Útvarpstíðindi - 21.04.1941, Blaðsíða 8

slíkum erindum er mikil þörf, en þeir
voru víst líka all margir sem hneyksl-
uðust. Voru það ekki sízt þrifnar
konur, sem hafa haldið mig fara með
staðlausa stafi. En sannleikurinn er
sá, að ég laug engu, ég legg það ekki
í vana minn, en er stundum berorð-
ur.
Það er engin nýjung, að ein þjóð
þykist öðrum þjóðum ágætari. Sum-
ar þykjast búa í „heimalandi Guðs“,
aðrar vera hans „útvaldi lýður“, og
aðrar vera náttúruúrval og „yfir-
burðaþjóðir". Ekki er laust við að
Islendingar hafi reynt að telja sér
trú um, að þeir væru öðrum þjóðum
gáfaðri og betur menntir, en áður en
alíkt verður með sanni sagt, þarf
mikill fjöldi manna í landi voru,
ungra og gamalla, að læra hina ein-
földustu mannasiði, er gera um-
gengni þeirra við aðra menn þægi-
lega. Það er ekki þægilegt að taka í
hendur þeirra manna, sem snýta sér
í lúkurnar, að manni ásjáondi. Það
er ekki þægilegt að tala við menn,
sem eru seinir og þumbaralegir við
afgreiðslu. Það er ekki þæg’legt að
búa á meðal manna, sem ekki kunna
að ganga prúðmannlega um hús að
nóttu sem degi. Það er ekki þægilegt
að samstarfa mönnum, sem hvorki
knnna stundvísi né orðheldni, og
svo mætti lengi telia. en allt eru
þetta þvðingaTTnikil atriði í menn-
ingu, sem eiga að gera alla sambúð
manna þægilega.
— En óþrifnaðurinn heldur velli.
Hverm'g væri að fá hjá yður ofur-
litla viðbótarádrepu um hann?
— Velkomið, þar duga ekki orðin
tóm, þótt áminningar og skammir
kunni einhverju að orka. Eftirlits-
levsið er svo tilfinnanlegt á öllum
sviðum. Stássmeun. sem sitia ein-
hvers staðar á skrifstofum geta ekki
verið eftirlitsmenn. Eftirlitsmenn, á
400
hvaða sviði sem er, þurfa að ferðast
mikið. Þetta gildir bæði um mennta-
mál og öll önnur almenn mál.
Það örfar ekki mjólkurlystina, að
sjá margþvældum dagblöðum troðið
með lokum mjólkui'brúsanna, sem
fluíttir eru á bátum eða bílum til
Reykjavíkur. En þetta hef ég séð
nýlega. Einhverjar aðrar druslur
eru auðvitað engu betri. Þá sýna síð-
ustu skýrslur, að lúsin þrífst enn
mæta vel í landi voru, og skipta þau
börn þúsundum, sem enn bera lús í
höfði sér. I einum landshluta hafa
50 fjölskyldur ekki salerni, segja
skýrslurnar, og víða eru fjósin not-
uð sem vanhús. Það var um tíma, að
mér þótti hrá egg eftirsóknarverð, en
eftir að hafa séð hænsnin ganga í
flór og mykjuhaugum, hef ég misst
lystina. í seinni tíð hefur menntun
kvenna víða farið betur fram í gólf-
gljáun, en uppþvotti mataríláta. Ég
stend enn á þeirri staðhæfingu, að
helmingur vaxinna kvenna í landi
voru kunni ekki að þvo matarílát vel.
Þar ríkir enn bæði subbuháttur og
hálfþrifnaður.
Þá er höfuðstaðurinn mjög óþrif-
inn bær. Austurstræti er stundum
sónað í brakandi þurrki kl. 11 f. há-
degi. Hvar mundi slíkt þekkjast um
aðalgötu bæiai’, nema í Reykiavík,
að verið væri að sópa hana þurra,
þegar umferð er komin í algleymi.
Tiögregdusamþvkkt bæiarins er illa
framfvlgt viðvíkjandi ýmsu, sem að
þrifnaði og kurteisi lýtur. Satt að
segia er ég að þreytast á að tala um
þetta. því að það er eins og að berja
höfði við steininn. Blöðin og útvarp-
ið gætu þó komið fram verulegri siða-
bót, ef gengið væri vel að verki og
sömu atriðin væru endurtekin dag
eftir dag, en samfara væri svo
strangara hreinlætis eftirlit. Eng-
inn bær á tilverurétt, sem ekki megn-
ÚTVARPSTÍÐINDI