Jazzblaðið - 01.04.1949, Síða 18

Jazzhljó mleikarnir
Kristján Kristjánsson hljómsveitar-
stjóri efndi til jazzhljómleika í Austur-
bæjarbíó, sunnudaginn 3 .april við
ágæta aðsókn. Komu þar fram, undir
hans stjórn, 3 hljómsveitir, 8 manna,
12 manna og 16 manna, skipaðar hinum
beztu mönnum, ásamt 2 söngvurum,
Hauk Morthens og Hjördísi Ström.
Hljómleikarnir hófust með leik 12
manna hljómsveitarinnar. Það, sem
fyrst og fremst var áberandi hjá þess-
ari hljómsveit, var ósamhæfni trompet-
anna. Virtist sem þeir hefðu aldrei sam-
æft, og voru að bíða hver eftir öðrum
að blása út tóninum og síðan dempaði
hver eftir sínu höfði. En þetta er atriði,
sem hljómsveitarstjórinn hefði átt hægt
með að laga.
Bezta lagið, og um leið bezt spilaða
einleikslagið á hljómleikunum, var
,,Jalousie“, sem var leikið af Vilhjálmi
Guðjónssyni á klarinett. Er óhætt að
segja, að Vilhjálmur hafi unnið stóran
sigur, með þessu lagi. Vilhjálmur er
þroskaður músíkant, sem veit hvað
hann er að gera, enda fylgist þar að
ágætur tónn og mikil teknik.
Næst kom fram 8 manna hljómsveit,
og virtist sú hljómsveit einna bezt æfð.
Eyþór Þorláksson átti að taka sóló í
laginu „Strange mood“ en sú sóló varð
óheyranleg, nema fyrstu tónarnir, vegna
skakkrar innkomu Baldurs Kristjáns-
sonar, sem spilaði á píanóið, og eyði-
lagði hann þar með sólóna. Er þetta
slæmt af vönum og ágætum píanista,
en hljómsveitarstjórinn virtist þó eng-
an áhuga hafa á því, að lagið yrði eins
og það átti að vera, og hefði þó verið
full ástæða til þess að „slá af“ og byrja
aftur.
Bezta lagið var „Paper moon“, sem
var prýðilega spilað. Sólóar hvíldu mjög
á Gunnari Ormslev, enda er hann ágæt-
ur sólóisti og getur maður fyrirgefið
honum, þó að tónninn sé ekki fallegur
vegna ágætra „improviseringa“. Björn
R. virtist ekki kunna vel við sig þarna,
og voru sólóar hans ekki eins góðar og
oft áður.
Síðast á dagskránni var svo 16 manna
dægurlagahljómsveit og með henni
sungu þau Haukur og Hjördís. Hljóm-
sveit þessi var vægast sagt mjög léleg,
þó að útsetningarnar væru góðar, enda
var hún fölsk á ýmsum stöðum. Söngur
Hauks var í þetta skipti í daufasta
lagi, enda virtist hann ekki kunna text-
ana vel. Annars hefur hann laglega
rödd, en má gæta sín að pressa ekki í
söngnum, sérstaklega á háu tónunum,
þá hættir honum til að verða fláum.
Einnig ætti Haukur að hafa það hug-
fast, að hugsa um sönginn, aðallega,
en ekki um að stjórna hljómsveitinni
líka, það átti Kristján Kristjánsson að
sjá um. Söngur Hjördísar var mis-
heppnaður, annað hvort af kunnáttu-
leysi eða of lítilli æfingu. Innkoma
hennar í lögin, virtist henni erfið, og
átti hún bágt með að hitta á réttan tón,
t. d. í „Prisoner of love“. Einnig vantar
18 y.zlLM