Nýtt kvennablað - 01.01.1943, Blaðsíða 8

4
N’fTT KVENNABLAÐ
mennt litið svo á, að ef aðeins væri vel séð fyrir
líkamlegum þörfum barnsins, væri uppeldið
ólastanlegt. En nú liefur barnasálarfræðin kennl
öllum menningarþjóðum lieims, að ekki er
minna um vert að vel sé vandað til hins and-
lega uppeldisins, sérstaldega þar sem sálarfræð-
in hefur leitt i Ijós, að þau áhrif, sem barnið
verður fyrir innan 6—7 ára aldurs, hafi mesta
þýðingu fyrir skapgerð þess og hneigðir. En á
þessu tvennu veltur oft lífshamingja mannsins.
Þessi tími, til sjö ára aldurs, er einmitt það
aldursskeið, sem barnið er mest í umsjá móður-
innar einnar.
Einasta ráðið, til að bæta hag kvennanna, er
aukin menntun þeirra. Og sérstaklega nú á
tímum verður sú krafa enn háværari en nokk-
uru sinni fyrr, þar sem þúsUndir og jafnvel
miljónir kvenna standa uppi allslausar og ó-
sjálfhjarga, hafa misst menn sina, bræður og
feður, og hafa enga nema sjálfa sig að treysla
á. Nú, þegar eignir manna, metorð og völtl
hrynja eins og spilaborgir, miljónir manna verða
öreigar á einu augnabliki og verða jafnvel að
lifa landflótta.
Hvað kunna svo flestar af þessum konum
til að vinna fyrir sér? 1 lýðræðislöndum liafa
konur jafnan rétt til menntunar og karlmenn.
En þær nota sér hann ekki nógu vel. Þær káka
við eitthvert náxn, en oftast er ekki talið nauð-
synlegt, að þær Jæri neitt það til hlitar, sem, þær
gætu gert að atvinnu sinni síðar, ef þær þyrftu
á að halda.
Þó að staða konunnar í þjóðfélaginu verðí
þannig, að hún þurfi aldi-ei að vinna fyrir heim-
ili sínu og hörnum sjálf, þá er menntun lienm
samt jafn nauðsynleg, því að heimilin verða
skemmtilegri og vistlegri þar sem menntunin
silur i öndvegi. Það liefur verið sagt um lconuna,
að hún sé liugsjónasnauð og smámunasöm. En
með aukinni menntun víkkar sjóndeildarhring-
urinn, andinn sér hilla undir ný lönd og nýja
heima, eins og skáldið kvað:
Hafir þú ei heimasætt
hugarfar með bjálfum,
þú hefur, veit ég, vaxinn grætt
vini í flestum álfum.
Byggt i muna marga brú
milli fjarra geima.
Hlýtt á spaka, þó að þii
þegðir og sætir heima.
Heimsókn að Lækjarbakka.
Milli Laugarness og Reykjavikur, á sléttum
bala niður við sjóinn, stendur lítið hús dálítið
afskekkt. Frá aðalveginum liggur götutroðn-
ingur í snjónum heim að því og ljós skín i
þremur gluggum er vita að komumanni. Á
norðurhlið, þar sem inn er gengið, er opin
verönd. Útidyrnar eru lokaðai', en á Iiurðina
er festur gamaldags dyrahamar í sveran járn-
hring.
Ég tek í liamarinn og ber þrjú liögg að góð-
um og gömlum íslenzkum sið og til dyranna
Barbara
Williams
Árnason.
Við ætturn því af fremsta megni að gera ís-
lenzk heimili að gróðrarreit þeirra lifsverðmæta,
sem dýi'mælust eru. Þar á að ríkja frelsi, fi'iður,
gleði og góðvild. Þá verða íslenzku heimilin holl-
ar uppeldisstofnanir fi'jálsrar, þi'óttmikillar
æsku, þá vei'ða heimilin okkar skjólgarður fram-
laks, bókmennta, vísinda og lisla.
Ég beini orðum mínum til íslenz,kx-a kvenfé
laga, að þau lxafi forustu um atvinnumál kvenna
og beiti sér fyrir meiri og betri bóklegri og
verklegri menntun þeirra. Nú á að hefja þá
sterkustu sókn,sem hafin hefur verið hérálandi,
og vinna að því að sem flestar konur læri störf.
senx veiti þeim möguleika til að geta stundað
sjálfstæða atvinnu, ef þær þurfa á að halda, og
ryðja þannig stórum steini úr vegi ungi'a is-
lenzkra kvenna og hai'na.
Ég lýk svo máli minu með orðum Aristo-
telesar:
„Menntun er prýði í meðlætinu og skjól og
skjöldur i mótlætinu.“