Arkir - 01.02.1922, Síða 6
6
A R K I R
Jeg hefi einu sinni áður verið í vjel-
arrúmi, þar sem lokað var fyrir vatnið
að öðrum katlinum, og það kæri jeg
mig ekki um að lifa upp aftur. í það
skiftið komst jeg úr klípunni, þótt það
reyndar blindaði mig á öðru auganu.
Jeg hafði áður tekið eftir því, að
hann var blindur á öðru auganu, og
að sá helmingurinn af andlitinu var al-
settur ljótum, svörtum örum. Mig
hafði oft langað til að spyrja hann,
hvenær og hvernig hann hefði orðið
svona. Nú sá jeg, að gott tækifæri var
til að svala þessari forvitni minni.
„Setjist þjer hjema hjá mjer, Jen-
sen, og reynið einn af þessum ágætu
vindlum. — Lofið þjer mjer svo að
heyra söguna á meðan“.
Hann tók vindilinn, sem jeg rjetti
honum, og settist á lestarhlerann við
hliðina á mjer.
Loftið var milt og hreint, og eftir
brennandi sólarhitann, sem hafði ver-
ið um daginn, var það hreinasta nautn
að anda að sjer kvöldloftinu. — í hita-
beltinu er rökkrið stutt. Glóandi lit-
skraut sólai’lagsins var horfið. öldurn-
ar voru orðnar gráar og ólgandi; í
austri blikaði ein og ein stjarna, og
altaf voru fleiri að koma í ljós.
Jensen hafði kveikt í vindlinum og
bljes nú frá sjer þjettum reykjarskýj-
um með sýnilegri ánægju.
„pað var ein af fyrstu ferðum mín-
um sem hjálparmaður“, byrjaði hann.
„Jeg sigldi þá á stóra flutningaskipi,
sem fór milli Rio de Janeiro og Kaup-
mannahafnar. Við vorum á heimleið
með tóbaks- og sykurfarm og höfðum
siglt, að mig minnir, í 10 daga.
Sem hjálparmaður átti jeg að vera
á vakt með fyrsta vjelstjóra. Hann var
ágætismaður í alla staði, — stakasta
ljúfmenni. En einn galla hafði hann
þó. Ilann var latur og þótti ætíð best
að liggja á legubekknum í herbergi
sínu og sofa eða lesa sögur. — þegar
við áttum að vera á vakt og höfðum
verið niðri í hálftíma, eða svo, var
hann vanur að líta brosandi í kring-
um sig og segja við mig: „Jeg fer upp
stundarkorn, þjer getið litið eftir vjel-
inni á meðan“. — En þetta „stundar-
korn“ hjá honum var venjulega út
alla vaktina.
Jæja, án þess að vilja hrósa sjálfum
mjer, þá var jeg vel fær um þetta. þó
jeg væri ungur, þá var jeg samvisku-
samur og athugull. Og þjer vitið það,
læknir, að af aukinni ábyrgð flýtur
venjulega aukinn dugnaður.
Jeg var, eins og jeg sagði áðan, al-
vanur að gæta einn vjelarinnar, og
þessa nótt áttum við fyrsti vjelstjóri
að hafa hundvaktina, nefnilega frá
klukkan 12 til 4.
Áður en við fórum frá Rio, höfðum
við skift um alla kyndarana. þeir, sem
við höfðum fengið, voru allir samvald-
ir bófar — eitthvert besta sýnishorn
sem jeg hefi sjeð, af úrhraki þessara
stóru hafnarborga. Einn af þeim ógeðs-
legustu var risavaxinn negri — venju-
lega kallaður „svarti Jack“. Andlit
hans var ruddalegt og dýrslegt, alt af-
skræmt af drykkjuskap og löstum. —
Við frjettum síðar, að hann var ný-
sloppinn úr fangelsi, þar sem hann
hafði setið í fimm ár, dæmdur fyrir
manndráp. Ilann drakk eins og svamp-