Nýtt kvennablað - 01.01.1946, Blaðsíða 12

10
NÝTT KVENNABLAÐ
Það var orðið áliðið kvölds, þegar fólk á
Ytra-Hóli snæddi kvöldverðinn. Enginn sagði
orð. Stormurinn gnauðaði á þekjunni, og hver
vindhviða hafði sín ólýsanlegu áhrif á þá, sem
inni voru.
Þórður þoldi ekki lengur við aðgerðarlaus.
Hann bað móður sína um vel heita mjólk á
flösku og svolítinn brauðbita. Hann fékk hvort
tveggja fljótt og vel úti látið. Síðan kallaði hann
á hundinn sinn og smeygði sér út um bæjar-
dyrnar.
Fólkinu, sem inni var, fannst þögnin enn átak-
anlegri, þegar Þórður var farinn. Grímur sagði
vinnumanninum að leggja sig fyrir, því það
þýddi ekki vitundar ögn að aðhafast neitt, með-
an veðrið hamaðist svona,, hann skyldi kalla til
hans strax og eitthvað slotaði. Sjálfur gekk
Grímur inn í herbergi sitt, og lagðist fyrir í öll-
um fötum. Auðvitað datt honum ekki í hug að
sofna, hann var rétt að gera tilraun til að láta
mestu þreytuna líða úr sér.
Sannast að segja var Grímur furðu lítið kvið-
andi. Hann var ekki tiltakanlega hræddur um
Hildi, hún var ung og dugmikil. Hitt var miklu
verra, að hún hlaut að fara af heímilinu innan
fárra daga, það var alvarlegra áhyggjuefni en
snjórinn og stormurinn.
„Hvað er þetta, Grímur, þú háttar ekki,“
sagði húsfreyja um leið og hún kom inn.
,,Nei góða, ég hátta ekki. Ég ligg svona
fyrir um stund, en fer strax út, þegar slotar.
Annars er allt hálf ömurlegt, mér finnst ég vera
að fylgja búsæld okkar og heimilisfriði til graf-
ar, en þér hefur eflaust ekki komið það þannig
fyrir sjónir, þegar þú sagðir Hildi, að þú vildir
ekki hafa hana nema til vors. Hvað heldur þú
að verði af Þórði, eða virðist þér hann ekki
nægilega líkur okkur báðum, til þess að vita
hvað hann vill?“
Húsfreyja leit á mann sinn, um leið og hún
tók sundur prjónana. Var hann að ásaka hana
eða hvað? Aldrei hafði hann talað svona til
hennar svo hún myndi til.
,,Svo bætist ein skömmin og hörmungin enn
við, ef Hildur verður nú úti.“
„Grímur, hvað kemur að þér að láta svona?
Aldrei öll okkar búskaparár hefur þú talað svo
til mín.“ Húsfreyjan hafði ekki fullt vald yfir
rödd sinni. Henni fannst allt í einu hún verða
einmana og yfirgefin, eins og hún ætti engan að,
sem tæki málstað hennar, og hvergi höfði sínu
að að halla. Var hún að verða einstæðingur,
eða hvað var að ske? Hún leitaði hjá sjálfri sér,
en fann aðeins máttvana vilja. Hún skildi þetta
ekki, slíkt hafði aldrei hvarflað að henni áður.
Það brá nýrri mynd fyrir skynjan hennar. Hún
var allt í einu orðin gömul. Hún hrökk við. —
Gamalmenni. — Hendur hennar skulfu, hún
hafði ekki lengur stjórn á því að taka lykkjurn-
ar fram af prjónunum.
Gamalmenni, einstæðingur.
„Grímur, hvað á ég að gera?“
Grímur leit til konu sinnar. Var hann þá far-
ið að dreyma, þótt hann ætlaði sér að vaka.
„Grímur, svarar þú mér ekki?“
Grímur strauk hendinni yfir ennið og sagði
með vantrúarhreim. „Varstu að tala við mig?“
„Já, hvað get ég gert?“
„Því spyrð þú mig, þú hefur alltaf ráðið, síðan
þú komst inn á þetta heimili.“
„Þú þarft ekki að minna mig á það, ég veit
það, og ég þakka þér fyrir allt umburðarlyndi
þitt. En Grímur, ég er orðin — ég er orðin
gamalmenni.“
Orðin bárust til hans, en málrómurinn var
honum ókunnur. Hann heyrði niðurbældan grát
frá konunni, sem sat fyrir framan hann á rúm-
inu. Það greip hann meiri viðkvæmni, en hann
hafði fundið til í fleiri ár. Hann settist upp, tók
um herðar konu sinnar og hvíslaði:
„Aldrei fyrr hef ég séð þig gráta, svo meira
en lítill þungi hlýtur að hvíla á þér, en getum
við ekki borið hann í sameiningu, svo hann verði
okkur ekki ofurefli?“
Öryggi hennar óx aftur. Það var sem nýtt líf
streymdi um æðar hennar, og henni fannst sem
hún myndi sigra ellina á þann hátt, að hún yrði
hennar aldrei beinlínis vör, ef hún breytti aldrei
á móti betri vitund.
„Grímur, erum við ekki sammála um það, að
Hildur verður hér áfram, ef þau koma bæði lif-
andi heim?“
Hún fékk ekkert heyranlegt svar, fann aðeins
hversu Grímur þrýsti henni ástúðlega að sér.
Það var liðið fram undir morgun, þegar veðr-
inu slotaði. Vindurinn hætti að gnauða, og það
snjóaði ekki lengur. Ennþá var Þórður ókom-
inn heim, og hamingjan mátti vita, hvernig
komið var.
Ófærðin var ekki tilfinnanleg, nema í sköflun-
um, sém stormurinn hafði rekið saman. Græn
stráin gægðust meira að segja upp úr snjódrefj-
unum, þar sem bezt hafði skafið.
Grímur bóndi var greiðstígur til beitarhúsa