Stundin - 01.01.1941, Síða 8

8
STU N DIN
JÓN FRÁ LJÁRSKÓGUM:
Um byggðir næðir norðanátt,
og nú er komið haust
og Vetur nálgast: kuldakarl
með kampa og þrumuraust;
og núna finnst oss furðulítil
fróun vera í því
þótt vorið ætli — éínhverntíma —
allt að verma á ný.
Því oss finnst núna ekki skemmra
en eilífð þangað til
og á þeim tíma er aldrei sól
og engin myrkraskil,
nei — nú er einmitt um að gera
að andvarpa í gríð
og hefja upp langan harmagrát
um horfna sumartíð.
Og sjálfsagt er að syngja um tár
og sorg og kvöl og mein
og berja af kappi heimskum haus
í haustsins kalda stein
og eins er rétt að andvarpa
um allt sitt kvennaíar
og ergja sig og aðra á því,
sem — einu sinni var.
(Kafl úr bréfí),
Og ekki er beysin útkoman
á uppgjörinu þar:
í hverjum dálki hryggð og sorg
og heitrof allsstaðar,
hver einstök meyjan á sinn þátt
í andans kvöl og sekt
og gæfan öll er uppíloít,
sem ekki er íurðaniegt.
Og eftir því sem haust og hörkur
hrifsa í meiri völd,
þess ægilegra er okkar böl
og eymd og syndagjöld,
en sárust eru um sólstöðurnai
sálarinnar mein:
í»á finnst oss kafíið kórgur einn
og kjötið eintóm bein.
Já — þvi er ekki að undra, þótt oss
ógni þetta haust
og viröist þessar vetrarhörkur
vara endalaust
— og sælla er á sólskinsvori
að syngja glöðum róm
ig yrkja Ijóð með akkorðshjraöa
um “ástir, vor og blóm”!