Morgunblaðið - 20.03.2009, Side 30

30 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. MARS 2009
✝ Sigríður KamillaGísladóttir fædd-
ist í Vestmannaeyjum
26. október 1919. Hún
lést á Vífilsstöðum 14.
marz síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sesselja Ingi-
björg Guðmunds-
dóttir, f. í Heyholti í
Borgarhreppi í Mýra-
sýslu 26. ágúst 1894,
d. 19. júní 1971, og
Gísli Jónsson, formað-
ur í Vestmannaeyjum,
f. á Núpi í Vestur-
Eyjafjallahreppi 18. marz 1889, d.
30. desember 1931. Systkini Sigríð-
ar eru Ágúst Hólm Valdimarsson, f.
17. ágúst 1915, d. 27. apríl 1947,
Guðný, f. 21. nóvember 1918, d. 5.
júní 2001, Pétur, f. 11. febrúar 1922,
d. 1936, Sigurður, f. 1. september
1923, Ársæll, dó á 2. aldursári, Sig-
urjón Steinar, f. 20. desember 1928,
dó 8 ára gamall, Guðmundur Borg-
ar, f. 30. september 1930, og Gísli
Ingimar, f. 1931, d. 1932.
Sigríður giftist 23. desember 1945
Jóni Páls Guðmundssyni frá Suður-
eyri í Súgandafirði, f. 4. marz 1923.
Hann dvelur nú á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli. Börn þeirra eru 1) Val-
gerður hjúkrunarfræðingur á Ak-
úar 1990. 4) Ásrún Jónsdóttir
þroskaþjálfi, f. 17. júní 1956, giftist
31. desember 1986 Árna Má
Björnssyni þroskaþjálfa. Dóttir Ás-
rúnar og Trausta Haraldssonar er
Sigríður Kamilla, f. 16. júní 1977,
gift Craig Noell Grannell. Börn Ás-
rúnar og Árna eru Björn Ingi, f. 22.
maí 1987, Katrín Ýr, f. 20. sept-
ember 1988, og Þórdís, f. 17. októ-
ber 1991.
Sigríður og Jón áttu fyrst heimili
í sumarbústað í Selásnum í Reykja-
vík, síðan að Sunnuhvoli við Há-
teigsveg og frá árinu 1954 til árs-
ins 1992 bjuggu þau í húsi sínu í
Hvammsgerði 14 í Smáíbúðahverfi.
Síðustu 17 árin hafa þau búið á
Sléttuvegi 13. Jón Páls stundaði
sjómennsku mestan hluta starfsævi
sinnar, lengst af á vitaskipunum
Hermóði og Árvakri.
Á yngri árum vann Sigríður við
fiskvinnslu í Vestmannaeyjum, síð-
an sem vinnukona og ráðskona á
Akureyri og á Þórshöfn. Þá starf-
aði hún í fimm ár í Kexverksmiðj-
unni Esju. Sigríður sinnti heimili
og börnum af alúð en starfaði einn-
ig um tíma utan heimilis. Hún tók
þátt í starfi kvennadeildar
Slysavarnafélags Ísland og Kven-
félagsins Heimaeyjar. Garðrækt
átti hug hennar um langt árabil,
hún lagði alla ævi stund á hann-
yrðir og síðustu árin hafði hún
mikla ánægju af félagsstarfi fyrir
aldraða á Sléttuvegi.
Útför Sigríðar Kamillu fer fram
frá Bústaðakirkju í dag, 20. mars,
og hefst klukkan 13.
ureyri, f. 14. október
1945, giftist 3. apríl
1971 Kristjáni Jó-
hannessyni bifvéla-
virkja á Akureyri,
þau slitu samvistir.
Sonur Valgerðar og
Rafns Árnasonar er
Jón Ívar, f. 15. mars
1968, í sambúð með
Bergljótu Þrast-
ardóttur, þau eiga tvö
börn, Arnald Skorra
og Hildi Lilju. Dætur
Valgerðar og Krist-
jáns eru Þórunn Lilja,
f. 1. apríl 1972, d. 20. nóvember
1982, Sigrún Lóa, f. 4. febrúar 1975,
gift Búa Vilhjálmi Guðjónssyni,
synir þeirra eru Patrekur Hafliði
og Jóhannes Hafþór. 2) Ágúst Ingi
blaðamaður á Morgunblaðinu, f. 31.
janúar 1951, kvæntist 20. apríl 1978
Ingileif Ólafsdóttur hjúkr-
unarfræðingi í Reykjavík, d. 26.
ágúst 1999. Börn þeirra eru Ólafur
Bjarki, f. 26. júlí 1979, og Anna
Dröfn, f. 29. mars 1985. 3) Gísli Haf-
þór húsasmiður í Reykjavík, f. 29.
janúar 1955, kvæntist 24. sept-
ember 1977 Jóhönnu Úlfarsdóttur.
Börn þeirra eru Úlfar Kristinn, f.
10. janúar 1979, Heiðrún Björk, f. 2.
marz 1986, og Harpa Sif, f. 4. jan-
Langri vegferð er lokið. Sigríður
Kamilla Gísladóttir frá Haukfelli í
Vestmannaeyjum, lengst til heimilis í
Hvammsgerði 14 í Reykjavík, lést á
Vífilsstöðum síðastliðinn laugardag.
Í áratugi hafði hún miðlað af visku
sinni og vináttu, hjálpsemi og heið-
arleika. Vinnusemin var henni í blóð
borin og sannarlega var hún okkur
afkomendunum stoð og stytta. Í hug-
ann koma þúsund myndir, en aðeins
þrjár skulu dregnar upp við leiðar-
lok.
Vestmannaeyjar fyrri hluta síð-
ustu aldar. Barátta við fátækt og
sjúkdóma á Haukfelli, litla húsinu við
Hvítingaveg. Svo alvarlega sjúk-
dóma að þeir lögðu fjóra unga bræð-
ur og fjöldskylduföðurinn, efnilegan
formann, sem átti hlut í báti, að velli
langt um aldur fram. Sjúkdómana,
sem lögðust svo þungt á heimilið
hefði suma verið hægur vandi að
lækna ekki mörgum árum síðar.
Amma barðist áfram og þau sem
komust á legg voru mótuð af þessari
baráttu. Þrátt fyrir efiðleikana áttu
Vestmannaeyjar alla tíð sterkan sess
í hugum þessa fólks. Minningarnar
ýmist sveipaðar sorg og söknuði eða
ljóma barnshugans og fegurð ævin-
týranna. Vinir í hverju húsi og sam-
heldnin mikil.
Bestu árin í Hvammsgerðinu þar
sem Sigga Gísla ríkti í húsi númer 14.
Ört vaxandi hverfi, mikið líf, fjöldi
barna og allir þakklátir smáíbúðarl-
ánunum, sem gerðu fólki kleift að
eignast þak yfir höfuðið. Pabbi yfir-
leitt á sjónum svo mamma hélt um
alla þræði. Kvartaði aldrei, hélt utan
um hópinn sinn. Varði ungana ef að
þeim var sótt, en skammaði hressi-
lega um leið og komið var inn í vaska-
hús.
Aukavinna utan heimilis á stund-
um, skúringar eða bakstur á hafra-
kexi, fallega pökkuðu í sellófan, fyrir
Jónas kaupmann í Kjötborg í Búða-
gerði. Kartöflur ræktaðar í garð-
horni, einnig rabarbari og rifs í bestu
sultu í heimi. Nýtni var dyggð. Rækt-
aði garðinn sinn í margvíslegri merk-
ingu þeirra orða. Hafði gaman af
góðum gestum, sama á hvaða aldri
þeir voru. Okkar vinir voru hennar
vinir. Einstaklega gestrisin þó ekki
væri alltaf mikið til skiptanna. Það
vantaði samt aldrei neitt. Fyrsti bíll-
inn á sjöunda áratugnum og ferðalög
innanlands og utan eftir því sem hag-
urinn vænkaðist.
Hélt bókinni hæfilega að krökkun-
um, taldi lærdóminn nauðsyn og eitt-
hvað sem hún hefði gjarnan viljað
njóta í meira mæli. Fannst þó mestu
skipta að læra eitthvað nytsamlegt.
Hrósaði ef vel gekk, hvattti ef þörf
var á. Svaraði spurningum æskunn-
ar, ekki öllum auðveldum. Fannst
ekki ástæða til að velta sér upp úr
hlutunum. Vandamálin urðu að verk-
efnum, sem voru unnin í rólegheitum.
– Þetta grær áður en þú giftir þig,
sagði hún gjarnan þegar mest var
grenjað.
Efri árin í fallegri lítilli íbúð við
Sléttuveg. Horfði yfir farinn veg,
fannst yndislegt að frétta af og heyra
í barnabörnunum. Flest í mennta-
skóla eða háskólafólk, sumt með
langa titla og í skrýtnum störfum.
Henni fannst þetta spennandi og
skemmtilegt og má vera stolt af
hópnum sínum. Fylgdist með okkur
öllum, lagði gott til í hverju máli.
Sönn í hverju því sem hún tók sér
fyrir hendur. Hafði lifað tímana
tvenna eða þrenna þegar upp var
staðið.
Fyrir þetta og svo miklu meira er
þakkað á kveðjustundu. Minningin
lifir og lýsir.
Ágúst Ingi Jónsson.
Mér finnst eins og það hafi verið í
gær að ég kom með Gísla í fyrsta sinn
á heimili ykkar Jóns í Hvammsgerð-
inu, árin eru víst orðin 35. Mér er það
minnisstætt frá þessum árum þegar
þú sýndir mér garðinn, hann var
þinn. Jón fékk þó þitt leyfi til að
geyma þar bátinn Vin á veturna.
Garðurinn bar merki natni og út-
sjónarsemi. Stolt sýndir þú mér
Vestmannaeyjabaldursbrá sem þú
hlúðir sérstaklega að. Augu þín ljóm-
uðu alltaf þegar þú minntist æskuár-
anna í Eyjum. Þegar þú fannst að þú
gast ekki lengur hugsað um garðinn
eins og þú vildir, þá varstu tilbúin að
flytja úr Hvammsgerðinu. Þið áttuð
líka góð ár á Sléttuveginum.
Það var ómetanlegt fyrir okkur
unglingana að fá að búa á loftinu hjá
ykkur í Hvammsgerðinu fyrstu hjú-
skaparárin. Öll hjálpsemi þín með
Úlfar á þessum árum verður seint
fullþökkuð.
Þú lást ekki á skoðunum þínum,
varst hispurslaus og hreinskilin með
alla hluti. Sigga mín, þú varst mikill
húmoristi, oft brá fyrir glettnis-
glampa í augunum á þér þegar þú
hafðir komið með hnyttna athuga-
semd. Þú kunnir líka að hrósa og
gerðir það óspart fram á síðasta dag.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Mínar bestu þakkir fyrir allt, vertu
sæl að sinni, Sigga mín.
Þín
Jóhanna.
Elsku amma er dáin. Án hennar
heldur lífið áfram, snauðara fyrir vik-
ið. Hvernig þakkar maður fyrir ævi-
langa ást og umhyggju og segir
svona kjarnakonu hversu mikils virði
hún hafi verið manni? Hún veitti mér
stuðning, eins og ömmur einar geta
gert, og fátt veitti mér meiri ánægju
en að vita að hún væri stolt af mér.
Það verður erfitt fyrir mig að kynna
mig í framtíðinni án þess að hugsa til
hennar.
Amma var ekkert fyrir að kjassa
fólk og knúsa að óþörfu og hún átti
það stundum til að komast ansi
klaufalega að orði, við eigum það
sameiginlegt. Uppáhaldsmaturinn
hennar síðustu ár var pizza, en svo
var ostur og kartöflur alltaf gott, sér-
staklega saman. Við eigum það líka
sameiginlegt. Skór, glingur og sól-
skin, það passar líka. Getum ómögu-
lega sagt nei við beiðni um greiða og
hlustum stanslaust á útvarpið, þó að
ekki spilum við lengur ólsen ólsen
undir.
Þó að síðustu ár hafi verið henni
erfið heilsunnar vegna þá glitti oftast
í skopskynið hjá henni og hún hló oft
dátt að vitleysunni í mér, sem auðvit-
að var sérstaklega til þess ætluð. Við
fengum að njóta óvæntra stunda með
henni, tíma sem enginn átti von á,
undanfarin ár; oftar en einu sinni
vorum við beðin um að kveðja. Ég sat
við hliðina á rúminu hennar í vetr-
arsólinni, hélt í höndina á henni og
raulaði og fannst ég heppin fyrir vik-
ið. Amma hins vegar skildi ekkert í
því hvað við vorum að býsnast með
hana þegar hún vaknaði og fannst
þetta bara vera meira vesenið.
Ég talaði síðast við ömmu daginn
sem hún dó. Hún sagðist hafa verið
slöpp um morguninn og ætlaði að
leggja sig aðeins. Ég bauð henni góða
nótt og bað að heilsa. Það er ágætur
endir og þannig enduðu flest okkar
samtöl.
Elsku amma, ég bið að heilsa.
Kamilla.
Nú hefur þú kvatt okkur, elsku
Sigga amma eða amma Sigga. Við
frændsystkinin vorum ekki alltaf
sammála um hvor röðin færi betur,
en í mínum huga var „Siggamma“
málið. Það var alltaf svo gott að koma
til þín og afa. Fyrst í Hvammsgerðið
þar sem ég fékk oft að gista og svo
seinna á Sléttuveginn.
Heimsóknin mín til þín 2006 er
mér sérstaklega minnisstæð þessa
dagana. Þá var ég hálfnuð með sagn-
fræðinámið mitt og mjög upptekin af
því að skrásetja allt, sérstaklega upp-
lýsingar um þá sem stóðu mér næst.
Dagarnir, sem við fórum á trúnó, og
ég tók við þig viðtalið voru frábærir
og þær minningar sem ég skráði hjá
mér eru svo dýrmætar í dag þegar
ótal minningar og spurningar leita á
hugann.
Skemmtilegast fannst mér að
ræða æskuárin þín í Eyjum og árin
eftir að þú fluttir til Reykjavíkur.
Hvað þú hefur alltaf haft gaman af
handbolta og sjómannalögum. Hvað
þú hélst upp á leikarana Gretu Garbo
og Frank Sinatra. Hvernig fermingin
þín var allt öðruvísi en mín og hvern-
ig þú hittir afa á balli í Gúttó.
Það var augljóst að þér fannst
skemmtilegast að tala um börnin þín,
pabba minn og systkini hans. Það fór
aldrei á milli mála hvað þér þótti
vænt um okkur öll – börnin, barna-
börnin og barnabarnabörnin þín.
Þegar ég spurði þig hvað fyllti þig
mestu stolti þá sagðir án þess að
hika: „börnin mín og að þau séu öll
frísk.“
Það var svo margt sem þú sagðir
mér og mig langar að hafa það allt
eftir þér en ætla að enda á því sem er
mér svo hugleikið á tímum sem þess-
um, en í lok viðtalsins ræddum við
um lífið og Guð. Þú sagðir mér að þú
tryðir að Guð væri til og að hann væri
góður og að eftir þetta líf væri annað
líf.
Elsku amma, hvíl í friði. Minning
um Siggu Gísla, ömmu mína, sem var
alltaf dugleg, trygglynd, stundvís,
sáttfús og heiðarleg lifir.
Anna Dröfn Ágústsdóttir.
Þær eru ófáar minningarnar sem
koma upp í hugann þegar við syst-
kinin hugsum til ömmu Siggu. Lík-
lega eru fyrstu æskuminningar okk-
ar allra á einhvern hátt tengdar
ömmu.
Úlli eyddi stórum hluta barnæsku
sinnar í Hvammsgerði númer 14 og
lærði meðal annars að hjóla á agn-
arsmáu bílastæðinu. Hann skammaði
ömmu fyrir að sleppa hnakknum, en
þakkaði henni þó á endanum. Heið-
rún lærði þar meðal annars sín fyrstu
handtök í garðyrkju við rifsberjat-
ínsluna, vandist af því að skrifa speg-
ilskrift og er sérstaklega minnis-
stæður sá dagur sem hún var í
pössun hjá ömmu sinni og notaði tím-
ann til að vaxlita á hrísgrjón. Sýndi
þar amma sína óendanlegu þolin-
mæði. Amma á einnig heiðurinn af
því að hafa kennt okkur öllum að
spila ólsen-ólsen, og voru margir
rigningardagarnir sem fóru í þá iðju,
en þó fer fáum sögum af spilalokum.
Margar minningarnar úr
Hvammsgerðinu eru tengdar mat,
enda var amma mikill snillingur í eld-
húsinu. Úlli hefur þó enn ekki komist
upp á lagið með að borða slátur, en
gerði samt ítrekaðar tilraunir hjá
ömmu. Brúnkaka með miklu kremi
var í uppáhaldi og möndlukakan var
ólýsanlega góð en það er lyktin af
kleinum sem lifir í minningunni, og
öll erum við sammála um að ekkert
hafi verið betra en glænýjar kleinur,
beint úr pottinum, með ískaldri
mjólk.
Þegar amma og afi fluttu á Sléttu-
veginn varð lítil breyting á. Þrátt fyr-
ir að húsakynnin minnkuðu og ald-
urinn færðist yfir, bæði þau og
okkur, voru borðin enn drekkhlaðin
kræsingum og alltaf jafn notalegt að
koma í heimsókn. Hörpu eru minn-
isstæðir margir veikindadagarnir
sem liðu í spilamennsku. Þá var ekki
svo slæmt að vera veik og sleppa við
skólann.
Það sem þó lifir sterkast í minning-
unni er að amma hætti aldrei að
segja hlutina eins og hún sá þá og
breyttist það síst eftir því sem ár-
unum fjölgaði enda hafði hún skoð-
anir á og húmor fyrir velflestu. Fyrir
það verðum við ávallt þakklát.
Hvíl í friði, elsku amma.
Úlfar, Heiðrún og Harpa Sif.
Lokið er vöku langri
liðinn er þessi dagur.
Morgunsins röðulroði
rennur upp nýr og fagur.
Miskunnarandinn mikli
metur þitt veganesti.
Breiðir út ferskan faðminn
fagnandi nýjum gesti.
(H.A.)
Nú er skarð fyrir skildi, kallið
komið en alltaf er maður samt
óviðbúinn. Ég kom til þín á Vífilsstaði
á mánudegi og þú kvaddir þessa jarð-
vist á laugardegi, mér fannst þú bara
hress og við spjölluðum lengi saman
en þinn tími hefur verið kominn. Og
þú varst lengi búin að vera mikið
veik.
Fyrir sextíu og fimm árum sá ég
þig fyrst er Jón bróðir minn kom í
heimsókn til Maríu systur á Ránar-
götuna, mér fannst þú svo myndarleg
og mér fannst svo spennandi að
Nonni væri trúlofaður stúlku frá
Vestmannaeyjum. Þið áttuð langa og
góða ævi saman, byggðuð saman fal-
legt einbýlishús í Hvammsgerðinu og
ég man hvað garðurinn var fallegur
og vel hirtur og falleg bóndarósin
sem skartaði sínum fögru rauðu
blómaknúppum á hverju sumri. Það
var alltaf svo snyrtilegt bæði inni og
úti hjá ykkur alla tíð, eins var um
heimilið ykkar á Sléttuveginum og
það var alltaf gott að koma í heim-
sókn.
Börnin ykkar fjögur bera foreldr-
um sínum gott vitni, vel menntað og
myndarlegt fólk, svo líka barnabörn
og barnabarnabörn, allt heilbrigt og
gott fólk. Það var alltaf gott samband
á milli heimila okkar og reynt að hitt-
ast sem oftast og sér í lagi í afmælum,
við fermingar og útskriftir og fleira.
Það er svo margs að minnast og af
mörgu að taka á langri samleið. Ég
og börnin mín þökkum allar góðar
stundir liðin ár og vottum þér, elsku
Jón bróðir og fjölskyldunni okkar,
innilegustu samúð. Guð blessi minn-
ingu þessarar góðu eiginkonu og
móður, ömmu og langömmu.
Nú er vík milli vina
vermir minningin hlýja.
Allra leiðir að lokum
liggja um vegi nýja.
Sigríður Kamilla
Gísladóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda efni
til Morgunblaðsins – þá birtist val-
kosturinn Minningargreinar ásamt
frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Greinar, sem berast eftir að útför
hefur farið fram, eftir tiltekinn skila-
frests eða ef útförin hefur verið gerð
í kyrrþey, eru birtar á vefnum,
www.mbl.is/minningar. Æviágrip
með þeim greinum verður birt í
blaðinu og vísað í greinar á vefnum.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Engin lengd-
armörk eru á greinum sem birtast á
vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur. Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og
hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar
mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn.
Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd er
ráðlegt að senda hana á netfangið
minning@mbl.is og láta umsjón-
armenn minningargreina vita.
Minningargreinar