312
ÚTVARPSTÍÐINDI