Stundin - 01.01.1941, Qupperneq 15

S T U N D I N
15
díússnes/ar honur:
Cfl útoalda
Með þessu hefti byrjnr STU N D1 N að
kynna lesendwn sínum smásagnir, er nefn-
nst rússneskar konur. Sagnir fiessw eru skrif-
uðar af A. Rmiisoff eins og alpýða mmna
Igeymdi pær i frásögn sinni. Þetta eru fijóð-
sagnir og bera fiuí ö'l einkenni fijóðsagn.
(tnna, siðfrœði peirra, fegurð fieirrn og ein-
fuldleik, og oft mun einnig kenna græsku- i
kiuss g.inmns í sögnum fies&um.
Stundin vœntir, að geta síðar flutt svig-
;<ðar sagnir um konur annars pjóðernis.
RJÚ ár, þrjú liaust lék drengurinn og
stúlkubarnið saman. Pau töluðu oft samlan
í hljóði, hieitt og innilega elskaði María Iwan.
Hvier sksyldi elska svo heitt og innilaga nú
á tímum! Sá tími kom, að stúlkan mátti
iekki lcngur ógefin vera. Hún var gefin öðr-
um, Iwani var hún iekki gefin.
Foneklrarnir buntlu enda á málið í skyndi.
Tengdasonurinn var hygginn og ríkur, og
])að var þieim við hæfi. 'En biturt varð líf
Maríu, hún varð svört, svartari ien haust-
nóttin, aðeins augu hennar brunnu eins og
tvö kiertaljós. I’ung var byrði hennar, hjiarta
hennar stirnaði af kulda, döpur og gleði-
snauð söng hún á kvöldum raunaþrungnu |
kvæðin sín, ])ungt leiins og dauðinn var Jíf I
hiennar. En liúri þoldi og fellcli sig við kjör
sín. Þrjú ár, þrjú haust bjó María nneð mann-
inum, siem hún elskaði ekki. Þá fékk hún
hálsvieiki. Hún lá lengi sjúk og dó á degi
hinna hieilögu Kusjma og Demjan, og María
var igrafin.
Hæ, veturinn og frostið huldu ,gi öf hennar
hvítum snævi. Og María lá undir hvítum
snjónum, augu hennar brunnu ekki lengur,
þau voru lokuð.
Um næturskieiö reis María úr gröf sinni
og igiekk til manns síns. Með tákni krossins
varði sig Fjodor fyrir hienni, maðurinn, sem
hún elskaði ekki. — „Bölvuð sé þessi kona!“
og hann hlieypti henni ekki inn.
Þá fór María til föðursins, til móðurinnar
fór hún. — „Á hvem ertu að góna?“ sagði
móðirin.
Faðirinn skielfdist, móðirin skelfdist, þau
hlieyptu dótturinni ekki inn. Þá fór María
til iguðmóður sinnar. „Farðu, synduga sál,
hvert sein þú vilt, hér ier ekkert rúm fyrir
þig“, sagði guðmóðirin við guðdóttur sína.
Þannig var María ein og yfirgefin, ókunn í
hinni víðu, frjálsu veröld, hún átti ekfcert
nema hvolfþak himinsins. — Ég ætla að
fara til fyrra elskhuga míns, hugsaði Marífa,
hann tiekur við mér.
Og hún kom að glugga Iwans. Iwan sat
við gluiggann og málaði helgimynd, niynd
af móður drottins. Hún bankaði í glugg-
ann. Iwan vakti vinnumanninn, þietta var um
nóttina, og báðir gengu með axir í iiöndum
út i garðinn.
Þegar vinnumaðurinn sá Maríu, skelfdist
hann ,hann hélt að hún mundi éta hann og
hljóp lieiðar sinnar án þess að líta um öxl.
En hún sagði við Iwan: — „Taktu við mér,
ég geri þér ekfcert".
Iwan fagnaði hienni, gekk til hennar og
faðmaði hana.
„Bíddu", sagði hún, „þrýstu mér , ekki
svona fast að þér, bein mín eru aum eftir
að hafa legið svona lengi“. Og hún lítur
ástúðlega á hann, og fær ekki nógsamlega
horft á hann. Svo heitt og innilega elskaði
María Iwan.
Hvier skyldi elska svo heitt og innilega nú
á dögum!
Iwan tók Maríu í hús sitt, lét iengan sjá
hana, gaf hienni klæði og mat og drykk.
Þannig bjuggu þau saman til jóla.
Á jólunum fóru þaiu í k;inkju. I kirkjunni
horfðu allir á Maríu: Faðirinn og móðirin,
maður hennar Fjodor og guðmóðirin.
„Hún virðist vera dóttir mín“, sagði móð-
irin. — „Hún er sannarlega dóttir okkar“,
sagði faðirinn.
Þannig ræddust þau við, faðirinn og móð-
irin, eiginmaðurinn og guðmóðirin.
En þiegar messunni var lokið, gekk Maria
til móður sinnar. „Ég er raunveruliega dótt-
ir ykkar, munið\J)ið ennþá, er óg kom til
ykkar um nóttina, og þið vilduð ekki hleypa
mér inn? Þá fór ég til fyrra elskhuga mins,
og hann tók við mér“.
Framhald á bls. 22.