Morgunblaðið - 20.03.2009, Síða 31

Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. MARS 2009
Við förum til fljótsins breiða
fetum þar sama veginn.
Þangað sem bróðir bíður
á bakkanum hinum megin.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Elsku mágkona, hafðu þökk fyrir
allt.
Guðrún Sesselja
Guðmundsdóttir.
Elsku amma.
Daginn sem þú fórst hafði ég hugs-
að mikið til þín. Hvað ég saknaði þess
að spila ólsen-ólsen við þig. Hvað mig
langaði til þess að baka möndluköku
með bleiku kremi handa þér, eins og
þú bakaðir alltaf fyrir okkur. Hvað
mig langaði að sýna Viktori hversu
skemmtilega ömmu ég ætti.
Því mér þótti þú alltaf lang-
skemmtilegasta amman, þrátt fyrir
að ég hafi kvartað yfir því að vera í
pössun hjá þér þegar ég var lítil.
Jafnvel á meðan þú varst mikið veik
seinasta haust fékkstu mig samt til
að brosa.
Frá Sléttuveginum á ég margar
minningar. Þegar við lögðum saman
kapal um það hvort mamma væri að
koma að sækja mig á næstu mínútum
eða ekki. Beddinn sem ég gisti á þeg-
ar ég kom í pössun. Þegar ég spurði
þig á meðan þú reyktir, af hverju þú
hættir ekki að reykja, og þú sagðir
við mig, lítið barn, að það tæki því
ekki. Þessi hreinskilni þín fær mig oft
til að brosa. Líka þegar þú fussum-
sveiar yfir því að ég skuli vera að
læra lögfræði. Þegar þú tókst úr þér
tennurnar fyrir mig, það þótti mér
alltaf fyndið. Þegar við tókum saman
strætó niður í bæ. Þegar ég sagði við
þig að ég vildi aldrei verða gömul, því
ég vildi ekki fá hrukkur eins og þú.
Þetta rifjaðir þú upp fyrir mig mörg-
um árum seinna og ég hálfskamm-
aðist mín fyrir að hafa sagt þetta.
Alltaf þegar við kíktum í heimsókn
þá reifstu upp kex og ost, gos og
mjólk og fórst jafnvel að baka pönnu-
kökur. Og afi á eftir okkur krökk-
unum með handryksuguna.
Þegar ég verð sorgmædd reyni ég
að hugsa um að þú hafðir lengi beðið
eftir að komast á þann stað sem þú
ert á núna. Elsku amma, þín er sárt
saknað.
Katrín.
Tíminn flýgur hratt, það eru liðin
40 ár síðan ég var kostgangari hjá
Sigríði og Jóni í Hvammsgerðinu.
Síðasta árið mitt í menntaskóla skutu
þau heiðurshjón yfir mig skjólshúsi
þegar ég utanbæjardrengurinn var í
vandræðum með húsnæði. Þetta ár
sem ég dvaldi hjá þeim og börnum
þeirra bjó ég við gott atlæti og var
tekinn inn í fjölskylduna sem einn af
þeim.
Það eru góðar minningar sem ég á
um þennan vetur, þær fjölmörgu
stundir sem setið var við eldhúsborð-
ið í Hvammsgerðinu. Rætt um lands-
ins gagn og nauðsynjar, lífið og til-
veruna, svo ekki sé minnst á
framtíðardrauma okkar unga fólks-
ins. Þar var Sigga í essinu sínu og gaf
okkur innsýn inn í þann heim sem
hennar kynslóð lifði, allt var fengið
með mikilli vinnu og frístundirnar
voru notaðar til að búa fjölskyldunni
húsaskjól. Þegar móðir Siggu veikt-
ist þennan vetur var hún tekin inn á
heimilið og sinnt af sömu alúð og um-
hyggju.
Ekki var það neitt tiltökumál að fá
skólafélagana í heimsókn, á móti
þeim var alltaf afar vel tekið. Út-
skriftarvorið bauð Sigga öllum
bekkjarfélögum mínum í morgun-
kaffi, henni fannst ómögulegt að ég
hefði ekki sömu tækifærin og vinirn-
ir, með fjölskyldu mína víðs fjarri.
Með þessum orðum vil ég þakka
Sigríði Kamillu fyrir yndislegan tíma
á mínum uppvaxtarárum, kynni mín
af henni og fjölskyldunni voru mér
gott vegarnesti út í lífið. Í vináttu
gegnum tíðina við félaga minn Ágúst
Inga, hef ég getað fylgst með fjöl-
skyldunni og ávallt hef ég fundið fyr-
ir umhyggju Siggu og þeirra í minn
garð.
Við hjónin viljum votta Jóni, Val-
gerði, Ágústi Inga, Gísla Hafþóri, Ás-
rúnu og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Heimir Sigurðsson.
✝ RagnheiðurMagnúsdóttir
sjúkraliði fæddist á
Siglufirði 1. sept-
ember 1932. Hún
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
13. mars 2009. For-
eldrar Ragnheiðar
voru Magnús Jóhann
Þorvarðarson sjó-
maður, f. 27.8. 1907,
d. 28.2. 1940 og Jó-
hanna Vilmund-
ardóttir húsmóðir, f.
18.10. 1909, d. 30. 9.
1998. Eiginmaður Jóhönnu var
Kristinn Guðjónsson, f. 9.11. 1915,
d. 14.12. 2004. Systir Ragnheiðar
samfeðra er Sjöfn Hólm, f. 24.
ágúst 1937.
Eiginmaður Ragnheiðar var
Haukur Morthens söngvari, f. 17.
5. 1924, d. 13.10. 1992. Þau giftu
sig 24. 12. 1952. Foreldrar Hauks
voru Edvard Morthens, f. 15.5.
1882, d. 12.5. 1963 og Rósa Guð-
brandsdóttir, f.
28.10. 1892, d. 10.6.
1980 Synir þeirra
Ragnheiðar og
Hauks eru: 1) Ómar
þjónn, búsettur í
Reykjavík, f. 4.12.
1953. Hann á þrjár
dætur og fjögur
barnabörn. Sam-
býliskona Ómars er
Kolbrún Björns-
dóttir, hún á tvö
börn og 2 barna-
börn. 2) Heimir
pípulagningameist-
ari, búsettur í Reykjavík, f. 23. 3.
1956, kvæntur Þóru Kristínu Sig-
ursveinsdóttur, þau eiga þrjá syni
og þrjú barnabörn. 3) Gústaf
Haukur arkitekt, búsettur í Osló í
Noregi, f. 23. 7. 1962, sambýlis-
kona Hanne Grethe Torkildsen,
þau eiga tvö börn.
Útför Ragnheiðar verður gerð
frá Áskirkju í dag, 20. mars, og
hefst athöfnin kl. 15.
Í dag kveð ég vinkonu mína Ragn-
heiði Magnúsdóttur, Rannsý. Þá er
mér efst í huga tryggð hennar við
mig. Glöggt mat hennar á mannleg-
um samskiptum er ég naut góðs af.
Kynni okkar hófust er við vorum 19
ára og hafa haldist þar til nú að leið-
ir skilur. Rannsý hreif alla sem
kynntust henni fyrir glaðlega og
örugga framkomu. Rannsý var mjög
réttsýn, sanngjörn og hjálpleg þeg-
ar til hennar var leitað. Þegar börn
okkar voru ung að aldri voru vina-
böndin hvað tryggust. Áttum við
ótaldar ferðir út úr bænum með
börnin, okkur mæðrunum og börn-
um til ómældrar ánægju. Rannsý
var mjög umhugað um íslenska
tungu og menningu. Henni lá hátt
rómur og var haft við orð hvað hún
talaði fallega íslensku. Rannsý las
mikið íslenskar bækur og skiptumst
við oft á skoðunum um ágæti þeirra.
Við Rannsý vorum í bridgespila-
klúbbi með vinkonum okkar í nokk-
ur ár og höfðum allar ánægju af.
Rannsý var fædd á Siglufirði og ólst
þar upp. Tryggð hennar við Siglu-
fjörð hélst fram á síðustu ár og var
það ósjaldan sem hún keyrði ein í
bifreið sinni til æskustöðvanna. Eig-
inmaður Rannsýjar var Haukur
Morthens söngvari, landsþekktur
og sívinsæll. Lagið „Ó borg mín
borg“ eftir Hauk Morthens er
greypt í hjörtu þjóðarinnar.
Við Hermann sendum Ómari,
Heimi og Gústafi Hauki, eiginkon-
um, börnum og barnabörnum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Anna Guðný Ármannsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Látin er vinkona mín Ragnheiður
Magnúsdóttir eða Rannsý eins og ég
kýs að nefna hana, ekkja Hauks
Morthens. Mikil vinátta hefur hald-
ist á milli okkar allt frá því að þau
Haukur byrjuðu að vera saman. Það
var afar gott að vera samvistum við
þau hjón.
Rannsý mín, það er margs að
minnast frá þeim árum. Við fórum
nokkrar ferðir með orlofi húsmæðra
bæði að Laugum í Dalasýslu og til
Akureyrar, þá skemmtum við okkur
vel. Núna síðari árin eftir að þú flutt-
ir á Sléttuveginn fórum við oft í
Þjóðleikhúsið og höfðum gaman af.
Nú munuð þið Haukur hvíla hlið
við hlið í Gufuneskirkjugarði. Ég
veit að hann tekur vel á móti þér
Rannsý mín og þú mátt bera honum
kveðju frá mér.
Öllum ástvinum Rannsýjar sendi
ég einlægar samúðarkveðjur frá
mér og fjölskyldu minni og einnig
frá systkinum mínum þeim Braga og
Jonnu í Santa Barbara.
Nú þegar ég kveð þig í hinsta sinn
Rannsý mín, þá segi ég:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Fríða.
Mig langar að minnast Ragnheið-
ar með fáeinum orðum.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast Ragnheiði í gegnum
sameiginlega vinkonu okkar, Ingv-
eldi. Þær stöllur voru duglegar að
ferðast bæði innanlands og utan, og
komst ég með þeim í nokkrar góðar
ferðir. Þessi ferðalög voru ávallt vel
skipulögð þegar kom að viðkomu-
stöðum og ríkulegur bókakostur
hafður meðferðis sem geymdi fróð-
leik um hvern stað.
Ein slík ferð leiddi okkur á heima-
slóðir Ragnheiðar, sem er Siglu-
fjörður, en þar sleit hún barnsskón-
um og kynntist mannsefni sínu.
Ragnheiður fylgdi okkur um fallegar
æskuslóðir sínar og rakti sögu bæj-
arins. Sérhvert hús og sérhver gata
átti sér nafn og minningar í hennar
huga, og var unun að upplifa þær
með henni á ný. Þá var einnig gaman
að standa álengdar og fylgjast með
Ragnheiði heilsa gömlum vinum og
kunningjum á förnum vegi, því þá
var eins og Reykjavíkurmærin hefði
aldrei farið úr sveitinni sinni.
Ragnheiður fylgdist stolt með af-
komendum sínum og ljómaði gleði
og eftirvænting úr andliti hennar
þegar hún talaði um þau yngstu í
fjölskyldunni. Þegar fjölgunar var
von sá maður litlar flíkur verða til á
prjónum, og hún var þakklát fyrir
hve fjölskyldan var henni góð.
Ég veit að ég er ein svo ótal
margra sem telja sig ríkari fyrir að
hafa fengið að ganga spölkorn með
Ragnheiði um lífsins veg.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég bið Guð að blessa minningu
hennar og veita ástvinum hennar
huggun.
Hulda Gunnarsdóttir
á Sauðárkróki.
Þegar ég lít til baka og minnist
Rögnu frænku minnar koma þrjú
orð upp í hugann; kjarkur, æðruleysi
og gamansemi. Við vorum systra-
dætur og að miklu leyti aldar upp í
sama húsi á Siglufirði. Systir mín
Baldvinna, sem lést fyrir 20 árum,
var besta vinkona Ransýjar og á erf-
iðum tíma í lífi hennar reyndust
Ransý og Haukur henni frábærlega
vel. Þegar Ransý var búin að koma
upp sonum sínum dreif hún síg í
sjúkraliðanám og stóð sig með ágæt-
um og vann upp frá því á Borgarspít-
alanum og hafði ánægju af. Við vor-
um árum saman hjá Endurmennt-
unarstofnun HÍ í Íslendingasögum
og fórum nokkrar söguferðir til út-
landa. Ógleymanleg er ferðin til
Rússlands. Þegar við vorum komin
til St. Pétursborgar var Ransý í ess-
inu sínu. Hún var svo vel lesin í ævi-
sögum Katrínar miklu og Péturs
mikla.
Hún sagði mjög skemmtilega frá
og fann alltaf spaugilegu hliðarnar á
öllum hlutum. Þetta erfði hún frá
móður sinni, Jóhönnu Vilmundar-
dóttur, sem hafði einstaka frásagn-
arhæfileika. Síðustu árin hafa verið
henni erfið. Hún var komin með súr-
efnisvél og kallaði hana kærustuna
sína. Hún sagði við mig fyrir
skömmu: „Ég hef ekki yfir neinu að
kvarta meðan ég hef kærustuna, mat
að borða og nóg af bókum í kringum
mig.“ Hún kom stundum til okkar í
mat, þá helst kjötsúpu, og sagði í
gamni að hún væri í áskrift í kjöt-
súpu. Hún hringdi fyrir nokkrum
dögum og sagði á sinn sérstaka hátt:
„Hvernig er það, á ekki að fara að
verða kjötsúpa?“ Hún kom en var
svo líkamlega aðframkomin að ég
hélt að hún mundi ekki hafa það af.
En þegar hún var búin að jafna sig
og ná andanum komst hún á flug og
sagði okkur svo skemmtilega frá
mönnum og málefnum að við velt-
umst um af hlátri.
Undir niðri vissi ég að þetta væri í
síðasta skipti sem ég sæi hana. Það
reyndist rétt. Tveimur dögum síðar
lagðist hún inn á sjúkrahús og háði
sína baráttu í viku og andaðist.
Hennar er sárt saknað af öllum og
við hjónin sendum aðstandendum
samúðarkveðjur.
Þorgerður Brynjólfsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Ragnheiður
Magnúsdóttir
Mig langar að minnast vin-
konu minnar, Ragnheiðar
Magnúsdóttur. Ég þakka
henni samfylgdina á lífs-
göngunni og alla hvatningu
er hún veitti mér á tónlist-
arsviðinu. Kveð hana með
orðum skáldsins Jónasar
Hallgrímssonar:
og vinir berast burt á tímans
straumi,
og blómin fölna á einni hélunótt.
–
Jón Kr. Ólafsson.
HINSTA KVEÐJA
Síminn hringdi í
þann mund ég sneri
lykli í skrá.
Nýkeyptar jólagjaf-
ir duttu á stéttina til
að ég næði símtalinu. Mér var tjáð
að hann Jónas okkar hefði andast
um nóttina eftir skamma sjúkra-
legu. Augu mín leituðu út á stétt þar
sem jólagjöfin hans blasti við og
hugurinn hvarf til síðustu heim-
sóknar minnar til hans, er ég flutti
honum þær sorgarfregnir að besti
vinur hans og félagi væri horfinn yf-
ir móðuna miklu. Þeir félagar
heyrðu til kynslóð er mat menn að
verðleikum, ekki hvort þú áttir fína
drossíu eða flott verðbréf, heldur
hvort þú varst drengur góður. Og
það var Jónas svo sannarlega og
ljúfur vinur fjölskyldunnar frá því
ég man eftir mér. Fyrstu ár mín
Jónas Jónsson
✝ Jónas Jónssonfæddist í Péturs-
borg í Glæsibæj-
arhreppi 24. janúar
1922. Hann andaðist á
Vífilsstöðum í Garða-
bæ 19. desember 2009
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 9. janúar.
man ég eftir honum í
heimsóknum oft svo-
lítið í kippnum og
heillaðist ég sem barn
af honum og hændist
að, þrátt fyrir að ég
skildi nú ekki öll ljóð-
in sem hann fór með
fyrir mig, né er hann
talaði uppúr Grettis-
sögu, en ég skildi
strax að hér fór stór
sál.
Faðir minn og hann
voru félagar úr fim-
leikadeild KR. Undir
handleiðslu Benedikts Jakobssonar
sýndu þeir ásamt öðrum völdum
íþróttaköppum um allt land sem og
erlendis á helstu hátíðum. Þá voru
fimleikar ný íþróttagrein á Íslandi
sem víðar og ekki orðin keppnis-
grein. Til margra ára sýndu þeir fé-
lagar á þjóðhátíð á Arnarhóli og
frægt var er Jónas sem var ein-
stakur í gólfæfingum, vippaði sér í
flikkflakk upp Hverfisgötu og fram
hjá Þjóðleikhúsinu. Hann var ein-
staklega liðugur og fimur.
Jónas hætti að drekka og eign-
aðist heimili í sambýli við aðra fé-
laga, síðast á Snorrabraut þar sem
hann hafði komið sér ósköp nota-
lega fyrir í tveimur herbergjum.
Ljósmyndir á veggjum af fimleika-
flokkum og skólafélögum ásamt
kærum ættingjum blöstu við. Vegg-
klukku hafði hann keypt sem tifaði
kát er við mæðgur komum í heim-
sóknir og ævinlega átti hann súkku-
laði til að gleðja ungar sálir, jafnt
sem eldri. Ég gleymi ekki er hann
stakk að mér umslagi til að styrkja
mig í námi. Hann stappaði einatt í
mig stálinu og lét mig vita að ég
væri einstök eins og hann pabbi
minn.
Þrátt fyrir að Jónas væri útskrif-
aður íþróttakennari vann hann sem
málari og eins vann hann lengi í
súkkulaðiverksmiðjunni Nóa Síríusi.
Er hann lét af störfum tók við tíma-
bil er hann einbeitti sér að sundi og
gönguferðum er hann stundaði á
hverjum morgni og var sú venjan að
síðan var drukkið morgunkaffi í
Prentmótum, fyrirtæki pabba, og
var þar margt skrafað. Jónas var á
þessum tíma hreystin uppmáluð og
var unun að sjá öldung sigla fleyi
sínu eins vel í höfn.
Einn góðan veðurdag mætti Jón-
as ekki í morgunkaffi. Hann hafði
fengið heilblóðfall og var vart hugað
líf. Þá kom best í ljós sú ósérhlífni
og agi er lærst hafði við íþrótta-
iðkun á yngri árum. Þrátt fyrir
langa sjúkralegu stóð Jónas upp
eins og Grettir forðum og barðist
við sinn draug.
Vífilsstaðir urðu honum nýtt
heimili og enn fengum við mæðgur
súkkulaði upp úr skúffu og kunn-
uglegar myndir brostu við okkur.
Fór vel um höfðingja okkar hjá
góðu og indælu starfsfólki. Iðinn var
hann í endurhæfingu og göngu-
túrum og iðulega fór hann út með
göngugrind sem hann kallaði Ka-
millu því án hennar gat hann ekki
gengið sökum jafnvægisleysis.
Eitt sinn fórum við í göngutúr og
hafði ég varla við honum og Kamillu
svo hratt fór hann.
Sökum veikinda gátu perluvinir
ekki hist lengur en greypt er í sálu
er ég fylgdi pabba til hans í fyrra
um páskaleytið og að sjá þá félaga
rabba saman. Og kveðjast með
kossi. Síðasta minning mín um vin-
áttu sem aldrei rofnar er sú að sjá
hann síðan studdan inn kirkjugólfið
því hann vildi fylgja horfnum höfð-
ingja síðasta spölinn eins og hann
orðaði það. Mynd hans í jakkaföt-
unum í Dómkirkjunni mun aldrei
gleymast mér og mun ég geyma
hana sem dýrmætan sjóð í hjarta.
Með hógværð sinni og ósérhlífni
ásamt óstjórnlegri löngun til að
bæta hvert spor gekk hann síðasta
spölinn í þessu lífi óhræddur við
framhaldið og viss um kæra endur-
fundi.
Ég þakka samfylgd við góðan
dreng.
Halla Margrét Árnadóttir.