Nýtt kvennablað - 01.01.1943, Blaðsíða 5

4. árg. - 1. tbl
jVÍTT
KVEMABLAÐ
- 1943.
Það er nauðsynlegt að sigla.
„Þetla ei-u þá þeir, sem komust af“, varð
utanbæjarmanni að orði; liann sá fólkið á göt-
unni. Hugstæðir eru sjómennirnir og sjóskað-
arnir þjóðinni. En „það er nauðsynlegt að sigla;
en það er ekki nauðsynlegt að lifa“, er liaft
eftir sjómönnunum sjálfum.
Útlendur ferðamaður sagði einhverju sinni
um íslenzjku stúlkurnar, að þær væru eins og
þær syrgðu hetju. - Menningunni veitist erfitt
að mýkja sárin og auka á kraft og kjark þeirra,
sem heima híða. — En „stúlkan í kotinu“, sem
Huneherg kveður um, öfundar slíkar kon-
ur. Ilún liarmar sárar en frá verði hermt að
unnustinn er ekki lietja meðal hinna föllnu, og
vill þess vegna ekki lifa lengur. Aftur segir
Mktoría (Hamsun); „Mér væri sama, hve illa
mér liði, liara ef ég fengi að lifa. Ég skyldi aldrei
framar kvarta yfir neinu, nei, ég skyldi hrosa
lil þeirra, sem réðust á mig og herðu mig.“
Barn spurði: „Mamma, hvað er að sigla og
lifa? Hvort vildir þú heldur?“ „Ætli ég vildi
ekki heldur lifa“, svaraði konan. „Ég líka“,
sagði barnið. Og þannig er það um okkur öll,
nema þann, sem harmar sína eigin glópsku, eins
og stúlkan hans Runehergs, ómenni hafði hún
selt tryggð sina. En vegna hinnar sterku lífsþrái
okkar allra, hvílir mikill vandi á lierðum þeirra,
er stýra skipinu og stjórna á þessum vanda-
sömu tímum, en þegnskap mun kvenþjóðin sýna
eigi siður en karlmennirnir, eftir því, sem kraf-
izt verður af hverjuni einum. Erlendis eru
konur kvaddar lil hernaðarstarfa. Hernaður ís-
lenzku þjóðarinnar er framleiðslan til lands og
sjávar, og sigur okkar er undir því kominn,
hvernig tiltekst með liana. Og jafnvel þó að við
konurnar yrðum kallaðar til sjós, létum við
hvergi á okkur standa. Aldrei liafa jafn margar
íslenzkar stúlkur haft atvinnu sína á sjónum
sem síðastliðið ár, og láta þær vel af.
En það má ekki skera við nögl eða sjá eftir
hverjum hita lil íslenzku hermannanna. —
Það er nauðsynlegt að sigla og draga hjörg í
hú, og það er nauðsynlegt að yrkja jörðina.
Þetta eru fvrstu skilvrði fyrir lífi þjóðarinnar.
og framleiðslan á að gefa öllum, sem að lienni
vinna, svo mikið í aðra hönd, að hún fái auk-
inn liðsafla; að menn liópist að henni. Á lierð-
uni þeirra rís musterið, líf íslenzku þjóðar-
innar og lif einstaklingsins, sem felur i sér
þúsund möguleika til unaðar.
Iivorki ættum við að taka með sjálfskyldu,
föt né fæði, hús né lieimili, heldur sem, ávöxt
af lífstrénu, sem við höfum átt einhvern þátt
í að lilúa að, og njóta svo þess að vera til,
undir stjörnuhjörtum liimni, og gefa hörnun-
um okkar tækifæri til liins sama, því það er
nauðsynlegt að lifa og elska, annars væri ekki
fvrir því harizt öld af öld í hverri manns sál.
Nýtt kvennablað þakkar öllum, sem hafa
stutt útgáfu þess og útbreiðslu siðastliðið ár,
kaupendum og lesendum samstarfið. Og leggur
nú á langan og seinan út í hið hlessaða ný-
byrjaða ár, með heztu árnaðaróskum.
G. St.
Hvort sem fleytan er smá
eða seglprúð að sjá
og hvort súðin er tré eða stál,
hvorl sem knýr hana ár
eða reiði og rár
eða rammaukin vél yfir ál. —
hvert eitl fljótandi skip
her þó farmannsins svip,
hann er ferjunnar andi
og hafskipsins sál.
örn Arnarson.