Jazzblaðið - 01.06.1950, Blaðsíða 8

I september hefti tímaritsins Metro-
nome 1946 segir George Simon ritstjóri
þess eitthvað á þessa leið í grein, sem
hann skrifar um jazzlíf Chicago borg-
ar, sem um þær mundir var allt annað
en blómlegt: „Lennie Tristano er glæsi-
legur píanóleikari. Hljóðfæraleikarar
borgarinnar töluðu svo mikið um hann,
að ég brá mér heim til hans, til að hlýða
á hann. Hann hafði enga fasta stöðu.
Maðurinn er langt á undan samtíð sinni
hvað hugmyndir og tækni snertir. Stíll
hans er mestmegnis blockhljómar, meira
að segja svo yfirgnæfandi, að hann not-
ar sjaldan, ef þá nokkurn tíma swing-
bassa. Þannig, að þegar hann leikur sóló,
þá verður þú að gera ráð fyrir rhythm-
anum. Lennie, sem tapaði sjóninni 10
ára gamall, hefur komið fram í ýmsum
næturklúbbum við og við, það er að
segja kvöld og kvöld, þegar aðrir hljóð-
færaleikarar hafa þurft að fá sér frí.
Jafnframt því ,hefur hann verið í tím-
um hjá sjálfum mér, ekki aðeins í píanó-
tímum, heldur hefur hann lagt gjörfa
hönd á allt, er við kemur tónlistinni,
meðal annars að leika á flest hljóðfæri.
Það, liversu vel hann var að sér og virð-
ing sú, sem félagar hans báru fyrir hon-
um, varð brátt til þess, að þeir snéru
sér jafnan til hans með vandamál sín,
sem hann ætíð leysti úr skýrt og skil-
Eftir Svavar Gests
merkilega, hvort sem það var að skýra
út erfið tónfræðileg atriði, eða sýna
þeim tæknileg atriði á hljóðfærum
þeirra".
Þannig fórust Símon orð fyrir fjór-
um árum um Lennie Tristano.
Lennie Tristano hefur til þessa verið
óþekktur íslenzkum jazzvinum. Þrjú
síðari árin hefur hann reyndar verið
framarlega í kosningum amerískra tón-
listarblaða um fremstu píanóleikarana.
1947 og 48 var hann númer tvö og í
fyrra 1949 númer eitt. Hver er þessi
Tristano spyrjið þið eflaust, í það
minnsta þau ykkar, sem ekki hafið heyrt
hans getið eða fest ykkur nafn hans í
minni, ef þið hafið séð það. Já, hver
er Tristano, sem 1946 er óþekktur utan
heimaborgar sinnar, en ári síðar kosinn
af jazzunnendum Bandaríkjanna annar
bezti píanóleikarinn, og koma menn eins
og hinn ávallt vinsæli Teddy Wilson á
eftir honum, ásamt þeim Art Tatum,
Mel Powell, Errol Garner og fleirum,
sem við öll þekkjum mun betur og við-
urkennum hiklaust sem snillinga. Og
í síðustu kosningum lætur hann sig ekki
muna um að fara fram úr sjálfum kon-
unginum Cole og eins George Shearing,
sem reyndar var lítið þekktur í Amer-
íku, en vegna reynslu sinnar og frægðar
frá Englandi, þá voru möguleikar hans
8