Morgunblaðið - 29.05.2009, Síða 28

28 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. MAÍ 2009
✝ Ríkharð S. Krist-jánsson fæddist á
Siglufirði 3. mars
1940. Hann lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 24.
maí síðastliðinn. For-
eldrar hans voru:
Engilgerður Sæ-
mundsdóttir, f. 22.4.
1919, d. 14.1. 1991 og
Kristján Ægir Jóns-
son. Engilgerður gift-
ist síðar Trausta
Jónssyni sjómanni, f.
24.10. 1921, d. 24.2.
2007. Systir Ríkharðs var Ásdís
Traustadóttir, f. 16.5. 1950, d. 12.1.
2001. Gift Hilmari Þór Sveinssyni,
f. 7.6. 1960.
Ríkharð kvæntist Brynhildi Þor-
steinsdóttur, f. 21.4. 1944, d. 20.7.
2007. Dætur þeirra eru: a) Gerður,
f. 14.6. 1963, gift Óskari Erni Jóns-
syni, f. 11.9. 1963, börn þeirra eru
Telma Dögg, Jón Andri og Harpa
Eik. b) Svandís, f. 16.7. 1970, gift
Valdimar Erni Júlíussyni, f. 25.1.
1973, synir þeirra eru
Ísak Örn og Brynjar
Bogi.
Ríkharð bjó á
Siglufirði þar til hann
fluttist til Ólafsvíkur
ásamt Brynhildi og
hófu þau búskap sinn
þar haustið 1961. Þau
giftu sig 29.9. 1962.
Um vorið 1963 fluttu
þau til Reykjavíkur
og bjuggu þar alla tíð.
Ríkharð lærði renni-
smíði, var vélstjóri en
lærði einnig tækni-
teiknun. Ríkharð var vélstjóri á
millilandaskipi og björgunarskip-
inu Goðinn. Hann starfaði á og rak
bifreiðaverkstæði Friðriks Ólafs-
sonar á árunum 1980-1994. Ríkharð
keypti sér trillu og gerði út frá Arn-
arstapa en þar átti hann einnig
sumarhús sem þau hjónin unnu
heitt.
Útför Ríkharðs fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 29. maí, og hefst
athöfnin kl. 15.
Elsku pabbi.
Nú ert þú lagður af stað í sigl-
inguna miklu yfir hafið til mömmu.
Við vitum að það verður gleðistund
þegar þið hittist enda fundum við
systurnar mikið fyrir þeirri miklu ást
sem var á milli ykkar. Eftir að við
stelpurnar fluttum að heiman og byrj-
uðum okkar búskap var alltaf jafn
yndislegt að koma í mat eða heimsókn
í Tungubakkann því þar var alltaf svo
mikil hjartahlýja í loftinu enda tekið á
móti manni með stóru faðmlagi.
Í minningunni er mjög sterk sú
upplifun að hafa byggt með ykkur
sumarbústaðinn, Hálsakot, í Þverár-
hlíð. Við munum vel eftir gamla gula
A-tjaldinu sem við gistum ófáar næt-
ur í, þar myndaðist oft skemmtileg
fjölskyldustemning. Hver áfangi í því
ferðalagi var merkilegur og margar
ánægjustundirnar í bústaðnum í kjöl-
farið.
Elsku pabbi, þú elskaðir náttúruna
og allt dýralíf var þér kært. Þú varst
mjög handlaginn (gast gert við alla
hluti) og taldir það ekki eftir þér að
hjálpa afa Trausta að byggja sumar-
húsið, Nónhól, á Arnarstapa, sem þú
seinna eignaðist. Það kom okkur því
ekki á óvart að þú ákvaðst að gera út
trilluna þína frá Arnarstapa en hún
bar nafnið Krían. Þú gast setið stund-
um saman og horft á Kríuna enda
þekktir þú manna best fuglalífið þar.
Síðustu tíu árin tókst þú á móti Krí-
unni og undir lokin vildum við Svandís
reyna að fara með þig á Arnarstapa en
þá varst þú orðinn of veikur enda yf-
irgafst þú okkur rúmri viku síðar. Það
er táknrænt að Krían settist við Nón-
hól sama dag og þú kvaddir.
Ég veit að mamma er búin að und-
irbúa komu þína og þið nýtið tímann
vel þar til við komum til ykkar.
Þínar dætur,
Gerður og Svandís.
Í dag kveðjum við okkar besta vin,
Ríkharð Kristjánsson.
Við hjónin kynntumst Rikka og
Binnu á Spáni þegar við vorum komin
hátt á þrítugsaldur. Þau voru aðeins
eldri, en við vorum ávallt jafningjar.
Binna hafði komið í heimsókn til
Nerja þar sem við dvöldum með son-
um okkar og foreldrum og bauð hún
okkur að koma til Torremolinos í
heimsókn. Þegar við bönkuðum upp á
nokkrum dögum síðar ómaði lifandi
tónlist innan úr íbúðinni og til dyra
kom Rikki á stuttbuxunum með gít-
arinn í hendi.
Sælar elskurnar, eruð þið ekki Kalli
og Margrét? Hún Binna mín var búin
að segja mér að ég gæti átt von á ykk-
ur og verið þið velkomin. Þannig voru
móttökurnar þá og ætíð síðan. Við
dvöldum hjá þeim hjónum í nokkra
daga og það var eins og við hefðum
alltaf þekkst.
Rikki og Binna voru miklir og ein-
lægir vinir og miklir gleðigjafar og
voru alltaf tilbúin að rétta hjálpar-
hönd og taka þátt í því sem við vorum
að gera. Þau litu á sig sem part af okk-
ar fjölskyldu og fóru fram á það að fá
að taka þátt þegar eitthvað stóð til.
Það er einhvern veginn ekki hægt
annað en að nefna þau bæði þegar tal-
að er um þau, því að Rikki og Binna
voru eitt, svo samrýnd voru þau og
eftir að Binna dó dró hægt úr mætti
hans bæði andlega og líkamlega.
Rikki kom reglulega norður á Ak-
ureyri og þá áttum við góðar stundir,
fórum út á trillunni og renndum fyrir
fisk, brunuðum á Kjólstaði eða áttum
bara góða stund yfir góðum mat sem
Rikki galdraði fram af snilld. Það
kemur margt upp í hugann á kveðju-
stund en dýrmætustu minningarnar
eru frá Stapanum. Þar áttu þau sitt
annað heimili og þeim leið hvergi bet-
ur en þar.
Rikki var mikið náttúrubarn og
undi sér bezt úti í náttúrunni til fjalla
eða úti á sjó. Hann reri nokkur sumur
frá Arnarstapa og lenti þá oft í honum
kröppum.
Ógleymanlegar eru stundirnar
með þeim vinum okkar við pallasmíði
á fjöllum, ferðalögum í eyðifjörðum
og í óbyggðum, Mexíkóferðin og aðr-
ar utanlandsferðir, m.a. til Færeyja
þar sem Rikki stakk sér hvað eftir
annað af hæsta palli í sundlauginni í
Þórshöfn. Þá var eins gott að frú
Brynhildur var að leggja sig.
Rikki og Binna voru bæði dýrindis
kokkar og ráku þau veiðihúsið við
Þverá í Borgarfirði nokkur sumur
ásamt dætrum sínum.
Við látum hér staðar numið að sinni
og kveðjum okkar elskulega og góða
vin með mikilli eftirsjá og söknuði.
Við hjónin, synir okkar og fjöl-
skyldur þeirra sendum dætrunum og
fjölskyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Karl og Margrét.
Ríkharð S. Kristjánsson
✝ Kristján FalurHlynsson fæddist
í Keflavík 15. janúar
1991. Hann lést af
slysförum 20. maí sl.
Foreldrar hans eru
Hlynur Steinn Krist-
jánsson húsasmíða-
meistari, f. 27. maí
1966, og Helga Sig-
ríður Halldórsdóttir
bókari, f. 1. maí
1967. Bróðir hans er
Ragnar húsasmíða-
nemi, f. 14. janúar
1992. Föðurafi og
-amma hans eru Kristján Sigurðs-
son, f. 29. janúar 1942, og Ingunn
Guðbjartsdóttir, f. 18. maí 1943.
Móðurafi og -amma hans eru
Halldór A. Brynjólfsson, f. 22.
nóvember 1932, og Elísabet Ólafs-
dóttir, f. 19. júlí 1937.
Kristján Falur ólst upp í Njarð-
vík. Hann lauk grunnskólagöngu
árið 2007, var for-
maður nemenda-
félags Njarðvík-
urskóla í 10. bekk.
Það sama ár hóf
hann nám við Fjöl-
brautaskóla Suð-
urnesja á húsa-
smíðabraut. Hann
tók virkan þátt í
hestamennsku með
fjölskyldu sinni, var
félagi í Hestamanna-
félaginu Mána og
vann ýmis afrek í
hestaíþróttum.
Kristján Falur var mikil fé-
lagsvera og átti marga trausta og
góða vini. Hann var duglegur til
vinnu og alls staðar vel liðinn.
Kristján Falur verður jarð-
sunginn frá Keflavíkurkirkju í
dag, 29. maí, og hefst athöfnin kl.
13.
Meira: mbl.is/minningar
Elsta barnabarnið er horfið frá
okkur og við erum enn að reyna að
ná áttum. Strákurinn okkar sem við
héldum í örmum okkar litlum, var
svolítið bústinn og krúttlegur, óx
upp og varð að háum og grönnum
unglingi, fallegum og sífellt bros-
andi. Hann var ömmu og afa ávallt
til mikillar gleði. Við minnumst þess
þegar hann, og síðar Ragnar, bróðir
hans, dvöldu dag- og næturlangt hjá
okkur, ferðalaganna til Stokkseyrar
og útileganna, ætíð tilbúnir að koma
með. Þegar komið var fram á ung-
lingsár fækkaði ferðunum eðlilega,
annað fangaði hugann. En hann átti
það til að koma bara í spjall, athuga
hvort hann gæti rétt okkur hjálp-
arhönd, gert okkur greiða. Hann var
aldrei feiminn við að faðma okkur og
knúsa. Á mánudagskvöld, 18. maí,
kom fjölskyldan saman, amma átti
afmæli. Kristján kom beint úr
vinnunni, vildi ekki láta bíða eftir
sér. Þetta var yndislegt kvöld sem
aldrei gleymist.
Hestamennskan var númer eitt.
Afi, foreldrar, Ragnar og stundum
Systa frænka stunduðu þetta áhuga-
mál með honum af mikilli ánægju,
amma og Íris frænka fylgdust með.
Hestaferðirnar, umönnun hestanna
og félagsskapurinn var honum mik-
ils virði. Það sýndi sig líka við lát
hans hversu vel hann var liðinn hjá
Hestamannafélaginu Mána, einnig á
meðal félaganna, í skólanum og á
vinnustað.
Við viljum þakka öllu þessu góða
fólki sem með heimsóknum, símtöl-
um, kveðjum og faðmlögum hefur
sýnt okkur ástúð og hlýju síðan
þetta hræðilega slys varð sem eng-
inn gat séð fyrir. Einnig þökkum við
læknum og hjúkrunarfólki Land-
spítalans í Fossvogi sem kom að
umönnun hans og reyndi allt sem í
mannlegu valdi stóð til að bjarga lífi
hans. Það var í hans anda að for-
eldrar og bróðir tóku ákvörðun um
að gefa þau líffæri hans sem hægt
væri að nota til bjargar öðrum. Við
viljum líka trúa því að Guð hafi þurft
ungan og hraustan verkmann til til-
tekta þarna uppi. Megi góður Guð
styrkja okkur og styðja í gegnum
sorgarferlið, höldum áfram að halda
hvert utan um annað.
Ingunn amma og
Kristján afi.
Það virðist allt vera eins en þó er
allt breytt. Sólin kom upp í morgun
og hún settist í gær, lífið heldur
áfram sinn vanagang fyrir okkur
flest. Þó ekki öll. Kristján Falur
frændi minn er dáinn. Þessi frábæri
strákur, glaðvær og glettinn, orku-
mikill og framtakssamur, hefur lokið
hlutverki sínu hér á jörð, allt of
fljótt. Öll hefðum við viljað njóta
fleiri samverustunda með honum,
sjá brosið hans og hlæja hátt í fé-
lagsskap hans en svo verður ekki.
Eftir situr í hjarta hryggð og sár
söknuður en einnig þakklæti fyrir
þær frábæru minningar sem lifa í
brjósti manns og munu aldrei fölna.
Ég var svo heppin að eignast tvo
bróðursyni með aðeins eins árs milli-
bili. Þeir Kristján og Ragnar lífguðu
sannarlega upp á tilveru fjölskyld-
unnar, litlir og búttaðir í bernsku og
stórir og stæltir á unglingsárum. Ég
dáðist alltaf að því hversu samrýnd
fjölskyldan var, Hlynur bróðir,
Helga mágkona og strákarnir. Þau
gerðu allt saman, einnig það sem
viðkom áhugamálinu, hestamennsk-
unni, og svo hélst áfram þegar strák-
arnir uxu upp. Kristján var orku-
boltinn í hópnum, alltaf á útopnu og
aldrei kyrr. Hann var alltaf léttur í
skapi, átti auðvelt með að koma
manni til að hlæja og svolítið stríð-
inn á stundum. Ósjaldan tókst hon-
um að stríða frænku sinni með því að
koma inn á málefni sem hann vissi að
kveiktu í henni, og svo hló hann hátt
á eftir. En stríðninni fylgdi aldrei ill-
girni eða kaldhæðni, einungis glettni
sem var til þess gerð að skemmta.
Ég man hversu hjálpsamur og dug-
legur hann var, það þurfti ekki mikl-
ar fortölur til að fá hann til að gera
hlutina. Ég man hvað hann var mikil
félagsvera, honum leið örugglega
aldrei betur en í hópi fólks. Og ég
man innileikann og kærleikann sem
streymdi frá honum. Hann var
ófeiminn við að faðma og kyssa
mann við komu og í kveðjuskyni og
það þótti mér afskaplega vænt um.
Við fjölskyldan áttum yndislegt
kvöld hvert með öðru daginn áður en
Kristján lenti í slysi. Mamma átti af-
mæli og við snæddum kvöldverð
saman. Ég tók þrjá frændur mína,
þá Kristján, Ragnar og Snorra, í
smásalibunu á mótorhjólinu, okkur
öllum til mikillar gleði og ánægju.
Systa systir fékk líka að fara á bak.
Þessi atburður var enn ferskur og
bjartur í huga mér þegar ég fékk
fréttir af slysinu daginn eftir. Og að-
eins sólarhring síðar kvaddi elsku
frændi. Þrátt fyrir þá miklu hryggð
og sorg sem fyllir hug og hjarta er
ég svo afskaplega þakklát fyrir það
sem ég þó fékk notið í návist frænda
míns. Og ég öfunda Drottin Guð yfir
að eiga samfélag með honum núna,
því það veit ég, trúi og treysti, að í
hans faðmi hvíli hann.
Ég bið góðan Guð um að blessa,
styrkja og umfaðma Hlyn, Helgu og
Ragnar á þessum erfiða tíma. Missir
þeirra er mikill. Ragnar frændi minn
hefur ekki einungis misst bróður
sinn heldur einnig sinn besta vin og
félaga. Guð blessi einnig þau öll önn-
ur í fjölskyldunni sem syrgja og
sakna. Megi hans kærleikur umvefja
okkur öll.
Íris Kristjánsdóttir.
Elsku frændi.
Ég efast ekkert um að þér líði vel
en ég var lengi að átta mig á þessu.
Heimurinn virkar víst svona, okkur
er einungis ætlaður viss tími hér á
jörðu og eftir það liggur leiðin í ann-
an heim, þar bíður okkar nýtt hlut-
verk. Ég efast ekki um að þú passir
upp á okkur öll og fylgist með okkur
næstu árin.
Þú varst ótrúlegur, ávallt bros-
andi, hlæjandi og með hendurnar á
lofti. Svo sannarlega hrókur alls
fagnaðar. Að venju sagðir þú brand-
ara eða eitthvað fyndið og vildir allt-
af láta mann hlæja og ef það tókst
ekki varstu mættur með grettu eða
hreinlega bara skrýtnar hreyfingar.
Þú faðmaðir mann ávallt og sparaðir
aldrei faðmlögin. Þú varst góður
piltur, vildir öllum vel og varst fljót-
ur á staðinn ef vantaði hjálp við eitt-
hvað. Sennilega sá fljótasti sem ég
hef þekkt. Orkan var þvílík, hvar í
ósköpunum fékkstu hana?
Jæja Kristján minn, takk fyrir all-
ar góðu minningarnar sem við eigum
um þig, takk fyrir öll hlátursköstin,
takk fyrir öll brosin, brandarana og
orkuna sem þú sveipaðir í kringum
þig.
Hvíldu í friði elsku frændi, þín
verður sárt saknað.
Elsku Helga, Hlynur, Ragnar og
aðstandendur, ykkur votta ég samúð
mína. Minning um einstakan dreng
lifir.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þóra Björg Jóhannsdóttir og
Sveindís Árnadóttir.
„Þannig hjálpar og andinn oss í veik-
leika vorum. Vér vitum ekki hvers vér
eigum að biðja eins og ber en sjálfur
andinn biður fyrir oss með andvörp-
um sem ekki verður orðum að kom-
ið.“ (Rómverjabréfið 8.26.)
Þessi orð hafa verið mér mikill
styrkur er ég minnist elsku frænda
míns hans Kristjáns Fals. Það er
nær ógerningur að hugsa sér lífið án
þessa yndislega orkubolta. Á þessari
stundu koma margrar góðar og
skemmtilegar minningar í hugann.
Alltaf var líf og fjör í kringum Krist-
ján, hann var alltaf til í tuskið, ótrú-
lega mikill prakkari en um leið boð-
inn og búinn að gera allt fyrir mann.
Ég minnist þess þegar hann var lít-
ill, hve við Íris systir vorum rosalega
stoltar yfir því hvað hann og Ragnar
bróðir hans voru góðir drengir. Allt-
af svo ljúfir, tilbúnir að hjálpa öðrum
og heilsteyptir í því sem þeir gerðu.
Og það voru þvílík forréttindi að
hafa þá báða nálægt mér í leikskól-
anum sem ég starfaði þá í.
Við fjölskyldan minnumst allra
fjölskylduboðanna sem við vorum í,
þar sem hann var hrókur alls fagn-
aðar. Þar var mikið gert grín að óg-
urlegu kartöfluáti hans og þessu líka
ótrúlega magni af ís sem hann gat
innbyrt. Kristján Falur var hörku-
duglegur og handlaginn, það var
sama að hverju hann kom, eljan og
krafturinn var sá sami. Hann hafði
gríðarlegan áhuga, eins og faðir
hans og afi, á smíðum og stefndi á þá
braut. Þar var hann heldur betur í
essinu sínu og gerði margt á met-
hraða eins og skólafélagar hans og
vinnufélagar geta vitnað um. Hesta-
maður var hann mikill frá unga aldri
og þar naut hann sín meðal vina,
hvort sem þeir voru hestar eða
menn.
Kristján átti sérstakan sess í lífi
barnanna okkar, alltaf gaf hann sér
tíma til að leika við þau og sprella
með þeim. Þolinmæði hans og gæska
var stundum ótrúleg en þannig var
hann, gaf þeim bæði athygli og tíma.
Nú er svo sannarlega gott að eiga
Ragnar frænda sem ekki síður er
mikilvægur í lífi þeirra.
Við kveðjum Kristján Fal frænda
með þakklæti í huga fyrir allt sem
hann gaf okkur með nærveru sinni
og gleði. Hvíli hann í friði með Guðs
blessun og í hans varðveislu.
Elsku Hlynur, Helga og Ragnar,
Guð styrki ykkur og varðveiti og gefi
ykkur allt sem þið þurfið á að halda.
Sigurbjört, Þorsteinn,
Snorri og Lilja.
Elsku besti Kristján okkar, við
sitjum hér frændsystkin þín og
bróðir þinn og rifjum upp góðar
stundir sem við höfum átt með þér.
Frá því við vorum krakkar hefur þú
alltaf verið mjög brosmildur, ein-
lægur, hress og svakalega stríðinn.
Okkur frænkunum fannst mjög
gaman að passa ykkur bræðurna, þú
heimtaðir alltaf að fara í bíló og
varðst svo að fá þitt litla klór á bakið
fyrir svefninn. Eigum við öll margar
Kristján Falur
Hlynsson
Elsku frændi og vinur.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Nærvera þín og fallega
brosið þitt hlýjaði öllum um
hjartarætur. Við munum
varðveita minningu um góð-
an vin og frænda í hjörtum
okkar.
Hafðu þökk fyrir allt.
Böðvar Már Styrmisson
og Ólafur Ólafsson.
HINSTA KVEÐJA