Útvarpstíðindi - 01.03.1953, Side 11

FINGRAFÖRIN
í því friðsæla og fagra þorpi á Austfjörðum
er Fáskrúðsfjörður nefnist, vöknuðu íbúarnir
einn hráslagalegan skammdegismorgun í vet-
ur til þeirra tíðinda ,að um nóttina hefði verið
brotist inn í kaupfélagsbúð plássins og hefði
sá næturgestur samvinnuhreyfingarinnar á ís-
landi er þar var að verki tekið ófrjálsri hendi
úr téðri búð sætindi er námu að verðmæti um
það bil 3000 kr. Eftir nokkra réttarrannsókn er
yfirvöld staðarins framkvæmdu, án þess að
hinn brotlegi sælkeri gengi réttvísinni á hönd,
var gripið til þess ráðs, að fá austur þangað
frægan leynilögreglumann að sunnan. Sá brá
skjótt við og hraðaði för sinni austur, eftir því,
sem erfiðar samgöngur leyfðu. Hinn reykvíski
Sherlock Holmes náði (að hans sögn) strax á-
gætum fingraförum á innbrotsstaðnum, en tók
síðan fingraför allra verkfærra manna þar í
þorpinu, en síðan mátti ætla, að sá seki væri
kominn í þá sjálfheldu, er ekki brysti.
En þar sem tæknideild lögreglunnar á Aust-
urlandi mun standa tæknideild Reykjavíkurlög-
reglunnar langt að baki í tækni, fór leynilög-
reglumaðurinn með fingraför Fáskrúðsfirðinga
(og sín eigin auðvitað líka) suður, og skyldi
þar unnið að lausn hinnar leyndardómsfullu
gátu um ástríðu innbrjótandans í sælgæti, sem
braust út með því að brjótast inn til að leita
henni fullnægju (nfl. ástríðunni).
Að þessari rannsókn lokinni ,kom í ljós, að
enginn verkfær karlmaður á Fáskrúðsfirði hafði
rjálað við rúður Kaupfélagsins hina örlagaríku
nótt. Til að fullkomna allt öryggi, var þó nið-
urstaða tæknideildar Reykjavíkurlögreglunnar
send Scotland Yard, sem stendur enn hærra að
ÚTVARPSTÍÐINDI
tækni, enda þótt niðurstaða þeirrar stofnunar
breytti engu um mannorð karlmanna á Fá-
skrúðsfirði.
En leynilögreglumaðurinn, sem enn sem kom-
ið er, er söguhetja þessarar fyrstu sakamála-
sögu Útvarpstíðinda, aflaði sér fleiri gagna aust-
ur þar, en hann lét uppi í fyrstu, nefnilega þeim,
að á innbrotsstaðnum hefðu fundist fingraför
tveggja einstaklinga og hefðu önnur verið eftir
kvenmann, þó ekki hefði hann horfið þá strax
að því ráði, að taka á þrykk fingraför alls hins
veikara kyns í hinu fáskrúðuga plássi. Mun það
hugþekka verkefni nú bíða leynilögreglumanns-
ins, söguhetju vorrar og verður það vonandi
ekki dregið á langinn, því vafalaust brenna hin-
ir frómu karlmenn á Fáskrúðsfirði í skinninu
eftir svari við þeirri spurningu, sem þar hlýtur
að vera efst á baugi: Hver var sá kvenmaður, er
var í fylgd með aðkomumanni umrædda nótt?
Og nægðu henni ekki minni góðgerðir af sinum
kavaléra en sælgæti upp á 3000 kr.?
Og það fer eftir kænsku söguhetju vorrar,
leynilögreglumannsins, hvort lesendur vorir
eiga kost á framhaldi þessarar sögu.
11