Nýtt kvennablað - 01.01.1946, Page 8

6
NÝTT KVENNABLAÐ
Ævintýr
Þú þekkir baldursbrána og veizt hvað hún er
falleg og hvít, en hún hefur ekki alltaf verið
svona á litinn, og ég skal segja þér, hvernig hún
varð svona.
Það var mjög fagran vormorgun fyrir mörg-
um öldum, að fífillinn opnaði gullhöfuð sitt i
fallegu lækjarbrekkunni, þar sem hann átti bú-
stað sinn. Hann brosti móti sólinni og fór að
litast um í brekkunni sinni; hún var alsett dögg-
votum blómum, en mest bar samt á himinblárri
baldursbrá með ljósblárauðum kolli, sem stóð
upp úr grænum grasbeð skammt frá honum.
ó, að ég væri svo langur að blöð okkar næðu
saman, hugsaði hann og hneigði höfuð sitt í átt-
ina til hennar. Baldursbráin leit við og lítill ár-
blær vaggaði henni og sendi þægan ilm af blöð-
um hennar, er hún sagði:
„Nú ertu loksins útsprunginn, litli fífillinn
minn. Frá því að ég kom svo hátt upp úr gras-
inu, að ég gat séð yfir brekkuna, hef ég borið
umhyggju fyrir þér. Þá varstu svo lítill, að fiðr-
ildið sýndist eins og jötunn, þegar það settist hjá
þér. En nú skaltu njóta lífsins og verða stór, og
ég skal skýla þér eins og ég get.“
Svo kom kvöldið, og þá lokuðu öll blómin bik-
ar sínum. Fífillinn sá þá dreymandi í gegnum
hálflokuð blöðin sín, að baldursbráin fór ekki
eins að, hún beygði blöðin niður og lét döggina
renna af þeim, svo þau urðu glansandi eins og á
glerblómi.
Sumarið leið og blómin voru fyrir löngu búin
að kjósa baldursbrána fyrir drottningu, og fífill-
inn stóð þá næstur þvi að verða konungur. Hann
var orðinn svo hár, að leggur hans, sem var
talsvert beygður, náði fast að baldursbránni og
teygðist jafnhátt henni.
En þá kom hennar endadægur. Fífillinn var
ennþá fagur og gullhöfðaður eins og fyrst, þegar
hann litaðist um í brekkunni. Þá kom þangað
lítil stúlka, sem gróf fífilinn upp og flutti hann
heim, henni þótti svo gaman, að hann var ennþá
lifandi, því að hin blómin voru öll dáin. Hún
gróðursetti hann í vegginn fyrir utan stofu-
gluggann hennar mömmu, og þar lifði hann.
Vorið eftir, þegar baldursbráin óx upp úr gras-
inu, leit hún strax eftir fíflinum, en hún sá hann
hvergi. Hún óx og stækkaði, en hvað há, sem
hún varð, sá hún aldrei fífilinn.
Þá var það einn fagran morgun, að litla stúlk-
an kom í brekkuna og fór að tina blóm. Hún sá
undir eins bláa blómið fagra og hún var ekki
lengi að hugsa sig um. Hún fór heim og sótti
logagyllt blómsturker,, gróf upp baldursbrána
og bar hana heim í stofuglugga. Hún er of falleg
til að velkjast úti, sagði hún; ég ætla að láta
hana lifa lengi í glugganum. Þar er svo mátu-
lega hlýtt og vel bjart. — Morguninn eftir sá
baldursbráin, að fífillinn beygðist að rúðunni, og
þá kepptist hún við að beygjast að glugganum.
Um kvöldið lágu blómahöfuð þeirra fast við
rúðuna, sitt hvorum megin. En nóttin var köld
og mjallhvítt snjólag lagðist yfir allt.
Litla stúlkan vakti yfir túninu, því féð sótti
heim, en ein kindin komst að glugganum og steig
ofan á legginn á fíflinum svo hann brotnaði og
dó. Baidursbráin fyrir innan gluggann sá hvað
gerðist. Hún hneygði höfuðið og varð æ fölari
og fölari þangað til hún var orðin nábleik, nema
kollurinn, hann var gulur. Þá kom litla stúlkan
inn, og þegar hún sá, hvernig baldursbráin var
orðin, fór hún að gráta og grét, þangað til hún
sofnaði ofan á stofuborðið. Dreymdi hana þá, að
hún sæi tvo ofurlitla blómálfa lyftast sinn upp
frá hvoru blómi, fíflinum og baldursbránni. Tók-
ust þeir í hendur og sungu:
Hin dánu blóm nú drottinn aftur vekur
til dýrðarsumars, fegra heimi í,
og frá þeim ávallt frost og kulda tekur,
svo fríð og stór þau verða á sumri því.
Litla stúlkan vaknaði og hlynnti svo vel sem
hún gat að blóminu, en það lifnaði ekki aftur
það sumar. En þegar baldursbráin reis næsta
vor úr vetrardvala sínum, var hún fannhvít eins
og hún er enn í dag. Allar baldursbrár hafa erft
þennan lit baldursbrárinnar, sem fölnaði, þegar
hún sá æskuvin sinn deyja, og þær munu ávallt
bera skrúða hennar til minningar u.m hina hreinu
og saklausu tryggð og ást ættmóður sinnar.
M.d.
'--------------------------------------------v
Ólína AndréscLóttir:
Vetminótt
Þú vetrarnótt, meö válegt stormabrak
þá voldug rán ci sjávarskerjum gnauðar,
og hauöur nákált hylur ísaþak
og hrœfarelda brenna glóöir rauöar.
Og himinn reiður, hagli’ og eldi spýr. —
Þú himnaguös ert tignarvottur skýr.
^___________________________________________/