Nýtt kvennablað - 01.01.1943, Blaðsíða 15

NÝTT KVENNABLAÐ
11
„Ilvað gleður þig svona mikið, og að hverju
ciTu að gæta“, spyr móðir hennar eins og ofui
lítið grunsamlega. „Eg er að gá að gestum“,
sagði stúlkan í sama rómi og spurt hafði verið.
„Áttu von á gestum“, segir þá móðirin hlý-
lega. „Nei“, svaraði hin. „Scrðu ckki til pilt-
anna með féð, þeir eru lengi að þessu“, sagði
Guðríður og leit um leið á dóttur $sina. „Eg
hefi ekkert gælt að þeim“, sagði Heiða og leit
undan. „Jæja“, sagði móðir hennar og kýmdi.
„Það er nú líklega ekki undir eins húið að
smala saman öllu fénu hérna og reka það lieim
og það með manni eins og honum Gvendi
gamla, sem eklcert kemst úr sporunum“, gall
við frammi í baðstofunni. Signý gamla vinnu
kona hafði heyrt á tal þeirra mæðgnanna og
varð nú að tala fram i, af því að Jónas sonui
hennar var að smala. Signý sagði þetta ekki
óvingjarnlega, samt virtist Guðríði vera ein-
hver kuldahreimur í röddinni. „()g liðtækut
þótti nú Guðmundur á yngri árum sínum“,
sagði Guðríður, henni fannst sjálfsagt að taka
málstað gamla mannsins. Signý gamla er farin
að verða eitlhvað svo ergileg nú upp á sið-
kastið, hugsaði Guðríður, ekki þarf hún þó
að vera óánægð með kaupið hans Jónasar.
ekki er það svo lítið hundrað krónur um
árið — það eru nú meiri ósköpin, fyrir eins
inanns vinnu. Auðvitað er hann duglegur og
við hjónin getum alls ekki án hans verið,
nema þá að fá einhvern annan, en það yrði
vandfenginn annar eins maður. En það er
þetta, ef hann skyldi vera farinn að hugsa
um. hana Heiðu, það mátti liclzt ekki koma
fyrir. Svo er Hka sjáanlegt að hún vill þetta
sjálf, og þá er ekki þægilegl að ráða við það,
nema ef að henni biðkft einhver annar betri.
Og svo er nú ættin hans. Signý auminginn
var nú myndarstúlka þegar hún var ung, og
ekki var að tala um verkin hennar, en það
var hann faðir hans sem var mesti ræfill;
undarlegt að hún Signý skvldi fara að eiga
luinn Pétur, það var þó sagt að lnin hefði
átl kost á öðrum, en þetta var einstakt gæfu-
leysi.
Signý gamla situr á rúmi sínu við upp-
ganginn, hún bætir gráan sokk af drengnum
sínum. Nálsporin hallast ekki öll í söniu átt,
sjónin er farin að bila, en hver hót er strokin
vandlega, svo að livergi sé lirukka sem nreitl
geti fæturnar lians. Liklega er örlætið hvergi
meira en hjá gamalli, þreyttri konu, sem á
aðeins eina eign, góðan son. Þar cr meira en
gefið, það er sóað öllu því hálftæmda lifsafli,
sem þrotnandi kraftarnir enn ciga ráð á. Signý
var búin að bæta sokkana, brjóta þá •saman
og strjúka þá í síðasta sinn, nú gal hann farið
í þá þegar hann kæmi úr smalamennskunni,
þreyttur og votur. Hún tók prjónana, leit á
liendur sínar, hnýttar og hnúaberar. „Einu
sinni voru þær öðruvísi“. Hugurinn hvarflaði
til liðinna tíma, hún átti engin ný drauma-
lönd og huggði ekki á nýtt landnám í þvi
riki. Mörgum sinnum hafði liún, i huganum,
lifað það sem átti að verða cn aldrei varð, og
ætið er numið staðar við söiuu straumhvörfin;
þegar hún var á Stóruvöllum. „Þá var ævin
mín önnur cn nú, þá var ég ung og þótti ekki
ólagleg. Slritið og erfiðleikarnir voru þá ekki
húin að setja merki sitt á hendur minar og
útlit. Þar liðu árin í sælum draumi, en þegar
ég vaknaði, sá ég að fulllangt var farið. Ojæja.
þau vilja verða mörg, misstignu sporin, en
þó var stærsta sporið min mesta gæfa, það
var hara fvrst hálft í þessu spori, en það
breyttist allt mér til blessunar. Það þótti lágl
fvrir hóndasoninn að eiga fátæka vinnukonu,
nógur var þó auðurinn fyrir, en sii sem valin
var í stöðuna var rík, svo ennþá bættist við
auðinn. Við slitum samvistum. Auðurinn kom,
en ánægjan fór. Borgirnar, scm búið var að
byggja, lirundu til grunna. A Stóruvöllum vav
ég í fjórtán ár, ég var tuttugu og fimm ára
þegar ég fór þaðan, þá gekk ég með Jónas
minn. Beiskjublandið var lífið ])á, en það voru
líka sætar veigar i bikarnum. Eg hafði fórnað
æsku minni og sæmd í bili, en livað er það
sem maður fórnar ekki fyrir ástvin sinn, og
mér var að fullu launað allt sem ég gerði.
Eg átti ekki manninn, en ég átli ást hans í
rikum mæli, og mcð lnma lagði ég út i heim-
inn. Mér datt ekki í hug að evðileggja líf mitt
með söknuði vfir því, sem ómögulegt var að
veita sér, ég átti harnið til jiess að gleðja mig
við. En nú átti ég eftir að færa þvngstu fórn-
ina, barnið mitt mátti ekki vera föðurlaust.
Ég valdi Pétur. Honum hafði lengi verið hlýtt
til mín, þó átti ég kost á meiri manni, en verið
gat að hann liti niður á mig þegar fram liðu
slundir. Það þoldi ég ekki. Ég vissi að Pétur
myndi ekki gera það, lionum Jiólti vinátta
mín góð, hann gerði ekki miklar kröfur til
ásta, hann var í engu stórmenni. — Svo fæddisl
Frh. á bls. 13.