Útvarpstíðindi - 20.10.1941, Blaðsíða 9

„Ég vona, að Louse sé ekki alvar-
lega veik“, sagði hann. „Við erum
farin að eldast og aldurinn minnir
okkur á það, að sú stund nálgist, þeg-
ar við hljótum að leggjast til hinztu
hvíldar. Það get ég sagt þér, Fode-
vig, að mér sárnar, að þú kernur al-
drei fyrr en þagnarstundin er liðin“.
„Ég er ekki trúmaður“, sagði Fode-
vig.
„llvað segii-ðu um það, að verzlun-
in hefir tekið miklum fra'mförum, síð-
an við byrjuðum fimm mínútna þögn-
ina okkar? Konan mín viðurkennir
líka, að ég hafi sjálfur orðið betri
maður, síðan ég fór að halda liöfuð-
reglurnar fjórar. Þú mátt ekki reið-
ast, þó að ég segi, að þú mundir
leggja niður lesti þína, ef þú fylgdir
dænri okkar. Ég, sem alltaf krefst
reglusemi af starfsmönnum mínum,
hef látið það gott heita, að þú feng-
ir þér í staupinu".
„Ég hef sykursýki, og læknirinn
hefur ráðlagt mér áfengi“, sagði
Fodevig og sat hreyfingarlaus í stóln-
um.
„Varla svona mikið, kæri Emil. Ég
segi þetta aðeins þín vegna. Dæmið
ckki, stendur skrifað. Það var reynd-
ar annað, sem ég ætlaði að tala um
við þig. Ég hef áður minnzt á fjöl-
skyldugrafreitinn. Við Louise eigum
að sjá um hann í félagi. En árum sam-
an hef ég borið allart kostnað af því.
Skiljið þið þá ekki, að það er sann-
gjarnt, að ég fái einkarétt á graf-
reitnum ?“
„Mér er víst sama, hvar ég ligg, en
Louse er annt um þennan grafreit.
Það verður henni víst ekki léttbært,
að láta hann af hendi“.
„Okkur Louse semur ekki“, sagði
Bose, „þess vegna vil ég heldur, að
þú komir vitinu fyrir hana. Þú, senf
þekkir viðskiptalífið, skilur það vel,
að ég, sem er elztur barnanna, hef
forréttindi á grafreitnum. Það er eins
og um erfðagi’ip væri að ræða. Ég
á konu og börn, og það er ekki rúm
fyrir marga í grafreitnum. Ég‘ hef
það því skriflegt frá Ilaagen bróður
mínum, að hann afsali sér grafreitn-
um. Væri nú ekki vel til fallið, að
þið fengjuð ykkur grafreit í félagi?
En ef þið viljið, skal ég kaupa handa
ykkur verulega smekklegan blett, þar
sem þið getið verið alveg út af fyrir
ykkur. Það er reyndar bezt þannig.
Þið hafið verið svo samhent í líf-
inu“.
„Þú getur sjálfur talað um þetta
við Louise", svaraði Fodevig og fékk'
sér glas í viðbót.
„Eg hef reynt það. En það var
árangurslaust. Þú veizt, að ég hef
alltaf farið eftir þeim orðum ritning-
arinnar, að láta ekki vinstri hönd
vita, hvað sú hægri gerði. En mér
finnst ég hafa breytt rétt gagnvart
ykkur hjónunum. Ilver hefur rétt
ykkur hjálparhönd? Ilver hljóp und-
ir bagga með ykkur, þegar verzlun-
in fór í lmndaná? Er það þá til of
mikils mælst, þó að ég ætlist til greið-
vikni af ykkur?“
„Mér væri líka hjartanlega ?ama“,
sagði Fodevig og fékk sér þriðja glas-
ið. „En það er Louise* sem ræður“.
„Vita skaltu það, að ég mun af-
segja það í einu hljóði, að þú verðir
grafinn við hlið foreldra minna“,
sagði Bose reiðulega.
„Þegar ég er dauður, getið þið far-
ið með mig eins og ykkur þóknast“,
ÚTV ARPSTÍÐINDI
9