Jazzblaðið - 01.06.1950, Blaðsíða 17

var mikiö til hættur aö leika blues.
Hann var kátari en hann var vanur. Ég
kynntist nýju kærustunni hans. Brátt
hætti hann alveg að leika blues.
Það ruglaði mig svolítið í ríminu,
hvernig nokkur maður gat leikið blues
svona vel og misst svo alla tilfinningu
fyrri því.
Er ég lék með Wingy Mannone í Chi-
cago 1929 gafst manni alls ekki tæki-
færi til að leika blues. í fyrsta sinn,
sem ég lék með honum í stóru hljóm-
sveitinni hans var í Aragon danssalnum
í Chicago og lékum við á móti Wayne
King (það tíðkast mikið í U. S. A. að
tvær hljómsveitir leiki á sama staðn-
um og leika þær sinn hvern klukku-
tímann eða svo; þýð).
Wingy var með í hljómsveit sinni,
hverja einustu hvíta stjörnu, sem hann
gat náð í. Gene Krupa á trommur,
Teschsmacher eða Wade Foster á klari-
nett og Biondi á guitar. Þarna stóð hann
fyrir framan stjörnu-hljómsveit sína
allur uppdubbaður í mjallahvítum
flónelsbuxum. Hann rakst á tenór-saxa-
fónleikara, sem átti buxur, sem pöss-
uðu Wingy, svo að tenór-saxleikarinn
lék með í eitt kvöld og Wingy fékk
buxurnar. Við lékum Wayne King og
valsahljómsveit hans algjörlega undir
borðin.
Eitt sinn vann ég í Coconut Grove
Cafe, þar var ekki mikið upp úr sér að
hafa. Einu sinni minntist ég og bassa-
leikarinn á að kaupið væri ekki borgað
reglulega, en þegar forstjórinn ásakaði
okkur fyrir kommúnisma hjöðnuðum
við niður. Botninn datt svo úr öllu sam-
an og þeir réðu Henry Fishon hljóm-
sveitina. Þá fékk ég mig fullsaddan á
stórum hljómsveitum.
Ég hef alltaf haft skemmtun af að
spila, en að vera hluti af stórri hljóm-
sveit þýddi vinna, vinna til að halda í
sér lífinu. í lítilli, fimm eða sex manna
hljómsveit gat ég leikið sólóar hvenær
sem mér sýndist. Það er mjög áríðandi
fyrir músíkant, sem vill impróvisera,
músíkant, sem heyrir músíkina innst
inni með sjálfum sér og reynir svo að
framkalla músík þessa á hljóðfæri sitt.
í stórri hljómsveit fékk ég sjaldan tæki-
færi til að leika heilan chorus, svo að
maður minnist nú ekki á meira.
Ég var notaður dálítið hér og þar,
annað hvort til að rjúfa tilbreytingar-
leysið eða kynna nýja hljóma, allt eftir
því hvað útsetjaranum fannst við eiga.
Ég var liður í fyrirfram gerðri áætlun.
Nei, láttu þér ekki detta til hugar að
„hot“ músíkant sé á móti skipulagningu
eða að litlar hljómsveitir noti ekki út-
setningar, það gera þær. En hér er mis-
munurinn, litlar hljómsveitir útsetja á
staðnum.
Einhver í hljómsveitinni „dreymir"
eitthvað upp, síðan er það reynt og eigi
það vel við er það notað. Þetta er það,
sem kallað er „head“-útsetningar. Það
er vandlega farið í gegnum byrjun á
laginu, endir, undirleik (undir sólóar) og
allt þess háttar, en samt sem áður verð-
ur nóg eftir handa sólóistunum til að
glíma við.
í New York var hægt að lifa á því að
leika í smáhljómsveit. Ég aðstoðaði við
að koma á fót nokkrum skemmtistöðum
þar, stöðum þar sem maður gat leikið
það, sem manni sýndist og fólk kom að-
eins til að hlusta.
Fyrstu áheyrendurnir og plötusafn-
ararnir voru músikantarnir sjálfir. —
FRAMHALD á bls. 23.
JazMaM 17