Prentarinn - 01.01.1969, Síða 11

t. d. iðkað i Áfanga og Samvinnunni. Bæði blöðin
eru nýtízkuleg i útliti, skemmtilega útfærð og djarf-
leg. Síðast talda atriðið á þó einkum við um Á-
fanga, þar sem ekki er skirrzt við að hafa allt að því
einn og hálfan dálk af þremur á síðu auðan, ef
efnið stendur þannig af sér. Það tímarit, sem ber þó
af öðrum, er kvennablaðið Hrund. Þar er uppsetn-
ing og vinna í sérflokki. Útlit þjónar efni og til-
gangi afbragðs vel og allur efniviður er hinn vand-
aðasti. Slík vöndun í frágangi hlýtur að vera mjög
dýr í svo fámennu landi, enda mun blaðið hafa
orðið gjaldþrota og kemur því ekki út lengur — og
er það sannarlega illa farið.
Vikan, íslenzka vikublaðið, notar uppsetningu,
sem í má finna áhrif frá alþjóðlega vikublaðaprent-
inu, — eins og l’eter Knapp mótaði það í öndverðu
fyrir franska blaðið Elle, — innan um letur og
myndir, sem tilheyra formtjáningu liðins tíma. Um-
brotið er iðulega gamaldags og vöndun ekki nægi-
leg í formsköpun. Þó er luegt að finna mjög ný-
tízkulega og skemmtilega uppsetningu á síðum.
Þótt framandi áhorfandi finni ekki í algengustu
íslenzkum prentgripum tjáningarform, sem að gæð-
um sker sig verulega úr því sem sjá má í London,
Amsterdam eða Kaupmannahöfn, hlýtur sami á-
horfandi fljótt að beina athyglinni að bókstöfunum
ð og þ. Þessir bókstafir eiga þátt í að móta sátur-
svipinn, og í sumum leturstungum gera þeir sátur-
áferðina órólegri en fyrirfinnst í öðrum tungumál-
um. Að undanteknu einu steinskriftarletri, þar sem
þessir stafir eru lagaðir að heildarsvip letursins,
kann ýmislegt að benda til, að íslenzkan komi fegurst
fyrir sjónir í þeim leturgerðum, sem skyldastar eru
letrinu, þar sem þessir bókstafir urðu til: Handrit-
uðu munkaletri. Þetta vekur þá spurningu, hvort
þjóðlegt, íslenzkt prentletur ætti að vera antíkva-let-
ur — frekar en steinskriftarletrið?
Opna úr Samvinnunni.
(Torfi Jónsson).
Sýnishorn af umbroti
Afanga. (Gisli 11. Björnsson).
I’RENTARINN
9