Útvarpstíðindi - 09.03.1941, Blaðsíða 13

Þórunn Magnúsdóttir rithöfundur
hafi þakkir fyrir viðtal það, er hún
átti í útvarpinu nýlega við Nínu
Tryggvadóttur listmálara. Það var
góð hugmynd hjá Þórunni að gefa
mönnum kost á að heyra listamann
tala um list. Ég held, að menn hafi
almennt haft gaman af þessu viðtali
og vilji jafnvel fá meira að heyra
um sama efni. Við þetta viðtal var
annars það að athuga, að Þórunn
braut þarna alveg þá venju, að sá,
sem á tal við annan, spyrji aðallega,
því komin að kafna í gráti, svo að ég
greip hægri hendi hans í báðar mín-
ar og sagði: „Nei, vinur minn, þú
hefur einungis gert það, sem rétt var.
Er ég ekki eign þín, og var þér þá
ekki frjálst að fara með hana eins og
þér sjálfum þóknaðist? Hugsaðu þér
bara, ef það hefði nú verið einhver
ókunnur læknir, sem við hefðum get-
að kennt um þetta. Hver hefði þá ver-
ið huggun mín. Nú finn ég, að allt,
sem skeð hefur, verður mér einungis
til góðs. Hin mikla huggun mín er
sú, að það skyldi vera í þínum hönd-
um, í þinni umsjá, sem ég glataði
ljósi augna minna. Þegar Ramchanra
varð þess vísari, að það var einu lót-
usblómi of fátt til þess að hægt væri
að bera fórnina fram fyrir guðdóm-
inn, bauð hann bæði augu sín í stað
blómsins, sem áfátt var. Ég hef gef-
ið guði mínum dýrð augna minna.
Frá þeirri stundu hlýtur þú að verða
að segja mér frá öllu því, sem gleður
augu þín. Ég vil lifa á orðum þínum
eins og væru þau helgar gjafir frá
þínum augum til minna blindu
augna“. Frh.
en segi fátt frá eigin brjósti. Það er
að vísu gott og blessað, að brjóta
gamlar reglur, en það er vandi að
gera það svo vel fari. — Ýmislegt
athyglisvert kom fram í þessu sam-
tali, en einkum þótti mér það síðasta,
sem ungfrú Nína sagði, þess vert, að
því sé gaumur gefinn, svo að ég leyfi
mér að tilfæra það hér og er það á
þessa leið:
„Við, sem leggjum stund á listir,
berum öll í brjósti þrá til að gefa
öðrum kost á að njóta með okkur
þess, sem við höfum komizt að raun
um. Ég skal játa, að þessi þrá er oft
eigingjörn leit að viðurkenningu —
persónuleg metnaðar og hagnaðarvon
— en hún er líka gjöful hönd hins
auðuga — einlæg og óeigingjörn
löngun til að segja sannleika. Þið,
sem skrifið bækur, fyllið bókaskápa
hinna efnuðu, og alþýðubókasöfnin
eru lykill hins févana að orðum ykk-
ar. — Hljómlistamaðurinn prentar
verk sín á ódýran pappír og útvarpið
ber tóna hans til fólksins — þið þurf-
ið aldrei að verða ein. Við, sem mál-
um, notum dýrt léreft og dýra liti.
Jafnvel þó að við værum hafin yfir
hinar hversdagslegu lífsþarfir mann-
anna — gætum við aldrei fyllt hús
fátæklinganna af verkum okkar —
einfaldlega vegna þess, hve form
tjáningar okkar er dýrt — og þó ber-
um við sömu þrá í brjósti og þið —
og þó er okkur jafn lífsnauðsynlegt
og ykkur að verða aldrei viðskila við
samferðamennina, — við viljum ekki
vera ein. — 1 öllum menningarlönd-
um er þessi staðreynd viðurkennd af
hinu opinbera, sem fullnægir skyld-
um sínum við almenning og lista-
ÚTVARPSTÍÐINDI
317