Árdís - 01.01.1958, Side 26

24
ÁRDÍS
ætti sér endurminningar til að stytta sér sundir við á síðkvöldum
ævinnar, en einn góðan veðurdag sé ég, að þetta er á misskilningi
byggt, því að leiti ég vel í hugskoti mínu, sé ég að margt er þar,
sem hugurinn staldrar við. Efst á baugi verða Menntaskólaárin, og
ætla ég að leitast við að segja frá þeim í fáum orðum.
Menntaskólanám tekur nú 4 ár, því að 1. og 2. bekkur voru
lagðir niður, þegar farið var að hafa Landspróf. Vegna þrengsla
verður 3. bekkur að vera eftir hádegi, en 4., 5. og 6. bekkir eru fyrir
hádegi í skólanum. Þar er kennt yfirleitt allt, sem nöfnum tjáir að
nefna og síðar má að gagni koma t. d. íslenzkar bókmenntir, erlend
tungumál, mannkynssaga, náttúrufræði, stærðfræði, eðlis- og efna-
fræði. Ekki er hægt að velja milli námsgreinanna, taka verður allt,
sem kennt er. Lærdómsdeild er skipt í stærðfræði- og máladeild,
og geta menn valið um eftir áhuga og upplagi. Ég var í máladeild,
því að stærðfræði hefur aldrei verið mín sterka hlið. í skólann
þurfa menn að vera komnir kl- 8.10 á hverjum morgni, nema sunnu-
dag aauðvitað. Komi maður mínútu of seint, er komið að lokuðu
húsi, því að rektor læsir á mínútunni 8.10. Oft skall hurð nærri
hælum og beið rektor þá með að loka sæi hann nemendur koma á
harðahlaupum. Stundum var gripið til örþrifaráða, ef komið var
að læstum skólanum, var þá skriðið inn um gluggana á kennslu-
stofunum á fyrstu hæð og sætt lagi að gera það, áður en kennarinn
kom inn. Áður en fyrsta kennslustund byrjaði söfnuðust allir bæði
nemendur og kennarar saman á Sal og sungu saman 2—3 lög með
undirleik söngkennarans. Síðasta árið mitt í skóla var hætt að hafa
morgunsöng sakir þrengsla, kennurunum fannst hann taka of
mikinn tíma frá kennslu. Ekki var þessi breyting vinsæl meðal
nemenda, því að okkur fannst tilbreyting að hafa morgunsöng, og
væru menn illa lesnir, var reynt að vera lengi að koma sér í stof-
urnar á ný, því að hver mínúta getur verið dýrmæt, þegar kunnátta
er ekki mikil.
Kennararnir voru misjafnir eins og við var að búast. Þeir
höfðu sín persónulegu sérkenni og kennsluaðferðir, og fengu þeir
sínar „einkunnir“ hjá okkur ekki síður en við hjá þeim. Tímar hjá
Pálma Hannessyni gleymast aldrei, ekki var hægt að komast hjá
því að fá áhuga á námsgreininni. Sumir voru of kurteisir og fannst
mjög leiðinlegt að heyra rangt svar, eins og þessi setning ber vott
um: „Alveg rétt, ég heyrði bara ekki hvað þér sögðuð.“ Kennaranna
minnist ég með virðingu og þakklæti, ég sé núna, að þeir létu sér