Útvarpstíðindi - 03.05.1948, Blaðsíða 18

ÚTVARPSTlÐTNDI
186
þeir fari ekki vel né virðulega með hjú
sín. Þó hafa á öllum tímum verið margar
stórheiðarlegar undantekningar, en eftir
vísum Páls að dæma verður hann ekki
þar með talinn. Aftur hefur staðið sá
ljómi um bændur þessa lands að þeir hafa
alla tíð verið miklir gestavinir. En þó með
stórum undantekningum, og eftir orðum
R. Á. gæti Páll verið þar með talinn. R. Á.
getur um eina heimsókn til Páls, gesturinn
var Símon Dalaskáld. R. Á. segir að Páll
muni hafa gefið Símoni vel, en andlegt
mötuneyti við gest sinn forðaðist Páll eins
og pestina, og firti hann málfrelsi — en
um málfrelsi er nú sótt og varist um allan
heim. —
Það er nú talið svo, að það fari ekki
ætíð að verðleikum hvernig hver og einn
dæmir sjálfan sig og jafnvel talinn mestur
sá er minnst hreykir sér, Eftir því að
dæma eru þá ummæli R. Á. mislukkað
hrós um Pál og mislukkað útskit um tím-
ann. Þó fullyrðir R. Á. það síðar í erindi
sínu, að Páli hafi aldrei fundist til um
skáldskap sinn. Þetta getur þá ekki hvort-
tveggja staðist. Ég fullyrði það að Páll
var ekki þeirra jafni, sem tóku vel og
virðulega á móti Símoni Dalaskáldi svo
dæmi séu nefnd, get ég samkvæmt prent-
uðum heimildum til nefnt stórskáldið Matt-
hías Jochumsson og séra Jón prófast Halls-
son einn glæsilegasta höfðingja sem Skag-
firðingar hafa átt. Þá gefur R. Á. það i
skin að Páll hafi með andgift sinni orðið
manni að bana, en minnist þess ekki að
hann hafi tekið neina iðrun út fyrir það
og raunar ekki heldur það gagnstæða. En
R. Á. virðist sjálfur verða dálítið hreykinn
af þessari hugmynd sinni, sem vitanlega á
sér þó enga stoð í veruleikanum, enda eftir
greinagerð R. Á. gat maðurinn ekki hafa
unnið til svo strangrar refsingar. Raunar
á þessi greinarstúfur ekki að skiljast, sem
persónuleg ádeila á R. Á. heldur yfirleitt
flesta þá menn, sem eru að halda þessar
endurlíkræður yfir framliðnum skáldum.
Þær eru oftar en hitt mjög mislukkaðar.
Þeir taka upp erihdi og hendingar, oftast
úr lagi færðar og gera þeim upp hugsanir
sem engu skáldi gæti til hugar komið
o. s. frv. og væri því margt af því tagi
þetur ósagt. Ég vildi því mælást til þess
að reynt væri að vanda yfirleitt betur val
þeirra manna, sem taka þessi mál til með-
ferðar í ritum eða ræðum“.
Steini Stormur skrifar: „Ýmsar nýjung-
ar hafa komið fram í dagskrá útvarpslns
á vetrinum, og ber að þaklca alla viðleitni
í þá átt að auka fjölbreytni dagskrárinnar.
Ber þar sérstaklega að nefna útvarp frá
dansleilcjum, sem hefur tekizt vel til þessa.
Þetta útvarp er mjög vinsælt og ætti þess
vegna ekki að falla niður. „Lög og létt
hjal“ var endurvakið í vetur, en virðist nú
sofnað aftur. Það má heita næsta uhdar-
legt að ekki sé hægt að halda þessum þætti
starfandi. Hvernig væri að láta æskulýðs-
félögin í Reykjavík sjá um tímann sitt
kvöldið hvert? Það mætti minnsta kosti
athuga það. „Jazz-þáttur“ Jóns M. Árna-
sonar er að vísu ekki nýjung, en ég ætla
að minnast lítillega á hann. Þessi þáttur
er búinn að vera starfandi í langan tíma
og virðist ekki að dauða kominn. Eitt finnst
mér sérkennilegt við þennan þátt og það er
hversu lítinn áhuga jazz-vinir virðast hafa
á honum. Og margir hverjir álíta þá kenn-
ingu Jóns, að jázz sé tónlist, mjög hæpna,
og færa þeir ýmis rök fyrir þeirri skoðun
sinni, m. a. að negrar þeir, sem sköpuðu
jazzinn, hafi búið þann til vegna þess að
þeir kunnu ekkert með hljóðfæri sín að
fara. Og þess vegna bjuggu þeir til nýja
„tónlist" með hljóöfærunum, — jazz. En ég
er á þeirri skoðun að jazzinn sé nú óðum
að þroskast frá villimannaöskri í áttina að
verða tónlist. Jazzinn á nú mörgum ágætum
hljóðfæraleikurum á að skipa — og um þá
getur enginn sagt að þeir kunni ekki á
hljóðfæri sín! Jazz-vinir! Umfram allt,
þegið ekki jazz-þátt Jóns Múla, í hel.
Hingað til hef ég ekki séð neitt um jazz-
þáttinn í Útvarpstíðindum. — „Tónlistar-
þáttur" Jóns Þórarinssonar er, að mínum
dómi, mjög athyglisverð nýjung. Hið sama
má segja um þættina „Um náttúrufræði"
og „Lög og réttur". — Úr því að ég er
farinn að skrifa Útvarpstíðindum get ég
ekki látið hjá líða að slcora á útvarpið að
taka upp útvarpskennslu í tungumálinu
alþjóðlega — esperanto.
Lengi lifi útvarpið og öll þess stórmenni
og eflaust mundi Vilhjálmur hér segja:
„í guðs friði“.