Nýtt kvennablað - 01.01.1943, Blaðsíða 9

NÝTT KVENNABLAÐ
5
ltemur húsmóðirin sjálf, listakonan Barbara
Williams Árnason.
Hún er miklu yngri en ég hélt, með barna-
bros á vör og blikandi augu. Með framrétta
bendi kemur hún á móti mér og býður mér
til stofu, sem er einföld að húsbúnaði og íburð-
arlaus. Mér hverfur fljótlega feimnin og sú
tilfinning að ég sé framur fréttasnápur að afla
mér efni í nokkra dálka.
Það er miklu meira en efni í stutta blaða
grein að lýsa verkum frú Barböru, enda verð-
ur hér aðeins lauslega ságl frá. Hún sýnir
mér nokkrar tréskurðarmyndir, gerðar af hin-
um undraverðasta finleik og næmni.
Þar á meðal eru tvær, sem ég vildi kalla
ástaræfintýri blómanna. önnur, er hún hefir
valið nafnið Frjógvunin (The Act) er fiðrildi
er situr i blómbikarnum og sýgur hunang, en
á vængjunum. ber það með sér fræ er það flýgur
blóm af blómi. Hina kallar hún Brúðurin (The
Bride). Það er einnig blóm, en fræin, sem bor-
izt liafa með blænum á svifhárum, sínum, hafa
sum fallið á blöðin en önnur svifa allt í kring.
Brjóstmylkingurinn er snilldarverk. Korna-
barnið, sem með fyrstu fálmandi handtökunum
grípur um móðurbrjóstið og teygar heilsu og
þrótt úr sjálfri uppsprettulind lífsins.
Frú Barbara heldur á ferhyrndum trékubbn-
um í lófanum: „Ef kviknaði í húsinu okkar,
]>á myndi ég fyrst bjarga þessu“. Svo mikið
af sjálfri sér og sinni eigin sál Iiefir hún lagt
í listaverkið.
Þegar maður horfir á myndina Gamall ís-
lenzkur sveitabær, sér maður hvernig allt er
komið að hruni, bærinn er ekki lengur hluti
bins starfandi lifs, heldur samrunninn grasi-
grónum hólunum í kring. En jafnframt er
mvndin fullkomin ímynd friðsældar og værðar.
Næst kemur þykk mappa með blýantsteikn-
ingar, rauðkrítarteikningar og vatnslitamynd-
ir. Æfisaga Vifils í myndum, allt frá því að
hann er tveggja daga gamall. Og Vífill litli
stendur lijá og horfir á. „Vífill var lítið barn
þá“, segir liann og bendir á hnubbaralegan
stripling með kreppta hnefa. — Ég skil að
Vífill er ekki lengur litið barn, heldur stór
fjögra ára karlmaður. — —
Ég befi minnst hér á tréskurðarmyndir og
teikningar frú Barböru vegna þess að mér
finnst að þar komi skýrast fram persónuleg
sérkenni hennar, mýkt og innsæi. En hún á
einnig margar vatnslitamyndir á vinnustofu
þeirra hjóna, þó flestar eldri myndir bennar
séu seldar.
Hún sýnir mér tvær er liún hefir verið að
mála þennan sama dag. Út um gluggan sér hún
snjóinn byrja að bráðna, visin stráin á þúfna-
kollunum og feysknir njólaleggir standa upp
úr, en fölir geislar janúarsólarinnar glitra með
rauðlitum blæ.
Viðfangsefni liennar eru ekki hrikaleg. Ekki
stórbrotnar náttúrulýsingar eða sterkir litir.
En yfir öllum myndum hennar er fyrir mínum
leikmannsaugum þetla ólýsanlega „eitthvað“.
sem byggir brú milli listamannsins og áhorf-
andans.
Það er óvenjulega heillandi að lilusta á frú
Barböru tala um list.
„Það er ekki hægt að benda á eittlivað eitt
og segja: „Þetta er gott, þetta er list. Allt hitt
er ekki list“ Listin á svo óendanlega mikla
fjölbreytni. Það sem er kallað list í dag er
það kannske ekki eftir nokkurn tima.
Við þroskumst livert á sinn hátt, við gerum
okkar bezta, eða við gerum aldrei okkar bezta,
Iive lengi verk okkar lifa, veit framtíðin ein.“
Frú Barbara er ensk, fædd og uppalin i Suð-
ur-Englandi. Hingað til lands kom hún fyrst
fyrir sex árum en kann vel við sig á íslandi og
talar málið vel en með dálitlum útlendum
hreim,. Hún er gift Magnúsi Árnasyni lista-
manni. Þau hjónin ferðast um landið á sumrin.
Síðastliðið sumar voru þau í Vik i Mýrdal, sum-
arið áður á Snæfellsnesi. Þannig ætlar hún að
kynnast landinu smátt og smátt. —
Mér finnst ég hafa verið að blaða i æfintýra-
bók ])essa stund, sem ég var gestur bennar,
eins og mér segir svo hugur, að hún, flestum
fremur, sé gædd þeim hæfileika að kunna að
bregða æfintýragliti yfir hversdagslegustu at-
burði og hluti, eiginleiki, sem er óendanlega
dýrmætur okkar gráa og gleðisnauða heimi
M. J. K.
Ef þrír ernir fljúga hver á eftir öðrum, er það
fyrir stórtítSindum.
Fátt er þrælum hent.